Íslendingur - 17.01.1930, Blaðsíða 3

ÍSLENDINOUR
3
Hjer með eralvarlega skorað á alla þá,er skulda
Verslunin „PARÍS” Akureyri,
og ekki enn hafa samið um greiðslu skuldanna, að gera það fyrir
20. þessa mánaðar. Pá eru reikningslok.
Akureyri, 15. jan. 1930.
F.h, Sigv. E. S. Porsteinsson.
Þórsteinn Sigvaldason.
Ferðsuður um Evrópu.
Eftir Sigurð J. Gíslason.
(Framh.)
(Sakir þess, aö ýmislegt annað
hefur orðið að sitja • í fyrirrúmi,
liefur orðið dráttur á birlingu þéss-
ara ferðapistla, en nú verður þeim
haldið áfram án frekari dráttar, þar
til þeim lykur, — Ritstj.).
Jeg fór frá París til Luzern í
Sviss. Á leiðinni þangað var jeg
í klefa með tveimur frúm. Var
önnur með'tvær smástelpur, fjögra
og íimm ára gamlar. Var hún ung-
versk og á leið heim til sín, én
kom írá manni sínum í Ameríku.
Sagði hún hann hafa mjög góð laun
og þess vegna dveldi hann þar.
Þótti mjer þar vfk milli vina. Dáð-
ist jeg aö henni að ferðast ein með
tvö börn svo langa leið. Fyrst, er
jeg kom inn í klefann, þar sem þær
voru fyrir, spurði jeg hvort sæti
væri þar fyrir fleiri og varð hún
fyrir svörunum og kvað svo vera,
ekki síst, ef jeg gæti útvegað sjer
vatn handa börnunum. Vatnið
fjekk hún en sjálfur átti jeg heimt-
ingu á sæti meðan laust var. Það
var um hánótt, sem við komum til
Basel. Þar skiftum við um lest.
Við höfðum reynt að sofa, og bjugg-
um þannig um okkur, að við settum
stórt íerðakoífort upp á endann milli
bekkjanna og ljetum svo kodda þar
ofan á. Hölluðum við okkur svo
áfram og hvíldum höfuðin á þessum
kodda; varð okkur þó ekki svefnsamt,
því hitt varð fyr að hlátur-
inn kom upp hjá okkur yfir því
>komiska« í »situationinni«. Litlu
stelpimnar sváfu á bekkjunum þang-
að til í Mulhouse að þær voru vakt-
ar. Kendi jég í brjóst um litlu
skinnin, einkum aðra þeirra. Var
sú blest á máli, svo mjög, að eng-
inn gat ráðið í hvað hún sagði nema
mamma hennar. Hin frúin, sem
með mjer var, kom frá Paris og
var líka að fara eitthvað austur á
bóginn til foreldra sinna. Hafði hún
ekki sjeð þau í ellefu ár. Hún var
gift bakara í París. Við ræddum
heil mikið saman og drukkum að
lokum skilnaðarskál í Basel. Var
það að vísu kaífi, ef kaffi skyldi
kalla. Fengum við tvær könnur
hvort. Var kaffi í annari en flóuð
mjólk í hinni. Var meira af mjólk-
inni. Þessu átti svo að blanda sam-
an. Nú! Jeg kom til Luzern að
morgni og fór strax að skoða borg-
ina. Rak jeg einkum augun í tvent,
sem mjer þótti nýstárlegt. Annað
var það, að í öðrum hvorum búðar-
glugga voru útskornir munir úr
trje, gerðir af hinni mestu list. Datt
mjer í hug að hjer ætti J’onnar að
Yera kominn. Hitt var það, að úti
fyrir mörgum btíðum sátu stúlkur í
hvirfingu við útsaum. Saumuðu þær
stafi í vasaklúta og þ. h. Var auð-
sjeð á öllu, að Luzern er miki.ll
ferðamannabær, enda voru ferða-
langar þar á hverju strái og aragrúi
gistihúsa. Hafa gistihúsaeigendurnir
skrifstofu á járnbrautarstöðinni, og
er þar alt af liægt að fá upplýsing-
ar um hvar gistingu sje að fá. Hið
helsta, sem er að sjá í Luzern, er
Thorvaldsens ljónið, höggvið í klett í
útjaðri borgarinnar og rjett þar hjá
ísaldarmenjar alleinkennilegar. Luz-
ern stendur við IV. Waldsáttervatn,
skamt frá fjallinu Pilatus, sem dreg-
ur nafn af því (latus=vatn). Er
náttúrufegurð þar viðbrugðiö. Fað
var llka óneitanlega gaman að ferð-
ast þar um vatnið á skemtiskipum í
sólskininu ásamt hundruðum af fólki
svo að segja alstaðar að úr veröld-
inni. Þá saknaði jeg þess hvað
mest að hafa engan fjelaga, sem
gæti glaðst með mjer yfir því fagra,
sem fyrir augað bar. Kynntist jeg
þarna að vísu fjölda fólks, þar á
meðal karli einum frakkneskum, er
var á skemtiferð með íjölskjidu
sinni. Spurði hann mig spjörunum
úr um ísland og ákvað að lokum
að koma hingað næsta sumar. Við
urðurn samferða upp' fjall eitt, sem
Rigi heitir. Fór jeg með tannbraut
nálega í/b fjallsins og gekk svo það
sem eftir var upp á toppinn. Pað
þótti hrein uppgötvun, er fólk vissi
að jeg var frá íslandi, og það var
hlustað með ath}rgli á, er jeg var
að segja karli frá landi og lýð.
