Sameiningin - 01.12.1909, Side 5

307
Ug lialdir þú í raun og veru jól einn dag á ári, hví
þá ekki að gjöra það stöðugt ?
En þess er enginn kostr, að nokkur maðr fái lialdið
jól að eins fyrir sjálfan sig.
-------o—----—
Eyktamörk mannkynsins.
Jóla-hugleiðing eftir séra Iljört J. Leó.
1.
Það var myrkr. Frostnæðingr eigingirninnar
streymdi út frá sálum mannanna. Hann sveipaði lög
og láð. Frá elztu tímum hafði sama farið fram. Sólin
skein; mennirnir gjörðu myrkrið að athvarfi sínu.
Fuglarnir sungu; kliðr þeirra, friðsæll og fullr unaðar,
barst í bylgjum yfir blómskrýdda jörðina; en blómin
voru blóði stokkin og bölþrungnir kveinstafir smælingj-
anna létu hærra en fuglasöngrinn. Árnar liðu fram um
iðgrœn engi og bala; þær urðu hlykkjóttar merkjalínur
mannlegs draimbs, — landamerki ríkjanna, er með
sverðum voru unnin. Fossarnir stilltu hörpu sína og
kváðu sigrljóð um afl drottins og rnátt,— í eyrum inann-
anna létu þau sem grimmdarlegt forspil þeirra eigin
umbrota. En sólin og stjörnurnar horfðust í augu sam-
fara því að líta á mennina og sögðu: „Hvað er maðr-
inn, að þú minnist hans, og mannsins barn, að þú vitjir
þess?“
Það var inyrkr í mannssálunum. Frá elztu tíinum
hafði það ráðið þar ríkjum. Afsökun Kains gekk í erfð-
ir: liver kynslóð eftir aðra vanrœkti og smáði bróður-
skylduna. Menn skiftust í stéttir; þær hötuðust hver
við aðra. Sorgarleikr Maríusar og Súllu var að eins
veikt sýnishorn hins stœrra harmsöguleiks, sem allr
heimrinn tók þátt í.
Það var rnyrkt í sálum mannanna. Herteknir menn
voru kvaldir; börnin tóku í arf syndir og eymd foreldra
sinna. Víkingar hjuggu strandhögg og sakleysið var
fótum troðið. Faraó cg Apis dýrkaðir jöfnum höndum.
Alexander, refsisvipa Persa, deyr af ofnautn um þrí-