Sameiningin - 01.01.1892, Síða 8

—184—
trúna lil a5 sjá )>a8, liverni" hana hvervetna vantar nœgi-
legar sannanir, ]>á liöfum vjer líka í'yllsta rjott til aS á-
lykta, að ]>aö, sem heldur mönnuin frá }>ví að trúa., getur
mcð engu inód verið ósamhljóðun kristindómsins við hugs-
anina, með því vantrúin er í ]>vi tilliti alveg eins sett eins
og trúin.
ÍKn eptir að trúvörninni hefur tekizt að gjöra ]>etta
Ijóst, og hugsunin ]>ar af leiðandi hefur neyðzt til að sleppa
sínu stœrilæti, }>á getur hún náð til samvizkunnar og vak-
ið hana til tilfinningar. Að þetta geti orðið hlýtur vissu-
lega að vcra endimark allrar baráttu kirkjunnar. því jim
það ber öllum sainau, sem af nokkurri kristilegri lífsreynslu
hafa að scgja, að ef einhver maður á annað borð er í
samyizku sinui farinn að finna tit eymdar sinnar eigi sem
ógæfu, heldur sem syndasektar, og þar af leiöandi finnur
jafnframt til frelsisþarfar sinnar, ]>á leiðist hann eðlilega
inn á veg apturhvarfs og trúar. En fyrir ötlíim vantrú-
uðum mönrium er hin mikla fullvissa þeirra um það, að
afi hugsunarinnar neyði þá til, eða að minnsta kosti gefi
þeim rjett til, að vera vantrúaðir, það, nem harðast rekur
á eptir J eim til að gjöra samvizku sína ómóttækilega fyrir
kiillun guðs bæði í orði hans og ]>ví, sem fyrir þá kemur
í lífinu. Takist á annað borð að brjóta hroka hugsunar-
innar á bak aptur, ]>á getur verið von um það, að einnig
]>eir, sem tynt Iiafa sjálfum sjer við guðsafneitan sína,
ranki aptur við sjer eða „komi aptur til sjálfra sín“ (Lúk.
15, 17) og skilji, að hjaita þeirra er órótegt og eins og
á tíótta fyrir þá sök, að það livílir ekki í guði.
(Niðurla^ í n.usta nr.i)
S K 6 L A M A L 1 Ð.
Óvinir kirkju vorrar jijer l ita sjcr býsna annt um að
spiila fyn'r skolahugmynd kirkjufjelagsins á allar lundir.
]>eir láta sjer hlægilega annt um það, meira að segja. ]>að
er eins og þeim finnist líf og velferð sjílfra sín undir því
komið, að ekkert vei'bi uf slíkum skóla lijer meðal vor,