Íslendingur - 10.03.1948, Síða 3

Miðvikudaginn 10. marz 1948
ÍSLENDINGUR
3
ngur á vi
Svar tií Magnúsar í Eyhildarholti.
Eftir að Framspknarflokkurinn
beið kosningaósifrur sinn vorið 1946
lögðu spekingar fiokksins mikið
kapp á að halda því fram, að ósigur-
inn stafaði aðeins af skilningsleysi
og vanþekkingu almennings, því að
Framsóknarflokkuiinn einn hefði
rétta stefnu í íslenzkum þjóðmálum.
Sungu flokksblöðin í kór raunaljóð
yfir því vanþakklæti, sem þjóðin
sýndi Framsóknarflokknum. Síðan
þetta gerðist hafa Framsóknarmenn
sífellt lýst sér sem píslarvottum, og
munu jafnvel sumir þeirra vera farn-
ir að trúa sjálfir þessum harmalýs-
ingum.
Grein Magnúsar frænda míns í
Eyhildarholti á Tímavettvangi 17.
jan. sl., ber glöggt þessi sjúkdóms-
einkenni. Þessi ágæti frændi minn
hefir valið sér það hlutskipti að
að vera andlegt leiðarljós þeirra fáu
æskumanna, sem enn hafa ekki yfir-
gefið Framsóknarflokkinn. Er illa
varið góðum hæfileikum og votta ég
honum innilegustu samúð í þessari
herleiðingu hans. Vonandi finnur
liann einhverja huggun í beirri trú,
að þótt „laun heimsins“ séu „van-
þakklæti“, eins og hann segir í grein
sinni, þá muni hann á einhverju öðru
tilverustigi hljóta nokkra umbun fyr
ir einlæga tryggð sína við vonlausan
málstað.
011 grein M. G. ber það með sér,
að hún hafi meir verið skrifuð af
vilja en mætti. Vanmáttinn reynir
hann þó að hylja undir næsta bros-
legu stærilæti yfir þekkingu sinni á
öllum gangi þjóðmálanna, svo að ég
undrast í rauninni það lítillæli, að
hann skuli eyða dýrmætum orðum
sínum á mig, lítilmótlegan. Nýt ég
ef til vill frændseminnar og ber að
þakka það.
M. G. kvartar yfir því erfiða við-
fangsefni að svara grein minni í 28.
tbl. ísL f.á., því að hún hafi verið
svo „sundurlaus og tælingsleg“. Virð
ist tímalengdin staðfesta rækilega
þessa kvörtun frænda míns, því að
svar hans birtist ekki fyrr en næst-
um hálfu ári seinna. Er það í raun-
inni lítt skiljanleg ástundun að nenna
að svara „sundurlausri og tætings-
legri“ grein eftir allan þann tíma,
því að naumast á Framsóknaræskan
erfitt með að fá aðgang að Tíman-
um til að birta boðskap sinn! Verð
ég að telja mér sóma að því, að M.
G. skuli hafa haft grein mína svo
lengi í huga.
Það er mér jafnframt gleðiefni,
að hin „tætingslega“ grein mín skuli
verða M. C-. efni í finnn dálka svar-
grein í „Tímanum“, ekki sízt eftir
að M. G. liefir sagt í upphafi grein-
arinnar, að hún hafi ekki haggað
neitt við fyrri greinum sínuin. Á-
stæðan til skrifa M. G. virðist helzt
vera sú, að grein mín hafi sýnt slíka
,,fáfræði“, að hann hafi talið sér
skylt að leiðrétta hana af þekkingu
sinni.
Eg ætla ekki að metast um það
við M. G., hvor okkar sýni meiri fá-
fræði, en ýmislegt í svargrein hans
bendir til þess, að jafnvel vitringar
„Tímavettvangsins" geti lent á villi-
götum í málflutningi sínum.
