Sameiningin - 01.11.1924, Blaðsíða 28

346
þau ósköp yfir mig dynja. BjargaSu lífi aumingja sakleysingj-
anna.”
Hann mænir upp á Grím og bíöur svars. En Grímur hristir
höfuðiö og lætur engan bilbug á sér sjá.
“Eg skal gera þér alt til geðs, sem eg get,” segir Davíð. “Eg
neitaöi þér áðan um það, að verða eftirmaður þinn á Helreiðinni.
Nú geng eg að því með ánægju, ef þú forðar mér við þessu. Þau
eru svo ung, bæði tvö; og eg var rétt áðan að óska þess, að eg
mætti lifa og koma þeim til manns. Og hún............, sérðu ekki, að
hún er ekki með sjálfri sér nú i nótt? Hún veit ekki sitt rjúkandi
ráð. Vertu miskunnsamur við hana.”
Grímur bregður sér hvergi, og er ósveigjanlegur. Þá snýr
Davíð sér frá honum og talar við sjálfan sig: “Eg á engan að.
Eg veit ekki til hvers eg á að leita. Eg veit ekki, hvort eg á að
biðja guð eða Krist. Eg er nýgræðingur hérna megin. Hver hefir
valdið og máttinn? Getur enginn sagt mér, hvert eg á að snúa
máli mínu?
“Eg, allslaus auminginn, sekur og syndugur, eg bið þig, sem
vald átt á lífi og dauða. Víst er eg ekki sá maður, að mér hæfi að
ganga fram fyrir þig. Eg hefi brotið öll þín boð. Varpaðu mér
út í hin yztu myrkur. Láttu mig glatast með húð og hári. Gerðu
við mig, hvað sem þú vilt, en vægðu þessum þremur!”
Hann þagnar, og hlustar. En hann heyrir ekkert svar. Hann
heyrir ekki annað en það, sem konan er að tala við sjálfa sig:
“Nú er það leyst upp. Nú er ekki annað eftir, en að láta það rjúka
dálitla stund, og kólna.”
Þá beygir Grímur sig niður að honum, yppir hettunni og horfir
framan í hann, hýr og brosleitur. “Davíð minn,” segir hann. “Ef
þér er þetta alhugað, þá veit eg ekki nema enn sé vegur til bjargar.
Þú, og enginn annar, verður sjálfur að segja konunni þinni, að hún
þurfi ekki þig að hræðast.”
“En ekki get eg látið hana heyra til mín”, segir Davíð; “eða
heldur þú að eg geti það ?”
“Nei, ekki slílcur sem þú ert nú,” segir Grímur. “Þú verður
að hverfa aftur til hans Davíðs, sem liggur á kirkjureitnum.
Trevstirðu þér til þess?”
Davíð brá í brún. Hann hrylti við mannlífinu. Honum fanst
leggja af því drepandi óþef. Ef hann yrði aftur maður, mundi þá
ekki allur vöxtur sálarinnar kyrkjast? Ef hann ætti sér nokkurrar
gæfu von, þá fanst honum hún bíða sín hinu megin. En á einu
augabragði var hann þó alráðinn og svaraði hyklaust:
“Eg held nú það. Eg treysti mér til þess, ef eg má........... En
eg hélt, að eg yrði að ........”
“Já, þú hefir rétt að mæla,” segir Grímur, og yfirbragð hans
er alt af að verða bjartara og bjartara. “Það er satt, þú yrðir að