Íslendingur - 17.11.1944, Blaðsíða 1

ÍSLENDINGUR
Utgcfandi:
Blaðaútgáfufélag Akureyrar
Ritstjóri og afgroiðslum.:
Jakob Ó. Pétursson
Fjólugötu 1.
Sími 375. Pósthólf 118.
VerS árg. 12 kr. í lausasölu 35 au. eint.
Prentsmiðja Björns Jónssonar h.f.
Hörmuleá tíðindi.
Þýzkur kafbátur skýtur tundurskeyti í e.s. Goðafoss. Skip-
ið sekkur á 4 mínútum og 24 menn farast.
Sú harmafregn barst um landið sl.
laugardagsmorgun, að þýzkur kafbát-
ur hefði sökkt e.s. Goðafossi og fjöldi
manna farizt, bæði af skipshöfn og far-
þegum.
Þessi hryllilegi atburður gerðist fyr-
ir lrádegi á föstudag, 10. nóvember. -
Goðafoss var þá staddur í Faxaflóa,
innan landhelgi, og átti eftir tveggja
Þeir sem fórust voru:
1. Farþegar:
Friðgeir Ólasou, lækuir, Reylcjavík,
Sigrún Briem, læknir, kona hans, þrjii
börn þeirra, Óli 7 ára, Sverrir 4 ára og
5 mán. dóttir, óskírð,
frú Ellen Wagle Downey,
William sonur hennar 3 ára,
Steinþór Loftsson, Akureyri.
Halldór Sigurðsson, Reykjavík,
Sigríður Þormar, Reykjavík,
2. Skipverjar:
Þórir Ólafsson, 3. stýrim. Reykjavík,
Hafliði Jónsson, 1. vélstj. Reykjavík,
Sigurður Haraldsson, 3. vélstj. Rvík,
Guðmundur Guðlaugsson, 4. vélstj. Kjós
Sigurður Ingimundarson, háseti Rvík,
Sigurður Sveinsson, háseti Reykjavík
Ragnar Kærnested, háseti Reykjávík,
Randver Hallsson, 1. kyndari Reykjavík,
Jón Kristjónsson, kyndari Revkjavík,
Pétur Hafliðason, kyndari Reykjavík,
Sigurður Oddsson, matsveinn Reykjavík,
Jakob Einarsson, þjónn Reykjavík,
stunda siglingu til Rvíkur. Þýzklir kaf-
bátur skaut þá í hann tundurskeyti, og
sökk Goðafoss eftir 4 mínútur. Björg-
unarskip kom brátt á vettvang og gat \
bjargað 20 manns, en einn þeirra lézt
á leiðinni til Reykjavíkur. 24 manns
fórust, þar af 4 börn og 3 konur. Fara
hér á eftir nöfn þeirra, er létuzt, og síð-
an þeirra, er björguðust:
Lára Ingjaldsdóttir, þerna Reykjavík. I
Eyjólfur Edvaldsson, 1. loftskeytam. Rvík
(bjargaðist en lézt á leið í land).
Nöfn þeirra, er bjargað var:
1. Farþegar:
Áslaug Sigurðardóttir, Reykjavík,
Agnar Kristjánsson, Reykjavík.
2. Skipverjar:
Sigurður Gíslason, skipstjóri ReykjavíkÁ
Eymundur Magnússon, 1. stýrim. RvíkJ
Stefán Dagfinnsson, 2. stýrim. Reykjavík,!
Hermann Bæringsson, 2. vélstj. Rvík,
Aðalsteinn Gyðnason, 2. loftskm. Dagv.e.v
Sigurður Guðmundsson, háseti, R.vík
Gunnar Jóhannsson, háseti R.vík,
Baldur Jónsson, háseti. R.vík,
Ingólfur Ingvarsson, háseti R.vík,
Stefán Ölsen, kyndari Reykjavík,
Árni Jóhannsson, kyndari R.vík,
Guðmundur Finnbogason, matsv. R.vík,
Arnar Jónsson, búrmaður Rvík,
Frímann Guðjónsson, bryti R.vík
Guðmundur Árnason, þjónn Reykjavík, jh
Stefán Skúlason, þjónn R.vík,
Jóhann Guðbjörnsson, háseti R.vík.
Um þenna glæpaverknað og þá villi-
mennsku, er að haki honum liggur, verða öll
orð fátældeg.
Skipið, sem tortímt er á þenna níðingslega
hátt, er eign hlutlausrar þjóðar og kontið inn
í landhelgi, þegar glæpurinn er framinn. Það
er að flytja heim yfir liafið menn og konur, er
dvalið hafa um skeið erlendis við nám eða
störf, og mathjörg í bú hinnar friðsömu þjóð-
ar. í farþegahópnum eru hjón með 3 ung börn
, sín °g kona með tveggja ára son sinn'. Áhöfnin
öll og farþegarnir eru þégnar þessarar Iilut-
lausu þjóðar, sem aldrei hefir farið með'ófriði
að neinum. Glæpurinn hefir því enga „hernað-
arlega þýðingu,“ sem kallað er. Ilann er að-
eins vottur torskilins brjálæðis, sem vart á sér
fordæmi í mannkynssögunni.
