Sameiningin - 01.01.1889, Blaðsíða 15

—183—
var á enda féll hann í hendr B,ómverja. Hann hafSi unn-
iÖ meö óþreytanda kappi aö því aö mennta unga menn
og gjöra þá að rabbínum. Hann ætlaöi sér aö fylla upp
í hin hræðilega stóru skörö, sem hinn menntaði hópr ísra-
els liafði í sig fengið í ofsóknum fyrri ára. Hann var
beðinn að hætta fyrirlestrum sínum í samkundunum, ineð
því það myndi leiða þá hættu yfir hann, að falla í hendr
Rómverja. En, hugsaði öldungrinn, það var „eins og að
biðja íiskinn hætta við að vera í vatninu og koma upp
á þurrt land“. Bómverjar köstuðu sér líka ylir hann, og
það einmitt á meðan hann á hátíðlegan hátt var að leggja
hendr yfir fimm af lærisveinum sínum til þess að veita
þeim rabbínavígslu. líonum var varpað í dýflizu, og þar
var hann látinn eiga sig þangað til Bethar var fallin í
hendr Kómverja og styrjöldin á enda. Svo var hann dreg-
inn fram til þess aö sæta hegning fyrir þann þátt, er
hann hafði tekið í upphlaupinu. Landshöfðinginn Anníus
Rúfus þekkti hann vel frá fyrri tíð og vildi hafa hefnd
yfir þeim manni, er aðaltilefnið hafði getiö til hinnar miklu
auðmýkingar, er yfir hann hafði gengið. Hann lét böðul
flá hinn tíræða mann, og stóð sjálfr hjá og horfði á.
Ekkert vein heyrðist frá vörum Akíba. En er hann lá í
kvölunum, kom sú stund dagsins, þá er allir guðhræddir
Gyðingar skyldi hafa upp fyrir munni sér hina hátíðlegu
trúarjátning sína: „Heyr ísrael, drottinn vor guð, drottinn
er einn“ og næsta vers í biblfunni. það var herorð Isra-
els, trúarákall þessa fólks til hins e i n a guðs mitt inni í
mannheimi þeim, sem fullr var af hjáguðadýrkan. Akíba
mælti fram hin heilögu orð: „Heyr lsrael, drottinn vor
guð, drottinn er einn“; og: „þú átt að elska drottin guð
þinn af öllu hjarta þínu, af allri sálu þinni og öllum mætti
þínum.“ Hann mælti þessi orð fram með lifandi trúartil-
finning og fagnaðarbrosi. Hinn drembiláti Rómverji fann
hinn sigri-hrósanda anda, er kom fram í orðum hins kvalda,
deyjanda Gyðings. Hann spurði hann, hvort hann hefði
alveg misst tilfinninguna, eða hann hugsaði sér með svona
löguðum þráa að kalla yfir sig enn þá meiri kvalir, þar
sein hann lægi svona brosandi. „Hvorugt er það, sem