M. G. endurtekur enn þá fárán-
legu staðhæfingu sína, að kjarni
Sjálfstæðisfl. séu „auðmenn og
§pekúlantar“. Jafnframt gefur hann
í skyn, að mikið af hinum 25 þús.
atkv. flokksins sé keypt. Tæpt ríður
frændi minn þarna vað röksemd-
anna, enda hætt við, að hann vökni
óþyrmilega. Ef það væri rétt, að
mikið af íylgi flokksins væri keypt
og jafnvel neytt iil að kjósa flokk-
inn, ælti bættur efnahagur og vax-
andi atvinnusjálfstæði auðvitað að
sýna minnkandi fylgi, en samt hefir
flokkurinn aldrei fengið fleiri atkv.
en við kosningarnar 1946. Aftur á
móti gerist það einkennilega, að
binn „frjálslyndi og umbótasinnaði
miðflokkur“ fer þá fyrst að tapa
fylgi ,þegar bændur landsins fara að
losna af skuldaklafanum hjá kaupfé-
lögunum. Hvernig stendur á þessu,
frændi sæll. Varla dettur þó nokkr-
urn í hug, að hinn sannleikselskandi
og heiðarlegi Frsfl. neyði nokkurn
til fylgis við sig!!
M. G. hóf fyrir alllöngu síðan
merkilegt rilverk á Tímavettvangi.
Nefndi hann það „Af söguspjöldum
Sj álfstæðisf lokksins“. Mun þetta
hafa átt að vera nokkurs konar synda
registur flokksins, en varð furðu
endasleppt, því að aldrei birtist víst
nema ein grein. Þar eð ekki mun
hætta á því, að „fáfræði“ verði vart
hjá M. G. og þá heldur ekki viðleitni
til að rangfæra staðreyndir, birtir
hann væntanlega lesendum sínum
frásögn af stofnun Sj álfstæðisflokks-
ins og aðdraganda liennar. Eða taldi
M. G. ef til vill ekki heppilegt að
skýra frá því atriði af „söguspjöld-
unum“?
M. G. veit án efa mæta vel, að
Sjálfstæðisflokkurinn var ekki stofn-
aður sem nein hagsmunasamtök
„auðmanna og braskara“, heldur er
liann til orðinn af eðlisbundinni
nauðsyn íslenzku þjóðarinnar. Sósí-
alisminn og hin tækifærissinnaða
braskstefna Framsóknarflokksins
var í andstöðu við hugsunarhátt mik
ils hluta þjóðarinnar. Þegar íhalds-
flokkurinn var stofnaður til þess að
leysa þáverandi fjárhagsvandræði í
landinu, hlaut hann þegar í upphafi
stuðning meiri hluta landsmanna.
Fólk úr öllum stéttum fylkti sér um
flokkinn og þeirra.á meðal margir
menn, sem höfðu orðið fyrir von-
brigðum í Framsóknarflokknum.
Nafn flokksins var valið með hlið-
sjón af nauðsyninni til íhaldssemi í
fjármálum ríkisins eins og þá stóðu
sakir, en það táknaði á engan hátt
stefnu flokksins. Hér i landi var eng-
in forréttindastétt auðmanna og að-
als eins og víða erlendis. Þjóðin
hafði nýfengið fullveldi sitt. íslenzk-
ir atvinnuvegir voru að eflast og
innlend fyrirtæki að rísa upp. Stefna
íhaldsmanna var sú, að gefa táp-
miklum einstaklingum í landinu færi
á að njóta hæfileika sinna innan
hins sjálfstæða þjóðfélags. Flokkn-
um var það ljóst, að framtíð þjóðar-
innar var undir því komin, að hæfi-
leikar hvers og eins til þjóðþrifa-
starfa fengju að njóta sín, en hins
vegar lögð áherzla á náið samstarf
og samhug milli allra stétta. Einmitt
á grundvelli þessarar stefnu var
nafnið Sjálfstæðisflokkur valið, þeg-
ar íhaldsflokkurinn og Frjálslyndi
flokkurinn voru sameinaðir 1929.
