Sameiningin - 01.01.1939, Qupperneq 10

8
Guðrún Lárusdóttir
Eftir ./. ./. Bíldfell.
Það eru tvær aðalástæður fyrir því að eg hefi, fyrir
hvatning vinar míns Sigurbjörns Sigurjónssonar, ákveðið
að rita fáein minningarorð um Guðrúnu Lárusdóttur, með
mvnd hennar í janúarhefti Sameiningarinnar. Fyrst eru
það persóuleg kynni mín af Guðrúnu heitinni, og í öðru
lagi það, að hennar hefir ekki verið minst, nema með
stuttri dánarfregn í vestur-íslenzku blöðunum, sem mér og
eflaust mörgum öðrum hér vestra finst sjálfsagt að gjört
hefði verið, því sannarlega hefði
það verið og væri Vestur-íslend-
ingum ávinningur að kynnast og
athuga lífsstarf þessarar göfugu
og stórmerku konu.
Það var árið 1909 að eg
fyrst kyntist þeim hjónum.
Sigurbirni Ástvaldi Gíslasyni og
frú hans, Guðrúnu Lárusdóttur.
Eg var á ferð á íslandi eftir 22
ára fjærveru frá ættlandi mínu
og naut þá, sem síðar, sérstak-
rar góðvildar og gestrisni á
heimili þeirra hjóna, sem eg þó
hafði aldrei þekt eða séð fyrri.
Mér er enn minnistætt, er eg sá
Guðrúnu Lárusdóttur fyrst, mér fanst svo mikið til hennar
koma. Persóna hennar var tilkomumikil og tíguleg, en það
var þó hvorki tign hennar né ytra atgerfi, sem mér fanst
mest til um, þóLt hvorttveggja væri í bezta lagi, heldur
framgangsháttur hennar og tal, þó hún væri í þetta sinn
bæði fáorð og fáskiftin. En það, sem hún lagði til mála
var svo vel grundað og ákveðið, að það gat ekki annað en
vakið eftirtekt hjá ókunnum manni. Hið sama var að
segja um hreyfingar hennar allar, þeim fylgdi, ásamt hátt-
prýðinni, sama ákveðnin og öryggið eins og orðunum. Eg
fór í burtu frá Ási eftir þessa fyrstu heimsókn mína með
þá tilfinning í huga og hjarta, að frúin þar væri háttprúð
og heilsteypt kona, sem sólin ætti enn eftir að verma. Þessi
niðurstaða mín um skapgerð frú Guðrúnar átti eftir að