Barnablaðið - 01.02.1966, Qupperneq 43

„Þú lifir þó örugglega Úlrik!“ Eva faðm-
aði lambið að sér og fór svo að tína burt
barrið úr þykkum ullarfeldinum. Hún var
þyrst og óskaði að hún gæti náð sér í vatn.
I.ambið lilaut að vera þyrst líka. Það hafði
hlaupið langt í sólarbitanum.
Eva leit í kringum sig. Hún vissi, að það
voru til vatnslindir í skóginum, en hvort
nokkur slík fyndist hér, það vissi hún ekki.
Hún vissi reyndar ekki hvar hún var stödd
í skóginum. En hún var viss um, að þegar
Telly kænti heirn, þá mundi hann strax
hlaupa af stað og leita að henni. Hún gæti
í öllu l'alli gengið lítin spöl og reynt að finna
leiðina heim.
„Komdu Úlrik, \ ið skulum reyna að finna
leiðina heim,“ sagði Eva. Hún var ekki búin
að jafna sig nægilega eftir svefninn og atbug-
aði því ekki að hún gekk ekki í þátt átt sem
lnin hafði komið úr, lieldur í gagnstæða.
í öllu falli þá lann iiún vatn rétt við skóg-
arstísnnn. „Hérna, Úlrik", kallaði hún.
Komdu og fáðu þér að drekka". Og þar
slökktu þau bæði þorsta sinn.
Eva kraup á kné og jós vatninu upp með
lóla sínum. Úlrik og lnin spegluðust í vatn-
inu. Þá mynntist hún sögunnar um úlfinn og
lambið, sent ætluðu bæði að drekka úr sömu
lindinni. En hún var engin úlfur og ætlaði
sér aldrei að borða Úlrik.
Ulrik fannst víst Eva vera óþarflega
lengi að drekka, svo að hann ýtti vinsamlega,
en j)ó nokkuð liressilega \ ið henni til að minna
liana á að nú væri nóg komið af slíku og
tími komin til að halda ferðinni áfram. Þessi
áminning kom Evu algerlega á óvart, svo að
hún fél 1 fram yfir sig og út í lækinn.
En Eva hló bara að öllu saman. Hún var
svo glöð yfir að sjá Úlrik svo frískan og lífs-
glaðan. Það var Guð, sem bafði læknað
Inmbið og F.va var svo ósegjanlega glöð og
hamingjusöm. Nú gat hún sagt Onnu frá því,
að það væri sannleikur sem stæði í Biblíunni,
þar sem talað var um að Drottinn hjálpaði
bæði mönnum og dýrum.
Svo héldu þau ferð sinni áfram. Það var
ekki erfitt fyrir Evu að fá lambið til að fylgja
sér. Þegar þau höfðu gengið nokkra stund,
þá komu þau að hliðgrind. Þessi hliðgrind
kom Evu svo kunnuglega fyrir sjónir. Hún
hafði örugglega komið hér áður.
Hún opnaði hliðgrindina og hélt ferð sinni
áfram. Nú áttaði Eva sig á því livar hún var
stödd. Þau voru hjá hlöðunni á Lækjarbakka,;
þar sem Telly og hún höfðu verið, þegar
þrumuveðrið skall yfir og eldingunni laust
niður í tréð.
Eva varð svo glöð. Nri rataði hún heim.
Hér lrafði hún svo oft verið með Telly að
tína ber. Hér var nægilegt gras og vatn lianda
Úlrik.
Haraldur, faðir Evu, var nýkominn heim.
Telly hljóp uin og leitaði að Evu. Hann
snuðraði kringum fjárhúsin og hljóp síðan
eftir fjárgötunni út í skóginn. Marteinn var
heldur ekki sjáanlegur. Hann lialði lagt af
stað út í skóginn til að leita að Úlrik og Evu.
Marteinn gekk um skóginn og leitaði. Allt
í einu sá hann hvar Telly kom hlaupandi.
Hann hljóp um á milli trjánna og snuðraði
og leitaði að Evu. „Já, flýttu þér að finna
hana,“ sagði Marteinn. En j)að þurfti ekki
að hvetja Telly. Hann tók á sprett inn í
skóginn og var brátt úr augsýn.
Eva sat í grasinu fyrir utan Lækjarbakka-
hlöðuna og Úlrik lá við hlið hennar. Hann
var þreyttur eftir ferðalagið í skóginum.
Grenitréð, sent eldingin hafði eitt sinn leikið
svo grátt, stóð Jxar rétt hjá, brúnt og visið.
„Voff, voff, voff!“ Hundgá bergmálaði í
skóginum.
„Teily, Telly, kallaði Eva. „Kontdu, flýttu
þér! Við Úlrik erum hérna.“
F.va stökk á fætur. Nú varð líf og fjör í
kringum gömlu hlöðuna, en inn í hana fór
Telly ekki. Hann mundi eftir, þegar hann
og Eva fhiðu þangað undan regninu og eld-
ingin hafði næstum gert enda á líf þeirra.
Haraldur og Marteinn höfðu heyrt gelltið
í Telly og komu nú til hlöðunnar. Þeir sett-
ust niður á grasbalann, meðan Eva sagði
frá því sem skeð hafði í skóginum. Hún sagði
43