Sameiningin - 01.12.1926, Síða 14

364
sem margvísleg öfl seiða og kvelja, en saklausa gleði skortir. Sá
sem þykist svo mikill spekingur, að hann kveður sig neyddan til
að staðhæfa: “Trú er hjátrú, heimur töfraspil, hirninn, Guð
og sál er ekki til.”
Eg er ekki að biðja neinn að hætta að horfa til himins, að
lyfta augum sínum til fjalla afreksverkanna, fjalla framsóknar-
innar, f jalla þroskans', en eg er að benda hér á að göfugustu menn
mannkynsins hafa gjört það og þó ekki glatað bamslundinni.
Rétt framsókn örfar barnslegan fögnuö við það að finna. Það
var ekki þroskalaus maður né sá er linlega hafði sótt fram í iheimi
hugsananna, sem sagði:
“Ljá mér, fá mér litla-fingur þinn,
ljúfa smábarn, hvar er -frelsarinn?
fyrir hálmstrá herrans jötu frá
hendi eg öllu: lofti, jörðu og sjá!
Lát mig horfa á litlu kertin þín,
ljósin gömlu sé eg þarna mín!
Eg er aftur jólaborðin við,
eg á enn minn gamla sálarfrið!”
Getum viö ekki öll með góðskáldinu horfið til baka og minst
þeirra stunda þegar við vorum börn.
Eg er horfinn heim í sveit á íslandi. Bærinn er bygður úr
torfi og grjóti, á sumrin sprettur gras á þekjum. Gluggar eru
litlir í samanburði við1 glugga hér. N'ú er alt þakið snjó. Drengur
er á ferð á aSfangadag aS líta eftir kindum. Nú nálgast óðum
hin heilaga stund, þvi kl. 6 byrja jólin. Þá er heilagt um alla
jörS. í margar vikur er hann búinn að hlakka til þessarar stund-
ar. Þó á hann hvorki von á jólatré né stórgjöfum. Má vera, að
honum hafi verið gefnir nýir sokkar til að fara í þegar (hann fer í
sparifötin sin, til þess aS búa sig i samræmi við jólin. Nú er alt
til reiðu, störfunum lokið, fólkiS alt jólabúiið. Drengurinn ásamt
systkinum hans, hefir fengiS kerti. Nú er bjart í baðstofunni,
bjart af olíulampa og -kertaljósum. Nú er hin þráða, heilaga
stund upprunnin. Hver situr meö ihátíðamat sinn á rúmi sínu,
SíSan er lesinn húslestur og sungnir sálmar. Svo skemta menn
sér á ýmsa vegu. Þegar (höfuð drengsins hnígur á koddann, er
hjartaö fult af sælu yfir þessum dýrðlegu jólum.
Hver á sínar eigin endurminningar um jól frá barnsskeiSinu.
Má vera þar sé lítið barn sem starir á jólatré. Aldrei fanst
því tíminn myndi líða, líða þangaS til það fengi að sjá jólatréö.
Engin sjón á j-örðu gat veriS eins fögur og jólatré. Ög jóliri