Sameiningin - 01.03.1893, Blaðsíða 9

SÉRA VALDEMAR BRIEM í „SAMEININGUNNE.
I langa tíð’ hefir séra ValJemar Briein mánuð eftir mánuð
verið uppi í blaði voru með ýmsum göfugum sálmum eða ann-
arskonar trúarljóðum, flestum frumsömdum, en sumum þýdd-
um, sem aldrei fyr hafa komið fyrir augu almennings þjóðar
vorrar. Fimmtán slík skáldskaparverk eftir þann mann hefir
„Sameiningin“ fyrir góðsemi hans þegar haft þann heiðr að
flytja lesendum sínum. — Vér skýrðum á sínum tíma frá hinu
merkilega biblíuljóða-safni hans, sem hann um all-ianga tíð
hafði unnið að, en þá nýlega hafði lokið við, án þess nokkrum
væri um það kunnugt nema fáeinum vinum hans. Ritstjóri
blaðs þessa var svo heppinn, að vera einn í þeim hópi, og fann
hann sér bæði ijúft og skylt, að vekja athygli fólks á þeirri
væntanlegu prýöi í bókmenntum vorum. Og vissum vér, að
þetta myndi verða gletietni öllum þeim Islendingum, sem í
sannleika elska kristindóminn og bera velferð kirkjunnar fyrir
brjósti.
Maðr hafði lengi getað heyrt vantrúna hjá ýmsum mennt-
unar-ljósberunum íslenzku, sem þóttust vera, hrósa happi yfir
því, að sálmar kirkjunnar íslenzku og önnur kristindómsljóð
væri í rauninni ekki nema leirburðr, sem engum með fullu viti
gæti komið til hugar að kalla skáldskap eða jafnvel telja með í
reglulegum bókmenntum. Sannleikrinn var nú lika sá, að það,
sem til var í þeirri skáldskapartegund, þótt að vöxtunum til
%ræri nærri því ótrúlega mikið, var yfir iiöfuð að tala fremr lít-
iisviröi og með tilliti til hins ytra fonns stórgallað. Svo það
gat virzt vera ekki mjög fjarri sanni, er heyrðist úr áðr nefndri
átt, að kristilegr skáldskapr væri ekki til hjá íslendingum, né
heldr jafnvel gæti hann samkvæmt hlutarins eðli vetið til lijá
öðrum þjóðum. því að kristilcgir sálmar gæti yfir höfuð
aldrei talizt til skáldskapar, þar sein öll sálmagjörð tœki yrkis-
etni sitt út úr nokkru, sem gjörði kröfu til að vera guðleg opin-
beran. Og svo heyrðist þá allri þessari andlegu Ijóðagjörð út-
húöað fyrir það, að með henni heföi ]?eir þjóðernislegu gripir,
sem heita rímur, verið reknir á dyr út úr bókmenntuin íslend-
inga. Að varna því, að þessar glósur vantrúaðra mennta-