Barnablaðið - 01.02.1966, Síða 46

Lyfseðillinn
Læknir nokkur segir frá eftirfarandi: Ung-
ur maður kom til hans til að leita sér hjálpar.
Óróleiki og liraði þessa tíma hafði haft
slæm áhrif á taugakerfi hans. Maðurinn var
vel efnaður, en vissi ekki livað hann átti að
gera við fjármuni sína, þar sem allt virtist
vera svo ótryggt. Ekki vogaði hann að geyma
þá í peningaskáp á þessum kjarnorkutímum.
En að kaupa fasteignir fyrir þá? Já, én þar
voru þeir ekki óhultir fyrir kjarnorkusprengj-
um. Þessir peningar sem áttu að veita honum
rósemi og öryggistilfinningu, þeir gerðu liaun
ráðjrrota og örvæntingarfullan. Óróleikinn
þeirra vegna og fyrir lífinu yfirleitt höfðu
gert hann taugaveiklaðann.
Læknirinn sat og hlustaði á harmatölur
mannsins, en sagði síðan:
— Ég hef einhverntíma lesið orð, en hvar
þau standa, get ég ekki áttað mig á. En orðin,
eða þetta vers er þannig:
„Hvað mun pað stoða manninn, pútt. hann
eignist allan heiminn, en fyrirgjöri sdlu
sinni?“
— Læknir hrópaði maðurinn, hvar stendur
þetta? Leyfðu mér að heyra Jjetta aftur.
— Ég lield að þetta standi í Biblíunni, svar-
aði læknirinn.
„Hvað mun pað stoða manninn, pótt hann
eignist, allan heiminn, en fyrirgjöri sálu
sinni?“
— Skrifaðu Jjetta á blað fyrir mig góði
læknir, bað maðurinn.
Þá tók læknirinn fram blað og skrifaði
þann merkilegasta lyfseðil, sent hann nokkru
sinni hafði látið frá sér fara.
A lyfseðlinum stóð:
Hvað mun pað stoða manninn, pótt hann
eignist allan allan heiminn, en fyrirgjöri sdlu
sinni?
Það má bæta því við, sagði læknirinn, þeg-
ar hann seinna sagði frá þessum atburði, að
þegar \ið skildumst að, ríki unglingurinn og
ég, var viðhorf okkar beggja breytt. Okkar
innri maður liafði meðtekið lífsþrótt frá
Guðs orði.
frá því hvernig Úlrik hafði brugðizt við,
þegar liann missti af henni og síðan Jjegai'
hún fann hann dauðann í skóginum og
hvernig hann lifnaði aftur Jjegar hún bað til
Guðs fyrir honum.
„Ég sofnaði," sagði Eva, „því að ég var
orðin svo Jnreytt, en Jrað hlýtur að hafa kom-
ið engill og lífgað Úlrik, (jví að þegar ég
vaknaði, Jrá stóð lambið hjá mér.“
„Lambið hlýtur að hafa fengið sólsting.“
sagði Marteinn. „Það Jjarf að taka af honum
ullina, honum er alltof heitt í þessum feldi.“
„Sólstingur, hvað er það,“ spurði Eva. „Er
Jjað sama og að vera dauður?"
„Já, næstum því,“ sagði pabbi hennar. „En
Jjað var alveg rétt af þér að biðja til Guðs
fyrir lambinu. Það eigum við alltaf að gera
þegar \ið komum í neyðarkringumstæður.
Því að þá bjálpar Guð okkur.“
Eva leit á Martein. Efiin var ekki alves
viss unt að hann skildi Jjetta.
46
Um kvöldið, þegar faðir Evu hafði lesið
með henni kvöldbænina, Jjá sló hún örmun-
um um hálsinn á pabba sínum og sagði:
„Úlrik var dáinn, og Jjað var Guð sem
lífgaði hann.“
„Það er alveg rétt hjá Jjér, litla stúlkan
mín. Ég er alveg viss um að Guð heyrði
bæn Jjína og hjálpaði Úlrik. Hann hefur nú
fengið svima af hlaupunum í þessum mikla
hita og dottið, og ef að Guð hefði ekki hjálp-
að honum, þá hefði hann nú aldrei staðið
á fætur aftur.“
Svimi og sólstingur. Eva hugsaði og reyndi
að fá einhvern botn í Jjetta. „Það blýtur að
vera mikið verra en að deyja,“ hugsaði lnin.
En Úlrik, lambið bennar, var lifandi og Guð
hafði gefið Jjví líf á ný.
í þessari öruggu vissu sofnaði Eva, og and-
lit hennar ljómaði af gleði og hamingju.
(Or bókinni: „Vildungen gár í skolan“).