Um þessa stefnu hefir síðan nærfellt
hehningur þjóðarinnar fylkt sér. Sá
stuðningur byggist ekki á neinni at-
vinnukúgun heldur þeirri staðreynd,
að þessi lífsskoðun er í beztu sam-
ræmi við íslenzkt þjóðareðli.
M. G. víkur að konunúnistum og
telur Framsóknarmenn líklegasta til
að kveða þá niður. Því miður er
sannleikurinn sá, að Framsóknar-
menn eiga öllum flokkum fremur
sök á eflingu kommúnismans hér á
landi. Sú var tíðin, að Framsóknar-
menn undu því vel að fá kommún-
ista í kennarastöður víðsvegar um
land. M. G. er sár yfir því, að Fram-
sóknarmönnum hafi sums staðar ver
ið bolað frá störfum í tíð fyrrver-
andi stiórnar. Sú sorg er auðskilin,
því að „framsóknarréttlætið“ í emb-
ættaveitingum er landfrægt. Væri
næsta fróðlegt, ef M. G. vildi upp-
lýsa það, hversu marga andstæðinga
sína Framsóknarmenn skipuðu í
embætti í stjórnartíð sinni.
M. G. víkur að „umbótaáhuga“
Framsóknarflokksins. Hann segir,
að Framsókn hafi ekki viljað fallast
á nýsköpunarstefnu fyrrverandi
stjórnar, af því að Framsóknarmenn
séu svo gáfaðir, að þeir vilji byggja
liúsin neðan frá, en hinjr flokkarnir
hafi viljað byrja ofan frá. Þýðing
dæmisögunnar er í stuttu máli sú,
að Framsókn vildi byrja á því að
lækka kaupgjald og verðlag, áður en
nokkur framleiðslutæki yrðu keypt,
svo að þau gætu borið sig, þegar
þau kæmu til landsins. Hvernig
Framsóknarspekingarnir ætluðu sér
að reikna út, hvað framleiðslan gæti
borið, þegar skip og önnur tæki loks-
ins kæmu til landsins eftir mörg ár,
hefir aldrei fengizt nein skýring á.
Þetta átti að gera, þótt allar afurðir
færu þá hækkandi. Afleiðing þessar-
ar „gáfulegu“ stefnu hefði orðið sú,
að nú ættum við engin ný skip og
gætum engin fengið. „Afturhaldið“
í Sjálfstæðisflokknum átti hins veg-
ar til þá framsýni að fá Alþýðu-
flokkinn og kommúnista til sam-
starfs um að verja erlendu innstæð-
unum þá þegar til kaupa á góðum
framleiðslutækjum, svo að þær ekki
yrðu þjóðinni eyðslueyrir í innbyrð
is sundrung milli flokkanna. Þetta
veldur því, að þjóðin á nú m. a. ný-
tízku togara, sem allar þjóðir öfunda
okkur af, og. gera okkur þess um-
komna að byggja hús okkar efna-
hagslega sjálfstæðis á sæmilega
traustum grunni. Hefði stefnu „um-
bótaflokksins“ verið fylgt, gætum
við hvorki byggt hús okkar að ofan
eða neðan, því að við ættum þá
engan nýjan efnivið í hina efnahags-
legu þj óðfélagsbyggingu.
Eg nenni ekki að elta ólar við ein-
stök atriði greinar M. G. Þar er ekk-
ert hrakið af því, sem ég benti á í
grein þeirri, sem hann þykist vera
að svara. Það er ekki ég heldur
hann, sem reikar „villigötur van-
þekkingarinnar“. íslenzk æska er nú
sífellt greinilegar að velja á milli
þeirra stefna, sem við boðum. Þröng
sýni og afturhald Framsóknarflokks-
ins veldur því, að æskan yfirgefur
hann nú hópum saman, og þeir fáu,
sem eftir eru, halda því lítt á lofti,
að þeir séu Framsóknarmenn. M. G.
