Sameiningin - 01.01.1939, Qupperneq 4

2
hann sagði við sjómanninn reyndist bókstaflega rétt.
Parkinson var í hjartans alvöru kristinn maður frá þeim
degi. Hann hélt áfram sjóferðum í nokkur ár; og hvar
sem hann kom í land, hvort heldur á “Barbary-ströndinni”
í San Francisco, eða í “Austurendanum” í Lundúnaborg,
þá sagði hann frá þessari reynslu sinni, og boðaði fagnaðar-
erindið af einurð og eldmóði. Reyndist hann svo nýtur í
því starfi, að hann var fenginn til að stjórna sjómanna-
missíón í borginni Smyrna austur í Litlu-Asíu.
Árið 1893 kom verzlunarkreppan mikla til sögunnar.
Hún lá í landi um nokkur missiri. Þá var hart um féföng.
Bowery missíónin átti í vök að verjast á þeim árum, og lá
við sjálft, að hún yrði að falla í valinn. Bárust þau tíð-
indi til Parkinsons austur í Smyrna. Honum tók sárt til
stofnunarinnar, en bjargráð vissi hann engin.
Og þó bar hann gæfu til að veita það lið sem þurfti.
Svo stóð á, að tveir nafnkunnir Bandaríkjamenn voru um
þær mundir á ferðalagi um Austurlönd, þeir dr. Louis
Klopsch, útgefandi blaðsins Christian Herald, og dr. De Witt
Talmage, sem þá annaðist ritstjórnina. Þeir höfðu báðir
mikinn áhuga fyrir líknarstörfum. Komu þeir til Smyrna,
heimsóttu þar sjómannahæli Parkinsons og heyrðu hann
segja frá neyð og spillingu Bowei’y hverfisins í NewT York,
hinu ágæta starfi, sem missíónin hafði haldið þar uppi, og
hvernig þá væri komið fyrir þeirri stofnun. — “Guði sé lof
fyrir Bowery missíónina,” sagði Parkinson.
Þeir félagar komust við af frásögunni. Dr. Ivlopsch
lofaðist til að kynna sér þetta starf, þegar hann kæmi heim
aftur; og það gjörði hann. Ástandið í þessu hverfi New
York borgar var jafnvel enn verra en honum hafði skilist
af lýsingu Parkinsons. Spillingin óskapleg, en eymdin og
bjargarskorturinn tóku þó út yfir. Þar voru bókstaflega
þúsundir manna að veslast upp úr harðrétti. Tókst hann
þegar á hendur að hæta ofurlítið úr allra verstu neyðinni
með matargjöfum. En næringin var ekki mikil sem hver
maður fékk, brauðsnúður þur, og kaffibolli; en þó söfn-
uðust dauðasoltnir menn úr öllum áttum daglega þar að
missíóninni, stóðu í langri halarófu fyrir dyrum úti; margir
klukkutímum saman og það í versta veðri stundum, og
hiðu eftir þessu matarbragði. Var það upphafið að “brauð-
línunum” frægu (bread lines), sem enn má sjá úti fyrir
þeirri missíón á hverju kvöldi. Nú eru gefnar “samlokur”