Sameiningin - 01.03.1899, Blaðsíða 7

sofna út af yfir Jesú í dauöastríöi hans í Getsernane. Aö
hugsa um lærisveinana alla leggja á flótta, þegar Jesús var
handtekinn. Að hugsa um allan þann mikla trúarveikleik,—
hugleysið og hræðsluna hjá öllum slíkum mönnum. Ef nokk-
ur raunaleg hugsan er til, þá er J>að hugsanin um allt þetta.—
Og að sjálfsögðu heyrir þessi hugsan föstutíðinni til. Hún
rís sérstaklega ]>á upp hjá oss, kristnum mönnurn, út af píslar-
sögu lausnarans.
En vér nemutn ekki staðar við þessa stór-raunalegu hugs-
an. Píslarsagan opinberar ekki að' eins veikleik lærisvein-
anna, heldr líka styrkleik—þeim megin í baráttunni, hinn
makalausa, tilbeiðsluverða styrkleik meistarans. Dýrð drott-
ins Jesú blasir þar við, nætrdýrðin í æfisögu hans. Aldrei er
trúarstyrkleikr Jesú sem manns eins stórkostlegr, undrunar-
verðr, óumrœðilegr eins og á krossferlinum. ,, Hann lærði
hlýðni af því, sem hann leið“—segir ritningin (Hebr, 5 ,8).
Og í ritningunni er það skoöaö sem endimark kristilegs trúar-
lífs að verða hluttakandi í píslum Jesú. Svo það er þá auð-
sætt, að fyrir þrengingar sínar einmitt eiga lærisveinar hins
krossfesta að verða það, sem þeir mest geta orðið. þeir eiga
að læra hlýðni af því, sem þeir líða,—ná staðfestu í trú sinni,
fá fasta og óskeikandi sannfœring um dýrmætasta hjartans
mál sitt, læra vizku guðs ríkis.
,,Ei vitkast sá, er verðr aldrei hryggr“-—segir skáldið;
,,hvert vizku barn á sorgar brjóstum liggr. “—Og
,, A sorgarhafs botni sannleiks perlan skín;
þann sjóinn máttu kafa, ef hún skal verða þín. “
Hörmungarnar sáru og skelfilegu, sem lærisveinar Jesú tóku
út meðan stóð á píslum hans og allt þar til hann birtist þeim
upprisinn, voru þeim með öllu ómissandi. Án þeirra hefði
þeir ómögulega getað orðið það, sem þeir síðar urðu og þurftu
að verða. Á þeirri hörmungatíð dó allt hið ósanna í trúnni
þeirra. Og þegar það var dáið, aldáið út, þá gátu þeir eign-
azt hina makalausu trúarfestu, sem síðar einkennir æfiferilinn
þeirra.—Enginn hefir nokkurn tíma orðið mikill maðr í því,
sem gott er, án baráttu, þjáninga, hörmunga. Og ekkert
verulega mikilsvert sannleiksmál í mannkynssögunni getað
koipizt af án þrenginga.