Sameiningin - 01.05.1899, Blaðsíða 14

4.6
ár kirkjulegu hreífingar á Islandi í seinni tíö, hefir ekki verið
það, að losa anda mannsins úr álögum hins illa og ókristilega,
heldr að losa gjaldþegninn undan sköttum eða skyldum
laganna — eða eitthvað því náskylt. —Fríkirkjuhreifingin,
og meðal annars fríkirkjufundrinn, sem haldinn var í Seyðis-
firði í fyrra, ber vott um þetta. Óánœgjan með prestinn,
biluð trú og nálega opinber mótspyrna gegn hinu kristilega
og kirkjulega, hvatti víst til þess fundar. En þegar á fund er
komið, er það einungis fríkirkja, sem einhverjir leiðtogar þar
vilja stofna, — ekki svo sem losast við prestinn, né kirkju, né
kristindóm, — að eins fá fríkirkju. En einkennilegt má
líklega telja þaö, að þorsteinn Erlingsson er fenginn til
að tala fyrir og leggja ráð á með fríkirkju þessari og
kosinn í nefnd til að koma henni á fót. Og enginn maðr sér
neitt öfugt við annað eins og þetta; ekkert orö hefir veriö sagt
um annan eins kirkjulegan skrípaleik sem þennan fríkirkju-
fund Seyðfirðinga; ekki einu sinni þorsteinn, sem virðist þó
skilja, að hann geti tæpast orðiö lúterskr fríkirkju-hyrningar-
steinn, skorast undan slíku starfi, eftir að hafa sáö sínum
kirkjulegu og kristilegu þyrnum út um allt land og eins og
sannr Pílatusar postuli reynt aö flétta Kristi þyrnikórónu að
nýju. — Vafalaust er þaö, að maörinn, sem setti saman hina
ógætilegu guðlasts-sögu ,, Kristniboöarnir “ í ,, Sunnanfara II,
4 A, hefði víst rist sitt níð ööru eins, ef hann hefði ekki sjálfr
tekið þátt í þessari kirkjulegu hreifing. Sú saga þorsteins er
vafalaust ein hin gálausasta og hatrsfyllsta árás á trúboö og
trú kristinna manna, sem maðr, upp alinn innan kristninnar,
hefir frá sér látið. Fyndnin er fengin að láni, — allt nema
guðlastiö og illskan til kristinna manna og ,, kristniboðanna • ‘,
3 merkra presta á Islandi, sem á synodus 1892 minntu á þá
skyldu kristinna íslendinga, aö styðja trúboð kristinna manna
meðal heiðingja. Sú saga er alveg ekki falleg fríkirkju-
trúarjátning.
Á Seyöisfirði var eg í landi um nóttina—fyrstu nótt mína
í landi. Um kvöldið sat eg í húsi einu þar í kaupstaðnum við
ýmsar samrœður fram um miðnætti. Eg var víst aö bíða
kvöldskugganna. En þeir komu ekki; 20. Júní þekkir ekkert
kvöld á Islandi; þá verör þar aldrei framoröið, aldrei dimmt.
því hafði eg algjörlega gleymt. — Vitaskuld afsakaði eg
gleymsku mína og fór til gististaðarins. En mikiö undr
langaði mig til þess, aö Júní-sólin táknaði aöra birtu, sem
lýsti þannig andlega lífið, aö það væri ávallt bjart kristilega
yfir íslandi, engir kvöldskuggar fyrir kirkjuna, engin sólhvörf
{yrir safnaðarlífið.