Íslendingur - 13.09.1946, Blaðsíða 5

ÍSLENDINGUR
5
Föstudagur 13. seplember 1946
Otto JuL Nielsen, ytirlæknir:
pQrfnm vér a5 gæta bettiræ&kulýðsins?
ÍSLENDIN GUR
Ritsijýri og ábyrgðarmaður:
MAGNÚS JÓNSSON.
i lacfa.uii: LUaúaútgáíufél. Akureyrer.
Skrifstofa Hafuurstr. 101. Sími 364.
Aiiglýsingar og afgrriðila:
Svanberg Einarsson.
Pósthólf 118.
„Verkamaðurinn“
veðar reyk
Forsíðugreinin í síðasta blaði
„lslendings“ um nauðsyn þess,
að allir lýðræðissinnaðir verka-
menn tækju höndum saman i
því skyni að steypa kommúnist-
um af valdastóli í Alþýðusam-
bandinu, hefir farið illilega í
fínu taugarnar á „Verkamann-
inum“. Verður naumast sagt,
að þeir „Verkamanns“ menn
séu líklegir til stórræða í hern-
aði, svo gersamlega hafa þeir
tapað stiliingunni við þessa
grein — og þó lýsa þeir því yfir,
að þetta hafi aðeins verið „reyk
bomba“ hjá ,,íslendingi“. Hvað
skyldi verða úr þeim blessuðum,
ef þeir fengju á sig atóm-
sprengju?
En hvað sem um allt sprengju
kast má segja, þá er það rétt,
að þessi grein í „lslendingi“
virðist hafa verkað sem nokk-
úrskonar reykbomba á „Verka-
manninn“, því hann veður svo
rækilega í reyk í allri mála-
færslu, að það bregður naumast
nokkurs staðar fyrir óbrjálaðri
dómgreind í allri svargrein
„Verkamannsins“, heldur er
þar samandregið meginið af
þéim þokkalegu fúkyrðum, sem
birzt hafa á síðum kommúnista-
blaðanna, síðan þeir hófu undir-
róðursstarfsemi sína hér á
landi.
„Veckamaðurinn“ kallar Sjálf
stæðismenn böðla verkalýðsins,
ög auðvitað eru kommúnistar
einu vinirnir. Það er ósköp auð-
velt að slá fram svona fullyrð-
ingu og fyrirgefanlegt, þegar
menn eru blindaðir af reyk. En
ljós staðreyndanna sýnir allt
annað. Hverjir eru það, sem
hafa byggt upp atvinnulíf þessa
lands? Hverjir eru það, sem sí-
fellt hafa reynt að þræða nýjar
brautir á sviði atvinnumálanna
í því skyni að skapa hér blóm-
legt þjóðfélag? Það eru ekki
vinir verkamannanna, kommún
istarnir, heldur fyrst og fremst
>eir menn, sem „Verkamaður-
inn‘‘ kallar böðla verkalýðsins.
Kommúnistar hafa aldrei veitt
neinúm manni atvinnu, og. hvar
Vetna, þar sem þeir hafa náð
fyrirtækjum í sínar hendur,
hefur allt lent í öngþveiti.
Kommúnistar hafa ætíð reynt
að níða nigur ana athafnamenn
i þjóðfélaginu og kallað þá blóð-
sugur og arðræningja. Þeir hafa
setíð lagt allt kapp á að ala á
sundrung og fjandskap milli
verkamanna og atvinnurekenda
í stað þess að stuðla að vinsam-
legri samvinnu þessara aðila.
Kommúnistar hafa lofað verka-
mönnum gulli og grænum skóg-
um, en jafnframt reyná þeir að
grafa undan atvinnufyrirtækj-
unum, en velgengni þeirra er
frumskilyrði þess, að verka-
menn geti búið við góð kjör.
Þessi tvöfeldni kommúnista sýn
ir ljóslega, að það eru ekki
fyrst og fremst hagsmunir
verkalýðsins, sem þeir bera fyr-~
ir brjósti, heldur er það ætlun
þeirra að nota verklýðshreyfing
una sem verkfæri til þess að
koma á sínu kommúnistiska
þjóðfélagi, og því reka þeir upp
heiftaróp í hvert sinn, er verka-
menn eða aðrir tala um að taka
þetta vopn úr höndum þeirra.
