Sameiningin - 01.06.1931, Qupperneq 30

hugfangnari en þegar a'Ö : “VorgyÖjan svífur úr suÖrænum geim.”
VoriÖ flytur boðskap sinn, og allir, bæði yngri og eldri, skilja
hann.
Vorið slær lífslit á fölvar kinnar. ÞaÖ leggur græðihendur
sínar á okkar gömlu sár. Vorið er bros náttúrunnar, bros sjálfs
Guðs, jarðarbörnunum til handa. Fjötrar vetrarins falla. Sorg-
arsár vetrarins hætta að blæða. Gleði vorsins gagntekur hjörtu
vor.
Vorkoman vekur í hjörtum mannanna, örugga vissu um
handleiðslu Guðs.
Það er eins og gjörvöll náttúran bergmáli orðin: “Varpið
allri áhyggju á hann, því hann ber umhyggju fyrir yður.”
Föðurforsjón hans er oss skiljanlegri þegar grös og blóni
rísa af svefni vetrarins. Einnig þau boða áhrifamikinn boðskap.
Hinn undursamlegi skapandi, verndandi máttur er óþreytandi að
verki sínu. “Sólkerfum setur hann rás.” Hann “ríkir hátt yfir
hverfleikans straum.” En hann sér einnig hið lága. Hann heyrir
stunur og innibyrgð grátsog í hjörtum jarðarkornanna. Mis-
munandi eru raddir þær, sem hann talar til vor með. Tilbiðjandi
með lotningarfull hjörtu segjum við:
“Eg féll í auðmýkt flatur niður, á fótskör þína Drottinn
minn.”
Vorið, öllum árstíðum fremur, opnar augu vor jarðar-
barna fyrir dýrð Guðs og dásemdum hans.
Nýtt útsýni birtist, er vora tekur. Viðhorf sálna vorra taka
líka breytingum. Aðdáun og undrun hrifa hug vorn, við erum
aftur ung og útsýni og vonir æskunnar bergmálast á ný í sálum
vorum.
Undrunar hæfilegleiki sálnanna fær nýtt vængjaflug.
Vorið tendrar hann á ný, í sálurn fullorðna fólksins.
Það er einmitt undrunar-hæfilegleikinn, seni að einkennir allan
hugsunarhátt barnanna.
Fjölskrúð vorsins, grös og blónr, laufgvan trjánna, alt bendir
okkur til Guðs. Með skáldinu getum við sagt:
“Allsstaðar sé eg þitt hjarta og hendur
hvarvetna ljóma þin fögur spor.”
Litbreytingin á náttúrunni heillar huga vorn; jafnvel hún
er listræn urn huga lyftistöng til Guðs. Hin bláu blikandi vötn.—
sólglitið á bárufletinum, græna hátíðaklæðið sem móðir vor
jörðin skreytir sig með; kliður sumarfuglanna, vængjaþytur
þeirra,—hin ljúfu litbrigði vorsins,—alt minnir okkur á orðin
fornu:
“Sjá, ég geri alla hluti nýja.”