Sameiningin - 01.03.1893, Blaðsíða 16

—12—
yfírvöldum út úr vandræðunum með því aS halda því fram, að
trúaratriði það, er afneitað hafði verið, væri í sjálfu sér lítilsvert
og neitan þess gjörði því kristindóminum lítið eða ekkert til.
Fengist þessu slegið föstu, þá mátti virðast óþarfi fyrir kirkju-
stjórnina að fara að rekast í því, er séra Mattías hafði út úr sér
látið, eða að minnsta kosti óþarfí, að heimta af honum nokkra
aftrköllun. það rœttist líka, þetta hugboð vort, og eftir því
þurfti ekki leugi að bíða. „Kirkjublaðið“ tók vandamál þetta
að sér. Ritstjórinn, séra þórhallr Bjarnarson, hefir yfír höfuð
bæði fyr og síöar lielzt látið aðra en sig hafa orðið í blaði sínu;
en í þetta skifti tók hann sjálfr til máls og hélt því fram, að
trúaratriði það, sem séra Mattías hafði með svo hörðum orðum
ritað á móti, væri svo lagað, að um það yrði ekkert fullyrt;
þaö væri eins og óleyst spurning, sem óhœfa væri að svara hvort
heldr með jái eða neii. Vér höfðum koihið með versið í hinum
dýrmæta sálmi séra Mattíasar í sálmabókinni, sem þessi orð
standa í: „hræðstu sálarmorðið," og spurt, hvort höfundrinn og
kirkjan á Islandi ætlaði nú að stryka þau út. Ekki segir séra
þórhallr kirkjan ætli að gjöra það. Orð þessi eigi að standa; —
en hvernig? þau eiga að prentast svona: „hrœð'stu sálarmorð-
ið“. Á orðið „hræðstn“ á nð leggja sérstaka áherzlu; en orðiö
„sálarmorðið" á að vera áherzulaust. það er með öðrum orðum:
Menn eiga að hræðast það, að þeir kunni að glatast án þess.þó að
nokkur vissa sé fyrir því, aö glötun eða eilíf fordœming sé til.
Ekki er í þessari einkennilegu ritstjórnargrein í „Kirkjublaðinu"
neitt minnsta tillit tekið til þess, er Jesús Kristr hefir kennt um
þetta efni; en í þess stað er vitnað t trúarfrœði Martensens og
„Hugleiðingar" Mynsters til sönnunar því, að hvorki vér né aðr-
ir megum neitt fullyrða um þennan lærdóm, þrátt fyrir það, að
kenning vor um það efni er nálcvæmlega eins og það, sem allir
íslendingar hafa lært í barnafrœðum sínum og kristin kirkja
hefir tekið inn í allar sínar mörgu trúarjátningar. Ritstjórn
„Sameiningarinnar" hefir nú fyrir löngu sýnt, að „Kirkjublaðið11
getr ekki nema að nokkiu leyti stutt sig við kenning Marten-
sens, og eins hefir séra Lárus Halldórsson á sínum tíina í blaði
voru sannað, aö ritstjóri „Kirkjublaösins“ hetir alveg missskilið
hinn tilfœrða stað hjá Mynster. Svo stuðningr sá, er „Kirkju-
blaðið“ fær úr þeirri átt, sýnist ekki ákaflega mikill.