Sameiningin - 01.12.1926, Síða 10

360
hljómum í hinni fyrstu jólaprédikun. Jólaengillinn prédikar og
eg hlusta.
Engillinn segir: “Verið óhrœddir.” Það er góö lcveöja:
Eg þarfnast þessarar kveðju. ]>að er hið mikla sorgai*efni, hve
margir eru á valdi óttans. En hvaða hjálp er í þvi fólgin, þó a*8
vér mennirnir segjum: VeriS óhræddir. Hvaða hjálp veitist
sjúkum manni, þó að eg segi við hann, að hann þurfi ekki að
hræ'Sast? En þegar eg get sannaS honum, að hjálpin verði veitt,
þá eySist óttinn. En jietta er einmitt hin mikla jólagleði, aS hið
himneska ávarp “verið óhræddir’* er rökstutt. Verið óhræddir,
því sjá. Lítið upp, hræddu menn. Þér jiurfið ekki lengur aS
standa hræddir í dimmunni. Þegar verið er að kveikja á jóla-
trénu, eru hörnin oft látin híða inni í dimmu herbergi. Svo þeg-
ar búið er að kveikja, er kallaö á þau, og úr dimmunni koma þau
inn í ljósadýröina. Þetta er mynd af því, hvernig jólin eyða ótt-
anum, hvernig þau dreifa burt dimmunni úr hjartanu. Guð vill
hafa öll börn sín hjá sér, hann vill ekki, að þau séu úti í dimmu
og kulda. Þessvegna sendir hann engil meö rökstudd skilaboð.
Engillinn veit, að honum er óhætt að segja: VeriS óhræddir.
Hann hefir þann boðskap að flyrtja, sem leyfir honum að tala meS
myndugleika. “Eg boða yður mikinn fögnuð.” Þetta eru jólin.
ÞaS þurfti einmitt mikrnn fögnuð til þess að reka burt mikinn
ótta. Þess* þarf enyi. Nú er dimt i heimi. Margir kannast, eins
og hirðarnir við erfiði næturvökunnar. Þeir kannast við vald
syndar og sorgar, og þeir horfa á margar brotnar perlur. Þess'-
vegna er dimt í hjarta. En nú mætir mikill fögnuður miklum
ótta. Nú vermist hjarta mitt. Eg sé ljósin tendruð. En má eg
vera inni í gleðisalnum? HvaS segir engillinn? “Eg boða yður
mikinn fögnuð, sem veitast mun öllum lýðnum.” Þetta eru jól-
in. Enginn er undan skilinn, engum er gleymt. Hin ytri jól eru
ekki handa öllum, gleSi þeirra fá ekki allir notið. En hér er
mikill fögnuður, sem er ætlaður öllum. Þetta er aöalstign kristin-
dómsins, aö hann er handa öllum. Fagnaðarerindi Jesú Krists
á þann mátt, að það getur hvorttveggja, molað hinn harða klett og
reist við reyrinn brotna. Boðskapurinn er handa öllum. Enginn
á svo mikla gleði, að hann hafi ráð á að fara á mis við hina
mestu gleði, og enginn er svo aumlega staddur, að hann þurfi að
koma aö lckuðum dyrum. Jólagleðin er ætluð öllum, hún er
ætluð mér, sem rita þessi orð, og þér, sem nú ert að lesa þau.
Er þetta mögulegt ? Er til svo víðtæk gleði ? Skyldi engill
inn geta rökstutt þessi orð ? Já, hann f lytur oss sönnunina. Hann
talar ekki út í bláinn, hann sannar sitt mál.