Sameiningin - 01.01.1889, Qupperneq 11

—179—
sameinaöir aS brjc'ta í sundr hið rómverska ok. Og hefði
Gyðingar þá haft nokkurn verulega mikinn stjórnaranda
og herforingja, eru öll líkindi til að fjölmenni þeirra og
œðisgengna fyrirlitning fyrir dauðanum hefði komið sjálfu
Rdmaveldi í greinilegustu vandræði; því ekki skorti óá-
nœgð öíl innan heimsríkisins. En nú vantaði þá duganda
leiðtoga og þeir urðu að lúta í lægra haldi sökum skorts hjá
þeim á glciggsæjum ráðum og samtökum. Keisarinn sendi
Hadrían til Kýpr, og hann sópaði öllum Gyðingum burt
af eynni. Annar herforingi var sendr til Norðr-Afríku.
Hann elti heríiokka Gyðinga, sem voru á leiðinni til lands-
ins helga, og náði þeim við landamœrin, og tókst bonum
að gjöra út af við þá. Hin stórkostlega uppreisn kafnaði;
hinir ofsafengnu frelsisdraumar hennar reyndust tál.
jiegar í þetta skifti er meira en líklegt, að gamli
Akíba, rabbíninn, liafi átt þátt í upphlaupinu, enda þótt
hann hafi eigi verið því samþykkr, hve hroðalega Gyðing-
ar komu þar fram. ])ví skömmu áðr hafði hann verið á
ferð í löndum þeim, þar sem landsmenn hans risu upp.
Rómverjar sáu vel, að það voru trúarbrögð Gyðinga,
sem héldu lífinu í frelsisanda þeirra og sem kveiktu í
brjóstum þeirra þessa œðisgengnu löngun til að berjast,
enda kenndu þeir trúarbrögðum Jæirra um liinar hræðilegu
blóðsúthellingar. þeim þótti því sjálfsagt, að snúa sér á
móti Gyðinga-trúnni sjálfri.
Lagaboð var gefið út, er bannaði umskurn á svein-
börnum, helgihald sabbatsdagsins og lestr hinna helgu
ritninga. Og dauðahegning var lögð við, ef lagaboð-
ið væri eigi haldið.
En Gyðingar létu eigi beygja sig. þeir gengu út í
dauðann með öruggum hug, er samboðin var blóðvitnum
kristninnar.
TJmskurninni, hinu heilaga merki sáttmálans, tókst
þeim með brögðum að leyna. En einn fremsti kennari
þeirra gjörðist svikari og kom leyndarmálinu upp. 12 þús-
undir Gyðinga, er verið höfðu lærisveinar Akíba, er sagt
að gjörzt hafi píslarvottar og dáið fyrir trú sína.
þessi grimmd, sem beitt var við Gyðinga, jók, sem