Kommúnistar eru í rauninni
ekkert hrifnir af því, að verka-
menn búi við góð kjör og hafi
örugga atvinnu, því að þeir vita,
að þá muni verkamenn ekki
lengur vilja hlusta á byltingar-
hjal þeirra.
Það hefir alltaf verið yfirlýst
stefna Sjálfstæðismanna að
stuðla að því, að allir íslending-
ar gætu verið efnalega sjálfstæð
ir. Kommúnistar hafa nú sjálfir
gengið til stjórnarsamstarfs
undir FORUSTIJ „böðla verka-
lýðsins“ um að skapa hér svo
blómlegt atvinnulíf, að allir
geti haft atvinnu við arðberandi
atvinnurekstur. Þetta er það
sem Sjálfstæðismenn hafa ætíð
stefnt að. Þeir telja æskilegt,
að verkamenn hafi samtök með
sér, en þeir telja um leið nauð-
synlegt, að skapa gagnkvæma
samvinnu á jafnréttisgrundvelli
milli verkamanna og atvinnu-
rekenda. Sjálfstæðismenn vilja
frið og athafnir, koinmúnistar
vilja ófrið og upplausn.
,,íslendingur“ mun halda á-
fram að ræða verklýðsmál og
benda verkamönnum á hið
sanná eðli kommúnista, hversu
mikið, sem ,,Verkamaðurinn“
óskapast. Það gerir ekkert til,
þótt „Verkamaðurinn" vaði á-
fram reyk síns ofstækis, því að
þeim verkamönnum fækkar nú
óðum, sem vaða þann reyk með
honum. Og lýðræðissinnaðir
verkamenn munu sameinast um
það að blása hinum kommún-
istisku reykstrókum burtu úr
valdastólunum í Alþýðusam-
bandinu.
gjalddagi blaðsins
var 15. júní s. 1. Þeir áskrifend-
ur úti um land, seni ekki liafa
gert skil, eru vinsamlega beðnir
að gera það sem fyrst. Skrif-
stofan er opin alla virka daga
frá kl. 10—12 í Hafnarstræti
101 II. hæð. — Áskriftagjaldið
er kr. 12,00. — Sparið afgreiðsl-
unni ómak með því að bregðast
vel við.
Auglýsið í Islendingi
Nú á tímum, þegar lífinu er
lifað í spenningi, þreytandi æfhi
týraleit og skemmtanagræðgi
meir en nokkru sinni fyrr, og
æskulýðurinn verður fyrir afar
miklum freistingum og steypir
sér út í óhamingju, er það ekki
óeðlilegt að þetta mál sé tekið
til meðferðar.
Þetta þyrfti ekki að koma
eins oft fyrir, ef áhrif heimil-
anna í siðferðilegu tilliti, væru
meiri og betri.
Vitanlega er það ómögulegt
að ræða þetta til hlýtar í stuttu
máli. En það er mjög þýðingar-
mikið fyrir þjóðfélagið, hvernig
æskulýðnum farnast. Og ef
heimilið uppfyllir ekki skyldur
sínar á þessu sviði, er allt undir
hælinn lagt með framtíð ungl-
inganna. Eldra fólkinu virðist
unglingarnir eyða of miklu af
Kommúnistar og hlutfalls-
kosningarnar
„ÞJÓÐVILJINN" er nú allt í einu bú-
inn að gera þá merkilegu uppgötvun, að
hlutíallskosningar séu alls ekki lýSræð'is-
legar, því að' ef svo vseri, ælti líka að
kjósa ríkisstjórnina. UingaS til hefir
„Þjóðviljinn" ekki taliS eftir sér að berj-
asl fyrir hlutfallskosningum, en nú eru
þær óhæfar, af því aS á að fara aS inn-
leiSa þær í AlþýðusambandiS, þar sem
þær geta orðið kommúnistum til tjóns.
Úr því aS blaðið hefir nú komizt að þess-
ari niðurstöðu, má væntanlega búast við
því, að kommúnistar fari að beita sér fyr-
ir því að afnema t. d. lilutfallskosnintöar í
Reykjavík, því aS naumast er hætta á, aS
þeir verði ekki sjálfum sér samkvæmir,
blessaðir.
