Sameiningin - 01.11.1924, Blaðsíða 18

336
JarÖskjálftinn í Filippí sturlaði fangavöröinn, en ekki Pál.
Flonum félst ekki hugur við uppþotiö í Jerúsalem. Vér sjáum á
ræðunni, sem hann flutti þar yfir blóðþyrstum fjandmönnum,
að hugsunarfærin voru öll í góðu lagi. Og á skipsfjöl í ofsa-
veðri var hann svo stjórnsamur og óttalaus, að samferðafólkið,
tvö hundruð sjötu og fimm sálir, þrengdu sér utan um hann
eftir ráðum og hughreysting. Aldrei leið hann í dá, þegar erfitt
verk var fyrir hendi. Sat aldrei á skrafi við engla, þegar hann
þurfti að sinna mönnunum. Reyndist öllum viðlögum vaxinn,
af því að taugarnar voru sterkar og hugarþrótturinn brást ekki.
Páll var ekki sjúkur af mikilmensku. Hann virti auövitað
sjálfan sig og köllun sína mikils, en fór aldrei að dæmi Símonar
töframanns, sem “þóttist vera eitthvað stórt” og lét sér vel líka
að vera kallaður “sá kraftur Guðs, er mikill nefnist.” Páll
vissi vel, að hann var ekki nema maður; fann til þess glögglega,
að sér væri áfátt í mörgu. Hann hagaði sér eftir því, sem bezt
átti við, hvar sem hann var staddur; bar virðingu fyrir tilfinn-
ingum þeirra, sem á hann hlustuSu. Páll hafði sérstakt lag á að
koma hæfilegum orðum að því, sem helzt þurfti að segja, hvort
heldur hann ávarpaSi sveitarfólkið í Lýstru, eða mentalýðinn í
Aþenuborg, eða þjóShöfðingja í Sesareu. Andlega sjúkir menn
eru aldrei gæddir svo næmri dómgreind.
Ofsafenginn ákafamaður, er hrekst fyrir straumi skoðana
sinna — það var Páll alls ekki. Hann trúði því, að endurkoma
Krists væri þegar fyrir hendi, en ekki var hann sí-talandi um
þaS atriði; né heldur kom honum til 'hugar, að það gæfi nokkr-
um manni rétt til að afrækja daglegar skyidur. Það voru til
öfgaseggir i Þessaloníku, sem ekki gátu um annað talaS en end-
urkomu Drottins og voru svo gagnteknir af því umhugsunar-
efni, að þeir höfSust ekki að, og sníktu mat frá öðrum. Páll
hafði megna óbeit á slíkum landeyðum. “Ef einhver vill ekki
vinna, þá á hann heldur ekki að fá að eta.” Vildi veita þeim
mönnum fljót skil og heppileg meS þessu móti- Þessaloníku-
menn voru svo meinlausir, að þeir hikuSu við að láta þannig til
skarar skríSa, en Páll hvátti þá til þess. Hann var enginn sí-
fossandi “kærleiks”-prédikari.
Plann hafði tungutaks-gáfu i ríkara mæli en allir aðrir í
Korintu, en aldrei lét hann þá yfirburði leiSa sig í gönur. Hann
hafði hagsýni góða, sem kallað er. Og hvergi sýnir hann bet-
ur, hve vel honum helzt á þeirri gáfu, heldur en í viðureigninni
viS óstýrilátan óróalýS í Korintusöfnuðinum. Hann skrifaði
þeim söfnuðí á þessa leið: “Ef eg ekki skil það, sem við mig