Á laugardaginn blöktu fánar í hálfa stöng,
og allar samkomur féllu niður um kvöldið.
Þjóðin var lostin þungum harmi. En þunghær-
astur er sá harmur þeim, er misstu nákomna
ætlingja og vini við þetta hermdarverk.

Frú
Hdlmfríðnr Jönsdðttir
M inningarorð.
Sunnudaginn 22. okt. síðastl.
dó á Akureyri frú Hólmfríður
Jónsdóttir, ekkja Axels heitins
Kristjánssonar kaupmanns.
Frú Hólmfríður var fædd í
Valadal í Skagafirði 12. apríl
1896. Foreldrar hennar voru
Solveig EggertMóttir og Jón
Pétursson, sem fyrst bjuggu í
Valadal, en síðar lengi á Nauta-
búi og síðast í Eyhildarholti í
Skagafirði. Þau hjón eru af
merkum skagfirzkum ættum
komin, og heimili þeirra alþekkt
að prýði og myndarskap. Þau
eignuðust 13 börn, og náðu 12
þeirra fullorðinsaldri. — Frú
Hólmfríður ólst því upp á mann-
mörgu myndarheimili og í mikl-
um og fríðum systkinahóp, vand-
ist öllum sveitastörfum og gekk
að hvaða störfum sem var, enda
fór þar jafnt saman fjör og táp.
— Árið 1917 giftist hún Axel
Kristjánssyni Gíslasonar, kaup-
manns á Sauðárkróki, og árið
1920 fluttu þau hjón til Akur-'
eyrar, þar sem Axel gerðist
starfsmaður Axels heitins Pét-
urssonar útgerðarmanns. Svo
sem kunnugt er, var Axel heitinn
hinn mesti dugnaðar- og atorku-
maður, og að fám árum liðnum
stofnaði hann sjálfur kola- og
y.b. Sæmm sekkurút
af Haganesvík
si. mánudag sökk v.b. Sæunn
úti fyrir Haganesvík. Var skip-
ið að koma frá Akureyri með
kolcffarm á leið til Hofsóss. Er
það var statt úti fyrir Haganes-
vík, kom leki að því, sem skips-
mönnum tókst ekki að halda í
skefjum. Björguðu þeir sér í
báta, en litlu síðar sökk Sæunn.
I nánd við Sæunni var statt
skip frá Siglufirði, er tók slcip-
brotsmennina og flutti til Siglu-
fjarðar.
Sæunn var eign Jóhanns Ás-
mundssonar Litla-Árskógssandi.
Hún var 29 smál. að stærð.
olíu-verzlun þá, sem enn er rekin
undir nafni hans.
Fyrstu dvalarár sín á Akur-
eyri höfðu ungu hjónin lítið um
sig, enda byrjuðu þau búskapinn
með litlu og voru fáum kunnug,
en ekki leið á löngu, að þau
vektu athygli á sér fyrir glæsi-
menusku og aðlaðandi viðmót,
svo að þau innan stundar nutu
virðingar og vinsælda af öllum,
sem kynntust þeim. Verzlun
Axels blómgaðist ár frá ári og
efnahagurinn um leið, svo að
innan fárra ára stóð hann á
traustum grundvelli. Þau eign-
uðust prýðilegt heimili, og í
Brekkugötu 8 varð æ gestkvæm-
ara; rjsnan þar var með afbrigð-
um góð, og húsbændurnir róm-
aðir fyrir gestrisni, hjálpsemi
og alúðlegt viðmót. Átti hús-
freyjan eigi síður en maður
hennar sinn þáttt í þeim al-
mannarómi, því að það var eins
og henni léti allt jafn vel, hlut-
verk eiginkonunnar, móðurinnar
og húsfreyjunnar. Hún var ó-
venjulega glæsileg kona og fríð
sýnum, svo að af bar, en viðmót-
ið svo glaðlegt, aðlaðandi og
blátt áfram, að hún varð hvers
manns hugljúfi. Henni var það
yndi að vera veitandi og gleðj-
andi, og það var enginn mismun-
ur á því ger, hver í hlut átti.
Ár frá ári virtist flest leika í
lyndi, og fátt var það, sem á
skyggði, en þá syrti snögglega
að, og það svo átakanlega, sem
orðið gat. Margir muna enn þann
dag fyrír hálfu þriðja ári, þegar
sú óvænta sorgarfregn barst til
Akureyrar, að Axel Kristjánsson
hefði slasazt svo við flugslys í
Reykjavík, að honum væri ekki
hugað líf. Hann dó 16. apríl
1942, og frú Hólmfríði auðn-
aðist ekki að sjá hann lífs aftur.
Hún har þetta hræðilega áfall
með stillingu og gerði hvorki að
æðrast né kvarta. Söm var alúðin
og greiðasemin, sem áður hafði
verið, en það vissu kunnugir, að
gleði sína tók hún aldrei aftur
eftir þá raunadaga.
Þeirn hjónum varð þriggja