Sameiningin - 01.12.1926, Síða 16

366
Minna á heiðan 'himin og tindrandi stjörnur, sem segja frá
dýrð Drottins;
Minna á söng himneskra engla er sögðu frá saklausu litlu
barni og sungu:
Dýrð sé Guði í upphæSum,
friður á jörðu og
veljoóknan yfir mönnunum;
Minna á föðurkærleikann eilífa, sem elskaði heiminn svo, aö
hann gaf sinn eingetinn son til þess' að hver, sem á hann trúir,
ekki skyldi, “glatast, heldur eignast eilíft líf
Minna á ást jarSneskrar móSur, er lífiS hennar hvílir við
brjóstiS.
Minna á það? aS himinn og hauður mætast, að Guð-maður er
í heiminn borinn, sá sem flytur guðdóminn næst mannkyninu og
mannkynið næst guðdóminumi;
Minna á það, að í upphafi sagði Guð verði ljós, þegar hin
sýnilega tilvera hófst og að Guð sagði aftur: Verði ljós, jóla-
ljósið, til þess að lýsa upp mannheim allan og flytja eilífa sálu-
hjálp sérhverju barni jarðar.
Eða, eins og sálmaskáldið segir íþaS:
“Fögur er foldin, heiður er Guðs himinn,
inndæl pílagríms æfigöng.
Fram, fram um víða veröld og gistum
í Paradís með sigursöng.
KynslóSir koma, kynslóðir fara,
allar sömu æfigöng.
Gleymist þó aldrei eilífa lagiS
við pílagrímsins gleðisöng.
Fjárhirðum fluttu fyrst þann söng Guðs englar,
unaössöng, er aldrei þver,
friður á foldu, fagna þú, maður,
frelsari heimsins fæddur er.”
Til að minna á ihann, eiga sérhver jól að vera haldin, án hans
er jólatré aðeins visin rós.
Þegar Jesús Kristur vildi kenna lærisveinum sínum réttan
hugsunarhátt um guðsríki, setti hann barn mitt á meðal þeirra.
Með því er bent á hjartað í sönnum jólafögnuði.
Niðurstaöa hugleiðinga vorra hlýtur því að verða bæn um
þá jólagleöi til handa öllum mönnum, sem hreinust er hjá sak-
lausu barni og þroskuðust er ihjá spekingnmn, sem ekki hefir glat-
að barnshjartanu.