Karli þótti slæmt, er jeg fór út úr
vagninum. Fylgdist jeg með honurn
fyrst í stað en drógst brátt aftur úr.
Veifuðu allar hendur til mín meöan
jeg var í augsýn. Wldi jeg gjarnan
hafaverið lengur með því fólki, en
horfði í aurana því alldýrt var að
ferðast með brautarvögnum þessurn.
Hlíðin var snarbrött og sólarhitinn
mikill. Var jeg því nærri uppgeíinn,
er jeg kom upp á toppinn (Rigi-
kulm). Lagðist jeg niður og ællaði
að hvíla mig og sofna, en kemur
þá elcki rolla til mín og lætur mig
engan frið fá f\’r en jeg var búin
að gefa henni af nestinu rnínu, fór
hún þá til annara og gerði þeirn
sömu skil. Utsýnið þarna uppi var
ekki vel gott sökum misturs og ann-
að slagið huldu ský toppinn. Gisti
jeg því þarna uppi um nóttina . s\ro
að jeg gæti sjeð betur ylir morgun-
inn eftir. Sjást þaðan mörg íjöll
t. d. Munkurinn og Jungfrúin. Rigi-
kulm er 1800 m.. yfir sjó, og er
einkennilegt að sjá, hvernig gróður-
inn bre}rtist eftir því sem ofar dreg-
ur. Neðst eru aldinti je en efst er
orðið trjálaust. Gistihús voru þarna
fjölmörg og alveg uppi á blá toppi,
og eins á fjallatoppunum par í kring.
Er einkennilegt að sjá þessar stóru
tak
Samkvæmt kröfu bæjargjaldkerans á Akureyri, verða eftirtalin ógreidd
gjöld til Akureyrarkaupstaðar frá árinu 1929 tekin lögtaki að 8 dögum
frá birtingu þessarar auglýsingar: Útsvör lóða- og sótaragjöld, vatnskatt-
ur, aukavatnsgjöld, holræsa- og gangstjettagjöld, lóðarleigur, erfðafestu-
gjöld og önnur jarðeignagjöld, ennfremur öll önnur gjöld til hafnar-
sjóðs og raforkugjöld.
Bæjarfógetinn á Akureyri, 16. jan. 1929.
Steingrfmur Jónsson.
ITppboð.
Ar 1930, laugardaginn 25. janúar, verður opinbert uppboð
sett og haldið við geymsluskúr útgerðarmanns Steindórs J.
Hjaltalíns á Oddeyrartanga og þar seld snurpunót — eign
Tryggva Helgasonar útgerðarmanns í Reykjavík.
Uppboðið hefst kl. 2 e. h. Uppboðsskilmálar birtir á staðnum.
Akureyri, 17. jan. 1930.
Bæjarfógetinn.
byggingar þarna uppi, þegar íarið
er um vatnið, stundum svo að segja
beint upp yiir rnanni. Eins er víða
svimahætt að horfa niður á vatnið.
Hjer og þar voru skransalar.
