Sameiningin - 01.11.1924, Síða 25

343
,in.’ Svo liS.u nokkrir dagar af látlausri baráttu milli lífs og dauöa.
L,oks var þaö einn morgun, aö Híram kom út á þilfariö, og hrópaði:
‘Guöi sé lof, honum er aö batna!’ Mjög grunaði mig, aö Shelby
hafi komiö sér svo á skipinu, að enginn fagnaöi því, þótt hann næði
aftur heilsu; sizt fanst okkur, aö Híram heföi ástæöu til þess. Það
er gamalt máltæki, að ‘Ilt sé illgresi upp að ræta’, virtist okkur skip-
verjum, sem það ætti heima um Mr. Shelby og afturfengna heilsu
hans. Þegar aö við vorum meira en hálfnaðir á heimsiglingunni,
var það, að Shelby, eftir alla varúð og hreinsun á honum sjálfum
og því, sem honum tilheyrði, kom aftur í dagsljósið, og tók á ný
pláss sitt meðal skipverja, sem einn af starfsmönnum skipsins.
Skipið var nú á þvíi svæði, þar sem sífeldir kuldar og gaddhörkur
geisuðu, gátum við því verið óhræddir og öruggir að því er sýking-
arhættuna snerti. Veiklulegur og kinnfiskasoginn var Shelby.
Fötin héngu utan á honum. Hann var að eins skuggi af fyrra út-
liti sínu. Hírarn, að hinu leytinu, var sællegur og sí-glaður. Gleði
sálar hans ljómaði úr hans eina auga, og ljómði upp hið dökka and-
lit hans, líkt og stjarna á haustnæturhimni. Þrátt fyrir hina miklu
breytingu ,sem orðið hafði á Shelby að ytra útliti, var þó breytingin
að innra ásigkomulagi enn meiri. Þegar hann lagðist veikur í rúm-
ið, var hann ótvírætt þrælmenni. Þegar hann komst til heilsu, var
hann sannur heiðursmaður, drenglyndur og góður. Þetta kom fram
i tali hans, sem nú var kurteist, en áður hafði verið afar-ljótt, jafn-
vel fyrir sjómann. Breytingin kom einnig í ljós í allri fram-
komu hans gagnvart öðrum mönnum.
Þessu tóku skipverjar eftir, og höfðu Shelby í meiri hávegum
en áður. En enginn var ánægðari en Híram.
“Loks var hin langa sjóferð á enda. Það var síðustu nóttina
áður en við komum til L-iverpool, að eg heyrði á samtal Shelby’s
og Hírams. Eg heyrði, að Híram var að segja: ‘Jú, gerðu það
fyrir mig, taktu við peningunum og farðu heim. Faðir þinn hefir
lengi beðið þín. Og fögnuður hans við komu þína verður ósegjan-
lega mikill, því að hann heimtir þig úr helju.’
“Næst talaði Shelby: ‘Híram, var það ekki eg, sem reyndi að
stela frá þér, og síðar, að gera þig að þjóf. Er þaö ekki eg, sem
hefi reynt að gera þér alt til skapraunar og skammar, síðan við
kyntumst?’ — ‘Ekki að rifja upp, það sem guð hefir fyrirgefið þér,’
sagði Híram, ‘Þú átt ekkert með það. Þó það hefði verið þúsund
sinnum meira, sem þú gerðir á hluta minn, þá hefði eg fúslega fyrir-
gefið þér, föður þíns vegna. Gaf ekki faðir þinn mér frelsi mitt;
mörgum árum áður en þú fæddist? Þú verður að lána peningana.
Þú verður að fara heim.’
“Hálftíma síðar kom Híram og sótti peningana, er hann hafði
í geymslu hjá mér. Eg sagði honnm, að eg hefði heyrt samtalið
milli hans og Shelby. Ráðlagði eg honum, að kasta ekki peningum
sínum í burtu, því þá yrði' hann athvarfslaus í elli sinni. Taldi eg