Sameiningin - 01.05.1899, Blaðsíða 10

42
inum sér til skjóls í vornæöingnum, enda eru taldir um 200
þokudagar á ári við Berufjörð, sem er litlu sunnar.
Eg sá því lítið til lands. Og þó eg vissi af Reyðarfjalli
þar hið efra, fékk eg ekki að sjá það,né heldr fjörð samnefndan
því þar norðr af, sem talsvert er orðinn nafnkunnr í kirkjusögu
Islands þessi síðustu ár, fyrir fyrsta og aðal-utanþjóðkirkju-
söfnuð landsins, sem þar á heima. Eg vissi af honum þar
uppi í þokunni. Og eg fann til þess, hvernig þokan þar og
annarsstaðar við föðurlandið, íþessu og öðrum kirkjumálum—
og flestum öðrum málum, ekki að eins hamlar útsýn, heldr
villir sjónir og tefr fund þess, er menn leita að. — Menn vita
af því, en sjá það hvorki né finna, líkt og farþeginn, sem af
þilfari leitaði að hinni fögru fjalla- og fjarða-útsýn, en árangrs-
laust — vegna norðanþoku.
Og það er ekki heldr ávallt einstaklingunum sjálfrátt að
lenda í því myrkri — andlega eða líkamlega.
Utlendingunum, sem voru samferða, þótti lítið koma til
þess, er vér sáum af íslandi, og kvörtuðu þeir sáran um kulda.
Og heldr hefði eg kosið, að þeir hefði álasað mér en landinu; svo
vænt þótti mér nálega um hvern mosastein. Eg get því skilið,
hve sárt íslenzkt fólk tekr til ættjarðarinnar. — En sjálfum
þótti mér óumrœðilega vænt um þessa landsýn. Eg fór að
hugsa um tvo fjarlæga söguatburði: ísraelsbörn, þegar þau
komust yfir Rauða hafið, á leið til fyrirheitna landsins, og
Columbus og hans menn, er þeir síðar sáu fyrst landið, þaðan
sem eg nú kom. Hve þeir þökkuðu guði, létu það vera sitt
fyrsta verk. Skyldi þeim hafa þótt mikið vænna um landsýn
en mér þótti nú ? Eða þeirra þakklætis-skuld við drottin hafa
verið meiri ?
Og þó var gleði mín engan veginn óblandin. Eg fann
til þess í þokunni og kuldanum ,,úti fyrir Fráskrúðsfirði“, að
útlendingarnir skildu það rétt, að land og þjóð var ekki fjöl-
skrúðug; það duldist engum þá, sem frá útlöndum kom, að
þessi fóstra mín var harla ,,beinaber, brjóstin mögr og fölar
kinnar“, og að þeir, sem þar búa, eiga við marga óblíðu að
stríða. En því hrumari sem einhver móðir er, þeim mun meira
kærleik eiga börn og náungar hennar að auðsýna henni, Og