Sameiningin - 01.03.1890, Side 9

—5—
Hinir einstöku sanntrúuðu menn eru greinarnar á þessu
tré. Tré má deyða, höggva þaö upp niðr við' rót, og svo
fellr það um koll. En greinarnar lifa enn ekki svo stutt-
an tíma eftir að tréð sjálft er dautt. Og líka má höggva
hverja einstaka grein af stofninum; hún lifir samt um
stund, ef til vill heilt inisseri, og heldr sér grœnni. En
af hverju lifir hún þennan tíma ? Safinn, sem hún dró í
sig frá trjástofninum áðr en hún var höggvin af, heldr
um stund við lífí hennur. En svo deyr hún alveg víst,
þegar þessi lífskraftr, sem hún hafði fengið frá trénu með-
an hún var áföst við það, er eyddr. þess vegna dugir
ekki að hugga sig við það, þó að maðr viti af svo eða
svo miklurn prívat-kristindómi hjá einstaklingum þjóðar
vorrar, um leið og maðr hortír á kirkjuna sem félag með
sömu einkenni á sér eins og feyskið, sprekað, visnanda eða
deyjanda tró. það þarf að halda virkilegu lífi við í trénu,
svo framarlega sem greinarnar eiga ekki í næstu frarntíð
að fá á sig regluleg dauða-einlcenni. Og þá með tilliti til
Islands og íslenzku þjóðarinnar: Ef kirkjutréö íslenzka er
látið hafa þessi dauðaeinkenni, sem það nú hefir, lengi á
sér, ]iá verðr þess eigi lengi að bíða, að trú einstakling-
anna deyi út af.
Guðsþjónustan í Reykjavíkr-dómkirkju hefir leitt mig
til þessara hugleiðinga, því með mínum bezta vilja gat eg
eigi annað en fundið til þess, að í hana vantaöi einmitt
stórvægiiega 1 í f. Prestrinn, sem í súmar aðallega prédik-
aði þar í kirkjunni, séra þórliallr dósent Bjarnarson, og
sem vitanlega er mesti gáfumaðr, ber auðvitað mjög litla
ábyrgð á þeirri vöntun, sem hér er um að rœða, það stóð
ekki til, að hann myndi fyrir þann stutta tíina, sem hann
átti að þjóna þessum söfnuði, fara að brjótast í því, að
kippa guösþjónustunni í annað horf en búið er fyrir löngu
úð fá hefð í þcirri kirkju og kirkjum Islands almennt.
Enda er það ekki frcmr prédikanin en öll önnur atriði
guðsþjónustunnar, sem vantar í sig líf. Bœnahaldið og
sálinasöngrinn í þessari aðallcirkju landsins skortir enn þá
frekar lif heldr en nokkurn tíma pródikanin. það sýnist
hvorttveggja þetta áðr nefnda vera allt að því steindauð