Samlíkingin með ríkisstjórnina er ekki
sem heppilegust. Samkvæmt íslenzku stjórn
arskránni er ríkisstjórnin nefnilega alls
ekki kosin, heldur felur forseti ákveðnum
þingmanni — venjulega formanni sterk-
asta þingflokksins -— að reyna að mynda
stjórn, og hann velur síðan samráðherra
sína. Er það nokkuð annað að kjósa þing-
menn hlutfallskosningum eða ráðherra í
ríkisstjórn. Þingmenn eru allir jafnt sett-
ir, en ráðherrarnir fara liver um sig með
sín sérstöku rnál og þau koma yfirleitt
ekki til atkvæða í ríkisstjórninni.
ÞaS er ekki að furða, þótt „Þjóðviljinn"
eigi erfitt með að skilja þetta vestræna
lýðræði. Hann er vanari að túlka einfald-
ari aðferðir hjá félögunum í austuryegi.
,,Hundalogikk“
Verkamannsins
LlTLl bróðir, „VerkamaSurinn“ tek-
iir í reykbombugrein sinni undir hinar
gáfulegu röksemdir „ÞjóSviljans“, að
hlutfallskosningar séu óæskilegar í verk-
lýðsfélögunum. Segir blaðið, að „fslend-
ingur“ haldi því fram, að kommúnistar
þori ekki að taka upp hlutfallskosningar
„vegna þess, að því er helzt verSur skil-
ið, að það myiidi þýða tap fyrir þá.“ Og
svo -selur félagi Rósherg föðurlega ofan í
\ið „íslending“ með eftirfarandi klausu:
tíma sínum og kröftum á kaffi-
húsum, götum og strætum, og
kynnast allt of oft ókunnu fólki,
t. d. hermönnum, sem betur
hefði verið ógert. Og sem læknir
get ég ekki lokað augunum fyr-
ir þeirri sorglegu staðreynd, að
fjöldi manna og kvenna er fær
kynsjúkdóma, eykst daglega.
Eg finn til djúprar samúðar, er
ég á læknastofu minni sé þá ör-
væntingu, sem sumir sjúklingar
eru fallnir í.
Eg álít að töluvert af siðspill-
ingu æskulýðsins eigi rót sína
að rekja til lélegra bóka og
vondra kvikmynda. Klámbækur
eitra hugi allra þeirra, sem ekki
standa því fastari fótum í sið-
gæðislegu tilliti. Stundum grun-
ar rithöfundana ekki hve mikilli
spillingu þeir valda meðal barna
og unglinga. Það lítur út fyrir
„Þetta er nú vægast sagt „hundalogikk"
hjá „Islendingi". Ef sósíalistar hafa meiri
hhita með sér í verklýSsfélögunum, hljóta
þeir alllaf að vera í meiri hluta á Alþýðu-
sambandsþingi, engu síður, þótt fulltrúar
væru kosnií' hhitfallskosningu. Þetta hljóta
allir að skilja, sem skilja nokkuð. Meiri
hlutinn lilýtur alltaf að koma íneS fleiri
fulltrúa til þings.“
Það er ekki að furða, þólt „VerkamaSur-
inn“ hneykslist yfir þessari dæmalausu fá-
fræði hjá „Islendingi". Gallinn er bara
sá. að hér er öllu snúið viS, og er þetta
eitt difemið af mörgum í reykbomhugrein
„\'erkamánnsins“ um þaS, hversu gersam-
lega höfundurinn hefir látiS dómgreindina
lúta í lægra haldi fyrir ofsanum.
Því hefir aldrei verið haldið fram í „ís-
lendingi", að kommúnistar myndu tapa
Alþýðusambandinu. ef hlutfallskosningar
yi'Su teknar upp. Um það verður ekkert
fullyrt. Hitt er auðvitaS víst, aS þótt. gert
væri ráð fyrir, að kommúnistár héldu á-
fram meiri lilula í verklýðsfélögunum og
Alþýðusambandinu, þá eru hlutfallskosn-
ingar tap fyrir þá, því að þeir yrðu þá að
sætta sig við þaS að missa nokkra full-
trúa yfir til minni hlutans. Hlutfallskosn-
ingar breyta í rauninni engu um það,
hver hefir meiri hluta, heldur eru þær
sjálfsögð lýðræðis- og réttlætiskrafa til
handa 'miniii hlutanum og tryggir það, að
ef lil vill lítill meiri hluti geti ekki alveg
hundsað minni hlutann. Það þarf ekki
speki „Verkatnannsins“ til þess að skilja
það, að meiri hlutinn fái fleiri fulltrúa en
minni hlutinn við hlutfallskosningar. Hitt
hefði verið lærdómsríkara, ef reykbombu-
greinarhöfundur hefði frætt lesendur sína
á því, hvers vegna kommúnistar voru
ótrauðir málsvarar hlutfallskosninga, með-
an þeir voru í minni liluta í Alþýðusam-
bandinu, en eru nú jafn ákveðið á móti
þeim, síðan þeir náðu þar völdum.
