Sameiningin - 01.06.1888, Síða 10

—58—
annaS legiS fyrir kirkju vorri framvegis en opinn antllegr
dauöi. En verSi hún aftr á móti það, sem ætlazt er til
aS hún só, staSfesting sannfoerSs hjarta upp á þaS, að hinn
ungi maSr sé meS lífi og sál genginn í lærisveinahúpinn
drottins og skuli þann flokk fylla þaS, sem eftir er æf-
innar, þá þýSir hver einstök ferming í hverjum söfnuSi
mikla nýja von um vaxanda kristindómslíf innan kirkjunn-
ar. FrumgróSinn andlegi, sem fæst meS fermingunni, er
framtíSarvon kirkju vorrar, og þegar vér eruin aS hugsa
um vöxt og viSgang safnaSa vorra, þá er þaS þessi frum-
gróSi, sem vér verSum aS leggja alla áherzluna á, SöfnuSir
vorir geta vaxiS og eiga að vaxa á þann hátt, aS aSkom-
anda fullorSið fólk gengr inn í þá, lætr rita sig inn í meS-
limatölu þeirra. En sá vöxtr, svo reskilegr sem hann er í
raun og veru, er oft ákaflega varúSarverSr. })að er svo
hætt viS, aS margir slœðist á þann hátt inn í söfnuSina,
sem aS eins í orði lcveSnu aShyllast trúarjátning og lífs-
stefnu safnaSarins, en eru ófáanlegir til aS fram fylgja
henni og berjast fyrir henni, þegar til alvörunnar kemr,
og gjöra svo í rauninni söfnuðinum, þegar þeir eru aS
nafninu inn í hann komnir, meira illt en gott. þeir hafa ját-
aS sig mcS því aS ganga í söfnuSinn að eiga heima þar
sem þeir alls ekki enn þá eiga heima. SöfnuSum vorum,
cins fámennir og fátœkir eins og þeir hafa verið aS und-
an förnu, þarf reyndar alls ekki á lá þaS, þótt þeir hafi
gjört sér mikiS far um aS ná að komandi lcindum vorum
inn í hóp sinn, án verulegs tillits til þess, hvort þeirra
lífsskoSan væri sama og safnaSarins. jieim hefir fundizt,
eins og vonlegt var, aS þeir yrði endilega að fá sem flesta
til aS vera meS í því aS standast kostnaSinn við það aS
lialda upp'i félagsskapnum. En af þessu hefir aftr leitt
þaS, aS ókirkjulegar skoSanir og ókristileg lífsstefna hafa
nærri því eins ráðiS og ríkt innan safnaðanna eins og
meðal þess hluta af fólki voru, er haldið hefir sér liér al-
veg utan kirkju. þetta óheppilega ástancl hefir aS undan
förnu lamað allt vort kirkjulega líf. Og sú ónáttúra hefir
jafnvel komiS fram, aS einstakir svo kallaSir safnaðarlim-
ir hafa ýmist, eins og hér í Winnipeg, áSr en nokkurn