Sameiningin - 01.12.1926, Side 20

37o
Menn ferðast svo sem lífsvegir liggja, jýmist um grösuga haga,
eSa hrjósturlönd, ýmist í s'ólskini meSlætis, eSa dimmviðri mót
lætinga. Og aS síSustu leggjum vér öll á skaröiS, þegar korniS er
æfikvöld.
Mikill léttir er oss þaS á misjafnri vegferö lífsins, ef vér vit-
um aS vegurinn liggur heim. Margar óþarfar afleiSir og villu-
götur fáum vér varast, ef vér þekkjum ávalt veginn heim til föð-
ur vor allra. Ef vér þurfum ekki annaS, en aS þreifa á stráinu,
sem vex á jöröunni, til aö finna, aS bústaSur föSur vors er i nánd.
Jafnvel í þoku og myrkri mannlífsins rötum vér þá heirn til hans.
Og þegar vér höfum fundið föSurinn, þá fáum vér séS guSlega
dýrS, þar sem áSur var niðdimm nótt. Oss fær skilist, aö jafn-
vel hin þyngsta raun er þó einskær gæska og náS. Vér sjáurn aS
trúfesti Guðs stendur stööug eins og bjarg úr hafi, sem eigi má
haggast. Vér sjáum himinháa visku hans gnæfa öllu ofar sem
fjallstind í sólarátt. Og vér sjáum blána lífsins fjöll fyrir hand-
an fjörðinn, þar sem ríkir eilífur friður og gleSi.
Og þegar vér eigum aö leggja á síðasta skarSiS, undir nótt
dauSans, þá gjörum vér þaS hugglöð eins og heimfús skólasveinn,
Vér förum þangað sem ekkert hylur fegurðina sjónum. Því aS
á GuSs vegum vöknum vér aS síöustu hjá föSurnum, — heima,
þar, sem sólin skín.
Eftir séra Árna Signrðsson, fríkirkjuprest.
Einu sinni var ungur maöur, sem var að leggja út í lífiS sem
sjálfstæður maSur. Eldri og reyndari vinur hans' gaf honum
þetta góSa ráS aS veganesti: “HikaSu ekki við að gjöra þaS, sem
þú ert smeikur viö aS hætta á.”
Eg vildi aö hver einasti æskumaöur fengi slíkt ráS aS föru-
neyti út á brautir lífsins, og temdi sér aS fylgja því fram. Þetta
er hin ágætasta lífsregla. Hún hefir veriS æSsta lífsregla góðra
og hraustra manna á öllum tímum.
í fornum sögum og æfntýrum vor íslendnga er oss víSa sagt
frá ungum hetjum, er gengu: hugprúSar á hólm viö óvætti og
dreka, er lágu á gulli og dýrum fjársjóðum, eSa réöust meS ör-
uggurn hug gegn ferlegum tröllum til þess aS leysa kóngs'dæturnar
úr álögum og fjötrum. Slíkar frásagnir hafa mikilsverSan lífs-
vídóm aS geyma, þótt barnalegar þyki þær og fjarstæSukendar.
Hugsjónir lífsins eru sveipaSar töfraskikkju skáldskaparins.