Tap eða gróði einhvers aðila er ekkert
aðalatriði í þessu máli, heldur hitt, hvað
sé rétt og lýðræðislegt. Þetta sjónarmið
virðist „Verkamaðurinn“ ekki geta skilið.
Iljá honum er það eitt réttlæti, sem getur
orðiS kommúnistum til hagsbóta, en allt
annað ranglæti. Það er hinn austræni hugs
unarháttur.
að þeir geri sér ekki grein fyrir
því að aðrir en fullorðið fólk
lesi bækur þeirra. Fullorðna
fólkið er reyndara, og siðspill-
andi bækur hafa hverfandi lítil
áhrif á það móts við unglinga.
Eg hefi oft hugsað um það
hve ólíkt bók verkar á 16 ára
ungling og 50 ára mann. Ef
menn á unga aldri fengju meiri
siðferðisþroska myndu miklu
færri vikublöð og tímarit selj-
ast af þeim, sem nú eitra hugi
æskulýðsins. Mörg þessara rita
kitla kynferðiskenndina, og sum
þeirra eru beinlínis svívirðileg.
Eg álít einnig útilíf og útilegur
unglinga vera tvíeggjað sverð.
Það verkar oft í gagnstæða átt
við það sem til er ætlast. Það
getur ábyggilega ekki talizt
heppilegt að börn, allt frá 6—8
ára aldri séu falin einhverjum
óviðkomandi foringjum á sunnu
dögum. En þetta er nú mjög al-
gengt. Sunnudagurinn er eini
dagurinn sem fjöldi feðra hefir
tíma til að gefa sig að börnum
sínum, og treysta sambandið
við þau. En börnin fara í ferða-
lag síðari hluta laugardags og
koma svo á sunnudagskvöld, út-
tauguð af ferðalaginu. Hvenær
á þá faðirinn að ná sambandi
við börnin, og hjálpa þeim til að
eignast réttan skilning á lífinu
og viðhorfum þess. Kenna þeim
að taka á réttan hátt við því
sem að höndum ber.
Það er einnig reynsla mín, að
fræðslan um kynferðiíeg mál
farist oft óhönduglega. Vitan-
lega þurfa börn og unglingar
nokkra fræðslu í þessu efni svo
þeir standi ekki berskjaldaðir
fyrir ástamálasviðinu. En það
er heimska að ætla að fylla
hugi ungra barna með kynferð-
isfræðum. Foreldrar eiga aftur
á móti að eiga trúnað barna
sinna, svo að þau komi til þeirra
með spurningar gagnvart þessu
máli. Það er betra en að börnin
læri um kynferðismál af félög-
um sínum, sem nú er algengt.
Allt of mörg börn og unglingar
eru látnir vera eftirlitslitlir eða
eftirlitslausir. Og það er vegna
þess, að margir foreldrar upp-
fylla ekki skyldur sínar við
börnin. Þau treysta of mikið á
ýmiskonar félagsskap, útilegur,
sport o. s. frv.
Reynslan er sú, að f jöldi ung-
linga álítur, að það sé sjálfsagt
að reyna „allt“ þegar um 17 ára
aldur, þar sem margir félagar
þeirra hafi gert þetta. Vitanlega
er ,,sport“ ágætt. En það má
ekki eyða allt of miklum tíma
frá unglingunum. Þeir verða að
hafa tíma til þess að geta verið
heima. Farfuglahreyfingin er á-
byggilega bezt fyrir fullorðna
eða þá sem hafa þann þroska,
er nauðsynlegur er, til þess að
Framhald á 6. síðu.
S^anSaSrot