Íslendingur - 10.05.1950, Blaðsíða 3

Miðvikudagur 10. maí 1950
ÍSLENDINGUR
3
Soffía Thorarensen,
Akureyri, aem andaðist á Elliheimilinu í Skjaldarvík 6. þ. m.,
verður jarðsungin írá Akureyrarkirkju laugardaginn 13. þ. m. —
Athöfnin hefst kl. 1,30 e. h.
V andamenn.
ÖLLUM ÞEIM, sem með heimsóknum, gjöjum, blómum, heilla-
óskum eða á annan hátt heiðruðu mig og sýndu mér vinsemd á
áttrœðisajmœli mínu þann 6. þ. rn. þakka ég innilega og óska þeim
allrar blessunar.
ERLENDUR ERLENDSSON.

STÓRT HERBERGI
til leigu, nú þegar, eða 1. júní
i Hafnarstræti 101.
BALDUIN RYEL.
GOTT HERBERGi
óskast sem fyrst, helzt í mið-
bænum. — Uppl. á skrifstofu
LOFTLEIÐA h.f.
Aimenn skráning
Samkvœmt lögum um vinnumiölun frá 23. september 1934
fer fram almenn skráning atvinnulausra manna í Akureyrar
kaupstað, á Vinnumiðlunarskriístofunni, Lundargötu 5, dag-
ana 11. — 12. og 13. þ.m. kl. !4 — 17 alla greinda daga.
Akureyri 8. maí 1950.
BÆJARSTJÓRINN.
L í T I L í B Ú Ð

óskast, strax eða í haust. Þarf \
að vera í góðu húsi. — A. v. á. .
i
TILKYNNSNG
Jarðræktaríélag Akureyrar
heldur AÐALFUND í Samkomuhúsi bæjarins — Bæjarstjórnar-
salnum — n. k. þriðjudagskvöld. Fundurinn hefst kl. 9. Venju-
leg aðalfundarstörf. STJÓRNIN.

