Sameiningin - 01.12.1926, Qupperneq 13

363
Lcífinu má því likja viö hring. Eftir þeim Ihring feröast
maður, en það er ekki hringur á jafnsléttu, ’heldur sí hækkandi
hringur, svo aö þegar maöurinn er kominn á stöðvarnar, þar sem
hann hóf jar'ðneska göngu sina, er hann á hærra sviði.
í góöri sálu glatast bamslundin aldrei. Dæmisögu Jesú um
pundin má með réttu heimfæra upp á hvern einasta mann. Vér
skulum hugsa oss pundin, sem einkenni góös manns'. Þau ein-
kenni geta varðveizt í gegnum alt lífsstríðið. 1 steikjandi sól-
skini, dynjandi regni, norðan kylju, í niðamyi'kri, á björtum miö-
degi og kvöldi æfinnar, geymast pundin og geta ávaxtast. Eitt
þeima er barnseðlið.
Segjum nú aö barnslundin tákni opin augu, opin eyru, opinn
munn, opna sál, til aö taka á móti sannleikanum, og viðkvæmnina,
sem hallar sér upp aö föður eða móöur-brjósti. Eögnuöurinn hjá
börnunum við það að taka á móti, tailca á móti tíöindum, taka á
móti gjöfum, taka á móti ástriki er svo laus viö allan hinn málaða
hégóma fullorðins aldursins, aö þaö er ekki einungis sálin, sem
gleðst, heldur gagntekur fögnuðurinn hverja taug i sál og líkama.
ÖHum getur þó skilist, aö það er ekki gott að glata barns'-
lundinni, að það einkenni getur varðveizt alla æfi og aö þaö getur
þroskast viö hiö ýmsa, sem vér reynum á lífsleiðinni, við fram-
sókn vora; er vér leitum sannleikans, viö atorku og skyldurækni í
störfum, við þaö að athuga með samúð mannlífið umhverfis oss
og umifram alt með því að hungra og ])yrsta eftir réttlæti Drottins
eins og þaö er opinberað í heilögu orði hans.
Að vera blíður eins og bam, glaður eins og barn, aö leika sér
eins og barn, — hafiö þér ekki heyrt þau orðatiltæki — og ekki
ætíð um þá aumustu? “Eins og hindin, sem þráir vatnslindir, þrá-
ir sál min þig, ó guð. Sál mína þyrstir eftir Guöi, hinurn lifandi
Guði.” ("Sálm. 42 :i, 2.)
Það er barnseölið í fullorðins ára reynslunni hjá sálma-
skáldi ísraelsmanna, sem þannig talar.
Fögnuðurinn, sem fyllir sálir sumra, eins og þegar morgun-
inn gyllir láö, yfir einu “eilífðarsmáblómi meö titrandi tár, s'em
til'biður Guö sinn og deyr’i; yfir hrimi i skógi, þegar sólin gjörir
þaö aö demöntum; yfir fögru kvæöi; yfir hreinni hjartagæðsku
mannanna; yfir hinu eilífa guðseðli í kærleiksfórn Jesú Krists,
þar er barnslundin að göfgast og þroskast viö hiö ýmsa, sem lífið
færir oss.
Hver hefir þá glataö barnslundinni? Sá sem ekki getur leik-
ið sér. Sá sem lokað hefir sál sinni fyrir fögnuöi fegurðarinnar
á lífsleiðinni. Sá sem hefir gjört lífsstarf sitt aö fangelsi, þar