Sameiningin - 01.01.1892, Page 13

—189—
líka þannig, ac5 menn ættu a<5 vera fúsir á a'5 iesa ])acS.
þeir, sem lesa það með athygli og eptirtekt, munu finna
þar margar vekjancli og fræðandi hugsanir um mál, sem
þeir hafa hugsað meira og minr.a sjálfir.
Svo er til ætlázt, að ritið komi út einu sinni.ár hvert
fyrst um sinn. í því munu koma fyrirlestrar þeir, sem
væntanlega vérða haldnir á hverju kirkjuþingi. J)ar aö auki
vonum vjer að fá ritgjörðir um ýms mikilsvarðandi mál
frá einstökum mönnum. Allt, sem rit þetta hefur meðferðis,
vorður um spufsmál, sem nú eru uppi annaðhvort meðal
vorrar cigin þjóðar eða meðal menntaþjóða heimsins. Eink-
um vill það láta orð sín vera innlegg fyrir kristindóminn.
þvi þeir, sem aö ritinu stnnda, láta sjer annast ura það af
öliu, að lífsæð kristindómsins fari að slá með meira afli í
líkama þjóðar vorrar en að undanförnu. þetta þarf að koma
fram hvervctna, í lífi kirkjunnar og í öllu hinu opinbera
lífi þjóðarinnar. Og það þarf ekki sízt að koma fram .í
bókmenntunum. Um langan tíma liafa menn ekkert haft
að segja, yppt öxlum að eins, þegar eitthvort stórimeyksliö
hefur koraið fyrir og látið þar við sitja. það er eins og
enginn hafi neitt til aö segja. Og þó einhver hafi eitthvað,
sem hann langar til að segja, brestur hann kjarkinn. Hvergi
virðist brenna neitt inni fyrir, hvergi vera nein sannfæring
svo sterk, aö menn vilji hætta sjer út i stiíð fyrir hana.
það er dauði, þar sem svo er ástatt. það þurfa að verða
aldamót í þessum skilningi. það þarf að tala þangað til
einhverjum, sem þagað hefur, verður svo heitt um hjarta-
ræturnar, að hann fer einnig að tala. Og svo hver af öðr-
um. þetta litla rit ætlar sjer að gera það, sem það getur
í þessu tilliti. Og allir góðir menn meðal fólks vors hjer
og heima á fósturjörð vorri ættu að lijálpa því. það er
eina ritið í þessu formi, sem nokkurn tíraa hefur út kom-
ið á voru máli, með reglulega vörn og sókn fyrir hönd
trúarinnar og kristindómsins. Yantrúin í öllum myndum
hefur verið látin vaða uppi. Smám saman hefur sú skoð~
un verið látin læðast inn, að trúin og kirkjan stæði vara-
arlaus uppi og heföi ekkert máli sínu til stuðnings njo
málsbótar. þetta mætti eigi lengur svo til ganga! Nú