Sameiningin - 01.03.1890, Síða 15

11—
átti fram aö berast og koma ísrael aö notmn, — hana gat
enginn a£ sonum hins gamla sáttmála notað sem athvarf
á sinni eigin tíö, þótt hann væri í nauöum staddr út a£
synd sinni. Vér kristnir menn getum vitað, aö’ dauöi Jesú
var nauðsynlegt skilyrði fyrir hinni fyrirgefandi náð guðs
bæði í gamla og nýja sáttmálanum, eftir að vér erum
komnir í enn þá nánara innra samband við guð en Gyð-
ingar áttu kost á. Gyðingrinn sjálfr átti engan kost þess
að skilja í þessu. Hann varð að halda sér við þá synda-
fyrirgefning, er guð í orði sínu hafði heitið honum, ef
hann sneri sér frá synd sinni, án þess að hugsa um, hvað
til þess útheimtist, að þessi syndafyrirgefning yrði afrekuð.
Siðafrœði sú, er börn hins gama sáttmála höguðu lífi.
sínu eftir, var ófullkomin; hún var í samanburði við siða-
lærdóm kristindómsins ekki nema „kraftlitið og fátœklegt
barnastafrof". Og án nokkurrar ljósrar vonar um eilíft líf
lifðu þessir menn og án þess að hafa aðgang að blóði
friðþægingarinnar. Einsog það er fullkomuunar-fyrirmynd
Jesú Krists, sem aðskilr siðalærdóm nýja testamentisins
frá siðalærdómi gamla testamentisins, eins er ];að fremr öllu
öðru Jesús Kristr krossfestr og upprisinn, sem myndar
aðskilnaðinn á milli trúar hins nýja og gamla testamentis.
En svo er fyrir utan þetta aðalatriði, sem greinir nýja
testamentið frá hinu gamla, enn margt, sem eykr stigmis-
mun hinna tveggja testamenta. því að mörgu leyti er
það, að sá, sem minnstr er í ríki himnanna, er hinum
göfugasta syni gamla sáttmálans rneiri.
$) r t b t b i 3 s 1 tt-f o r m.
Prestr sd, sem framkvmma d wjsluna, segir :
I nafni föður, sonar og heilags anda. Amen.
Drottinn vor Jesús Kristr sagði við lærisveina sína
eftir upprisuna: Friðr sé með yðr. Einsog faðirinn hetir
sent mig, eins sendi eg yðr. (Jóh. 20, 21).
þegar að því var komið, að hann stigi upp til himna,
sagði hann við þá: Allt vald er mér gefið á himni og jöröu.