talar af fyrirlitningu um Jónas Jóns-
son, stofnanda og föður Framsókn-
arflokksins. Hér verður ekki borið í
bætifláka fyrir J. J„ en þessi for-
i dæming M. G. á höfundi flokksins
I sýnir bezt það eymdarástand, sem
I þar er ríkjandi. Það mun einstakt í
stjórnmálasögu allra landa, að flokk-
ur blátt áfram „drepi af sér“ alla
| formenn sína. Tryggvi Þórhallsson
hrökklaðist úr flokknum og var
rægður úf kjördæmi sínu á hinn
lúalegasta hátt. Aðalhöfundur flokks
ins og formaður, Jónas Jónsson, er
hrakinn út í yztu myrkur af öðrum
valdagráðugum mönnum og öllum
ráðum beitt til að fella hann frá
þingsetu. Og nú bendir margt til þess,
að röðin sé að korna að Hermanni
Jónassyni, manninum, sem felldi
Tryggva Þórhallsson. Það er ekki að
undra, þótt gáfuðum Framsóknar-
manni yrði að orði fyrir skömmu:
„Ekki græðir Framsókn núna“.
Naumast er hægt að hugsa sér
gleggra dæmi um „sundurlausan og
tælingslegan“ flokk. svo að notuð
séu orð M. G. Það er sannarlega
KVÖLDVAKA „VABÐAR1-
„Vörður“, félag ungrn,
Sjálfstæðismaiuia á Akuneyr
liialdur fimmtu kvöldvöku
sína á þessum vetri að Hótel
Norðurlandi n. k. föstudag,
12. þ. m. Bagskrá Iiefir enn
ekki verið endanlega ákveð-
in, en mun v'erða augiýst :
götuauglýsingum. — Væntir
stjórnin þiess, að féíagar fjöi-
meniii og neyni umfram allt
að koma stundvíslega vegna
liins takmarkaða tíma, sem
samkoman má vera.
UNGKOMMÚNISTAR
• BIÐJAST VÆGÐAR
Þorsteinn Jónatansson er nú
aftur tekinn að láta ljós sitt
skína í „Verkam.“ Er nú kapp-
inn heldur óburðugur, því að
öll síðasta „æskulýðssíða“ hans
er samfelld harmatala yfir því,
hvað Morgunblaðið 'sé vont við
kommúnista. Virðist hann telja
það hina mestu óhæfu, að Morg-
unblaðið skuli einkum beita sér
eegn kommúnistum. Flestum
mun þykja þetta viðhorf Þor-
steins harla kynlegt. Hann ætti
að fara nærri um það, að höfuð-
andstæðingar Sjálfstæðismanna
eru einmitt kommúnistar, og
auk þess eru þeir nú eini stjórn-
arandstöðuflokkurinn. Þá hefir
ofbeldi og yfirgangur kommún-
ista verið slíkur að undanförnu,
að þeir geta naumast ætlazt til
þess, að andstæðingar þeirra
leggi blessun sína nauðungar-
laust yfir þær aðgerðir.
En í niðurlagi greinar Þor-
steins gægist fram vonin um
það, að austrænir stjórnhættir
kunni að verða innleiddir hér á
Islandi innan skamms og Mbl.
kúgað til hlýðni við hið rauða
einræði. Þorsteinn segir: „Sú
stund kann að koma áður en
langir tímar líða, að hann
(Moggi) verði einnig að afneita
þeirri staðhæfingu sinni, að
kommar séu vondir menn,
glæpamenn, djöflar."
ekki að undra, þótt æskan forðist
Framsóknarflokkinn. Þeirri vantrú
æskunnar verður ekki útrýmt, hversu
margar greinar, sem M. G. ritar í
Tímann. Eg vona aðeins að sá tími
komi, að hann rati á rétta slóð út af
þeim villigötum, sem hann nú geng-
ur, og taki höndum saman við aðra
frjálslynda, sjálfstæða æsku, sem
trúir á gildi einstaklingsfrelsisins í
anda þeirra hugsjóna, sem Sjálfstæð
isstefnan boðar.
h^agnús Jónsson.