Barnablaðið - 01.02.1981, Blaðsíða 14

14
Framhaldssagan:
Flóttamarvrvabörrvirv
Sagan gerist í Þýskalandi í síðari
heimsstyrjöldinni.
Pabbi Grétu er hermaður og kemur
heim í stutt leyfi. Kalli, Gréta og for-
eldrar Grétu fara öll í skógarferð, rétt
áður en pabbi fer aftur á vígvöilinn. Kalli
verður mjög undrandi þegar frændi
6. Voðaleg frétt
Það eru liónir nokkrir dagar síðan pabbi yfirgaf
litla vinalega heimilió sitt. Börnin eru í garðinum
sunnan vió húsiö. Þarer skuróurog liggur planki
yfir hann. Þau sitja þarna með bera fótleggi og
þykjast vera aö veiða. ,,Ég er búinn að veiða
fjóra,“ Kalli kippir í bandspottann og grípur um
færiö, sem er tvinnakefli. Gréta viróist ekki
hlusta á hann og þýtur af staó meö miklum lát-
um. Hænsnin eru komin inn fyrir hliðið, og þaó
mega þau ekki.
Nú flýgur ein hæna yfir giröinguna. Hinar fela
sig undir runnum og innan um brenninettlur.
Stelpan lætur þær ekki gabba sig og rekur þær
þaóan. Mamma stendur í dyrunum og lítur
brosandi á dóttur sína, sem er rjóð í kinnunum
eftir eltingarleikinn við hænurnar. Hún er í þann
veginn að fara út til barnanna að reyta arfa,
þegar póstinn ber aö garði. Hann er með bréf frá
Berlín. Þetta er bréf frá mömmu Kalla og er svo-
hljóðandi: Elsku hjartans systir mín. Við erum öll
á lífi, Guði sé lof. Þaó hafa verið hræöilegar
loftárásir. Þiö eigið gott aö vera ekki hérna.
Sprengjunum rigndi niöur. Ein féll á húsiö
okkar. Nágrannakona mín ætlaði aö skreppa
upp. (Þú veist, aó vió erum vön aö vera í loft-
varnarkjallaranum, þangað til merkiö er gefið,
um að hættan sé liðin hjá. Þá fyrst megum við
yfirgefa byrgiö.) Konan ætlaöi sem sagt að fara
upp og ná í gamla silfurnælu, sem henni var svo
annt um. Hún kom ekki aftur niður til okkar. Lík-
lega hefur hún kafnað úr reyk. Dætur hennar
tvær voru í brennandi húsi hjá frænku sinni.
Frændi þeirra kastaði blautum lökum til þeirra,
hans, pabbi Grétu, segir honum að
meðal óvinanna sé margt gott og frið-
elskandi fólk að finna. Hann rifjar upp
gamla tíma þegar börnum var kennt að
tiibiðja Guð. í skóginum koma þau að
afgirtu svæði, enginn veit hvað gerist á
bak við girðinguna.
svo að þær gætu vafið þeim utan um sig og
bjargast þannig. Eldsúlan stóð beint upp í loftiö í
ganginum. Þær voru hinu msgin við hana og
höfðu ekki kjark í sér ti! að vaóa eldinn og því fór
sem fór. Faðir þeirra og frændi voru þeir einu,
sem sluppu, báöirgamlir menn. Þeirfengu slæm
brunasár, en eru samt ekki í lífshættu. Sólin sást
aldrei daginn eftir, þótt það væri heiður himinn.
Loftið var fullt af reyk og óþef. Aska og hálf-
brunnin blöð flugu um loftið.
Ég fékk flís í augað. Læknirinn gat náó henni,
og sýndi mér hana, hún var úr járni. Þetta er
ruglingslegt bréf, ég veit þaö. En við höfum
orðið að þola svo margt. Viö flytjum aldrei aftur í
íþúóina okkar við Linditrésgötu. Hún er ger-
samlega eyöilögó, eftir sprengiárásina. Mér var
vísað á litla stofu að mestu undir súð. Það er
sérstök nefnd, sem sér um að fólk sem hefir
misst allt sitt, fái húsaskjól.
Já við höfum misst allar eigur okkar. Ég á enn
bágt meö aö skilja þetta. En einu tókst mér aö
halda. Þaó er lítið kver sem afi gaf mér þegar ég
fermdist. Ég rakst þar á vers, sem fylgir mér
núna: ,,Fyrst við höfum þegið hiö góða af Guði,
ættum vér þá ekki einnig að taka hinu vonda?"
En ég á bágt meö að sætta mig við það. Ég bið
aö heilsa drengnum mínum, honum Kalla.
Hjartans kveðjur og ástar þakkir fyrir allt sem þú
gerir fyrir hann. Þín elskandi systir!
7. Dugleg börn
Alltaf minnkar matarskammturinn. Kvartandi
konur í biðröð meó áhyggjusvip, sorgmæddar
ekkjur og horuð börn. Það væri gaman, ef