Seldu þeir t. d grös svipuð fjanda-
fælu og blikkplötumerki til að negla
á göngustafi. Er þetta keypt til
menja um fjallgöngurnar. Pá eru
og póstkort alstaðar fáanleg. Upp á
Rigi-kulm var karl einn, sem bljes
á svokallað alpahorn fyrir peninga.
Eru horn þessi um fjórar álnir á
lengd, og höfð til að lokka búsmal
4
ann hcim að því er rnjer var sagt.
Kýr voru þarna margar, allar rauð-
av, akspikaðar og höfðu stóra bjöllu
hengda um hálsinn.
Jeg svaf vel þarna uppi um nótt-
ina. Var miklu svalara þar en í
París. Rúmið var og líkara því, sem
jeg átti að venjast, nema að því
leyti að teppi voru í ylirsængurstað,
en ofan á þeim fisljetl smásæng
bara fyrir handleggi og hendur.
Annars voru rúm víðast hvar syðra
svo breið, aö breiddin var jöín
lengdinni. Lægi jeg í miðju rúmi
og teigði hendur út náði jeg varla
í rúmstokkana.
Morguninn eftir gekk jeg svo niður
fjallið. Fór jeg þá aðra leið. Kom
jeg þar að lítilli kapellu og stóö
morgunmessa þar yfir. Staldraði
jeg þar við. Tók jeg eitikum þá eftir
því, hve ólík er lútersk og kaþólsk
messugerð og trúarlíf. Hjer á ís-
landi held jeg t. d. að ílestir fari í
kirkju til að hlusta á prestinn, en
þar, að því er virtist, til að biðja
sarnan. En sennilega mun vanda-
samara starf lúterskra presta en
kaþólskra. f’arna vav fólk í vinnu-
fötum, sem auðsjáanlega kpm til
annavs en að sýna sig og sjá aðra.
YÖRÐUR
heldur fund á sunnudaginn í Vevzl-
unarmannafjelagshúsinu kl. 1 'h.
HERBERG!
til leigu. Fæði getur einnig fengist
á sama stað. R. v. á.
frá Sigríðarstöðiun.
Fætid 29. júlí 1904. — Dáln 21. des. 1929.
Jeg höfuð beygi, i helgri ró og kyrð,
það heyrist ei lengur þungur andardráttur.
brjóstið ei hreyfist, höndin köld og stirð,
horfinn til fulls er sjerhver æðasláttur.
Því hún er dáin, hnýpin fjólan fríð,
fjötrarnir brostnir, þrautatíminn Iiðinn.
Alt í einu er endað þetta strið.
Nú ertu sæl! Þú hefur öðlast friðinn.
Sigurlaug! Þín sál var jafnan hrein,
og sist þar niátti nokkurn blett á finna.
Saklaus ró á svipnum þínum skein.
Jeg sá svo niargt í Ieiftri augna þinna.
Jeg sá það oft, hve varstu þjáð og þreytt,
þó að varla heyrðist kvein nje stuna.
Jeg sá það, en þú sagðir ekki neitt,
þá sálarrósenid ælti jeg að muna.
Nú ertu sæl! Þvl enduð lífs er þraut.
Já æfin hún var stutt, en hrein og fögur,
þvi örugg gekstu áfram þessa braut,
þótt oft hún væri þyrnuin stráður vegur.
Er furða þó að falli nokkur tár,
af föðuraugum, marga er grátið hefur,
og systkinum, þó harmur svfði sár,
við síðstu kveðju! Hitggist! Þvi hún sefur.
Því hún lifir góðum guði hjá,
grátið ekki föla rós á beði.
Blærinn hvíslar boðum henni frá :
>»Jeg bý með englum, lifi sæl í gleði“.
Beztu kveðjur berast þinni sál,
blitt frá hjörtum ástvinanna þinna;
þó að klökkvi þýngi muna og mál,
megna þeir þó nokkra gleði að finna.
Hún var þeim dýrmæt þessi stutta stund,
þú styrktir þá i gleði, þrá og hörmum,
og örugg von um æðri endurfund,
eyðir sviða og þerrar tár af hvörntum.
Sofðu rótt, hinn siðsta langa blund,
svífðu hljótt I arma vina þlnna.
Góða nótt, jeg geymi æ þá stund,
er guð Ijet hittgað sækja öndu þina.
Hugrún.
„Geysir"
syngur í Nýja Bíó á sunnudaginn
kl. 31 't e. h.
Prentsm. Björns Jónssonar. *