Höffjaðrir
fást hjá
Veril.
lyjjafjörður hA.
Hitageymar
Vi ltr. — hjá
tii bifreiðaeigenda á Akureyri
og í Eyjafjarðarsýslu
Þeir, sem ekki hafa komið með bifreiðar sínar til
skoðunar á tilskyldum tíma eru áminntir um að
gera það nú þegar.
Vanræksla varðar sektum.
Skrifstofa Eyjafjarðarsýslu og Akureyrarkaupstaðar
8. maí 1950.
Verzl.
iyjafjörður h.f.
LÉREFTSTUSKUR
kaupum við hæsta verði.
Prenfsmiðja
Björns Jónssonar h *
EGG
Þar sem of mikið hefir borizt til okkar af eggjum, biðjum við
viðskiptavini okkar að koma ekki með meira fyrst um sinn.
Munum gera aðvart þegar aftur verður hægt að taka á móti vöru
þessari.
Verzl. Eyjafjörður h.f.
GREIPAR GLEYMSKUNNAR
auðugur, en ég var þess fullviss, að auður myndi ekki
kaupa ást hennar, og auk þess vissi hún ekki annað,
en að hún væri sjálf auðug, þar sem ég hafði ekkert
sagt henni um það. Hún var ung og fögur, og að því
er hún bezt vissi, þá var hún frjáls, óháð og fjárhags-
lega sjálfstæð. Ég hafði ekkert að bjóða henni, sem var
henni samboðið að þiggja.
Kvíðafullur forðaðist ég að hugsa til þeirrar stund-
ar, sem fyrr eða síðar hlyti að koma að, að ég yrði
á ný að biðja liana að verða konan mín, eins og ekkert
hefði á undan gengið. Öll lífshamingja mín myndi
undir svari hennar þá komin. Það var því ekki að
undra, þótt ég ákvæði áð fresta bónorðinu, þar til ég
þættist fullviss um að svarið yrði mér í vil. Er ég var
þannig stöðugt í félagsskap Pauline, virti hana fyrir
mér og dáðist að henni, þá er ekki að undra, þótt ég
yrði sjálfur auðmjúkur og óframfærinn, og ég fann
sárt til þess, hve lítils virði það var, sem ég gat í té
látið. Það er ekki að undra, þótt ég óskaði þess stund-
um, að ég væri gæddur þeirri sjálfsánægju og öryggi,
sem mörgum mönnum hæfir svo vel, og sem virðist
greiða þeim svo mjög brautina inn að hjarta konunnar,
þegar tími og tækifæri býðst.
Sannarlega vanlaði mig hvorki tíma né tækifæri.
Ég liafði sezt að í nágrenni við hana og við vorum
saman frá morgni til kvölds. Við gengum saman um
hina þröngu skógarstíga, klifum kletta, veiddum með
misjöfnum árangri í ánni og.fórum saman í ökuferðir.
Við lásum og teiknuðum — en til þessa höfðum við
ekki minnst einu orði á ást, þótt giftingarhringurinn
væri alltaf á fingri hennar.
Ég varð að beita öllu mínu valdi yfir Priscillu til
þess að hindra hana í að segja Pauline sannleikann.
Við það hélt ég fast. Ef fortíðin rifjaðist ekki upp
fyrir henni af sjálfu sér, þá vildi ég heyra hana segja,
að hún elskaði mig, áður en hún heyrði ástarjátningu
af mínum vörum. Að ég hélt fast við þessa ákvörðun,
stafaði einkum af því. að mér fannst stundum að Pau-
line myndi rneira, en hún vildi kannast við.
Mér fannst einkennilegt, að hún skyldi þegar um-
gangast mig eins og gamlan og góðan kunningja. Hún
kom svo eðlilega og frjálsmannlega fram við mig, að
það var eins og við hefðum þekkzt frá barnæsku. Hún
hafði ekkert á móti því, er ég bað hana að nefna mig
skírnarnafni, og hún fann ekkert að því að ég nefndi
hana jafnan skírnarnafni. Hefði hún gert það, þá veit
ég ekki, hvernig ég hefði átt að ávarpa hana. Þótt ég
hefði skipað Priscillu að nefna hana jafnan ungfrú
March, þá neitaði gamla konan því ákveðið og nefndi
hana jafnan ungfrú Pauline.
Dagarnir liðu einn á fætur öðrum, mestu hamingju-
dagar, sem ég enn hafði lifað. Við vorum jafnan sam-
an frá morgni til kvölds, og ég er hræddur um, að næ
grannanirnir hafi verið mjög forvitnir að fá að vita,
hvernig sambandi okkar væri í raun og veru varið.
Ég kornst brátt að því, að Pauline var að eðlisfari
kát og glaðlynd. Það lá því nærri að vona, að innan
skamms mundi sá sorgarsvipur, sem hinar raunveru-
legu endurminningar hennar breiddu stundum á and-
lit hennar, myndi brátt hverfa þaðan með öllu. Hún
var nú oft broshýr og lét gamansöm ummæli falla.
Þótt henni fyndist svo í fyrstu, eftir að hún varð and-
lega heilbrigð, sem bróðir hennar hefði þá nýlega
verið myrtur, en er nokkuð leið frá, gerði hún sér það
Ijóst, að morðið hafði verið framið fyrir nokkrum ár-
um síðan. Það sem gerzt hafði á þessu árabili var allt
sem í þoku fyrir henni, og lienni fannst það sem óljós
draumur. Hún var nú að reyna að rifja þetta upp frá
byrjun, og ég þarf ekki að lýsa því, af hve mikilli kost-
gæfni ég reyndi að hjálpa henni.
Við forðuðumst bæði að ræða framtíðina, en um
fortíð liennar, þá fortíð sem ég var ekkert við riðinn,
ræddum við ítarlega. Hún mundi nú ágætlega eftir
viðhurðum æsku sinnar allt fram til þess að bróðir
hennar var myrtur, þar tók óminnið við og úr því
vaknaði hún í ókunnu húsi og var stunduð af ókunnri
konu.
Nokkrir dagar liðu þar til Pauline spurði mig þess,
að hverju ég væri við riðinn þann liluta ævi hennar,
sem var henni gleymdur. Kvöld nokkurt stóðum við
saman á hæð vaxinni þéttum skógi, og milli trjánna
sáum við aðeins glitra á hafið, sem var stafað rauð-
gullum bjarma kvöldsólarinnar. Við höfðum staðið
þögul stundarkorn, en hver veit nema hugir okkar hafi
þá verið betur sameinaðir en orð hefðu getað samein-
að okkur meðan óvissa ríkti um samband okkar. Ég
horfði á vesturhimininn þar til hinn gullni roði fór að
fölna, þá sneri ég mér að Pauline og sá að hin tinnu-
dökku augu hennar störðu á mig með næstum kvelj-
andi alvörusvip.
„Segðu mér,“ sagði hún, hvers ég verð vísari, þegar
hið gleyntda tímabil rifjast upp fyrir mér.“
Meðan hún talaði handlék hún giftingarhringinn,
sem hún bar enn, en hún hafði ekki enn spurt mig,
hvers vegna liann væri á hendi hennur.
„Heldurðu að það rifjist upp, Pauline?“ spurði ég.