Íslendingur - 25.11.1953, Blaðsíða 6

6
ÍSLENDINGliK
Miðvikudagur 25. nóvember 1953

Þýxku
Uikhbolarnir
komnir.
Verzlun
Evjaf jörður h.f.
ekki mildast. Og að því kemur
fyrr en varir, að hinir grímu-
klæddu fylgismenn kommúnism-
ans, hverjum nöfnum sem þeir
nefna sig, geta ekki lengur dulizt
fyrir kjósendunum í landinu —
og verður skipað þar á bekk, sem
þeir eiga heima.
Einn af þeim mönnum, sem
vegna starfa sinna fyrir íslenzku
þjóðina hefir hvað mest orðið
fyrir níði kommúnista, er Bjarni
Benediktsson, dómsmálaráðherra.
Það var einmitt gæfa okkar ís-
lendinga á örlagaríkum tímum,
að við áttum jafn mikilhæfum
manni og Bjarna Benediktssyni á
að skipa í sæti utanríkismálaráð-
herra.
Og það er einmitt það, sem'
kommúnistum gremst mest.
Góðir Islendingar!
Til þessa hefir frelsisþráin og
samúðin með varnarbaráttu lýð-
ræðisaflanna í heiminum ráðið
gerðum okkar.
Er við gengum í Norður-Atl-
antshafsbandalagið skipuðum við
okkur í fylkingar hinna frjálsu og
lýðræðisunnandi þjóða. Með því
mikilsverða skrefi vildum við
tryggja, bæði okkur sjálfa og
nágrannaþjóðir okkar, fyrir hugs-
anlegri árás.
Á viðsjárverðum tímum tók
þjóðin á sig vandkvæði sambúðar
við erlent varnarlið í því skyni að
freisla þess- að tryggja enn frekar
öryggi og sjálfstæði landsmanna.
Ákvörðunin um herverndina
var ekki tekin vegna breytts hug-
arfars eða breyítra skoðana ís-
lendinga á hernaði —, heldur
vegna ástands í heimsmálunum,
sem íslenzka þjóðin sjálf hafði
ekki átt minnsta þátt í að skapa.
Með herverndarsamningnum
staðfestu og viðurkenndu íslenzk
stjórnarvöld þá sannfæringu yfir-
gnæfandi meiri hluta þjóðarinn-
ar, að algert varnarleysi landsins
á róstutímum byði hættunni
heim.
Flutningsmenn þeirrar tillögu,
sem hér er til umræðu, og fjallar
um að vísa varnarliðinu úr landi,
háfa hvorki í greinargerð fyrir
tillögunni eða i málflutningi sín-
um, komið með nein þau rök,
sem leiði til þess, að nú sé ástæða
til að breyta stefnunni, sem á sín-
um tímum var mörkuð í varnar-
málunum af öllum julltrúum lýð-
rœðisflokhanna á Alþingi.
Fyrir þessari tillögu mun því
liggja að falla — og flutnings-
menp hennar hljóta þann sóma af
málatilbúnaðinum, sem efni
standa til.
Ferðatðshur
margar stærðir,
nýkomnar.
Verzlun
Eyjaf jörður li.f.
Vantar röskan
SENDISVEIN
frá 1. janúar næstkomandi.
AkiicetftarApildz
O. C. THOBAREN.SEN
HAFNARSTRÆTI 104 SIMI 32
SPILAKVÖLD
Skagfirðingafélagið hefir
spilakvöld í Hafnarstræti
88 (Ásgarði) sunnudag-
inn 29. nóv. kl. 8.30 síð-
degis. — Dansað á eftir.
Stjórnin.
SMOKINGFÖT
á meðalmann, sem ný,
til sölu. — A. v. á.
SKÓLASTÚLKA
óskar eftir atvinnu 2—3 tíma
á dag eða kvöldsetu hjá börn-
um. Upplýsingar í síma 1191
Allt fæst
í ESJU!
Spyrjið um það, sem
yður vantar.
' Samkeppnisverð á öllu.
Síminn er
1 23 8.
Sendi heim.
VerzL Esja
Strandgötu 23, Byggðaveg 114.
Augiýsið í íslendingi
-------D-------
NIT A
háreyðingarmeðal.
-------D-------
Day Dcw
make up. 4 litir.
-------D-------
Barnsipeysiir
í mörgum gerðum og
litum.
Drífa
Aliamiiiitiiii
SkaftpoUar
Pottar
Kaffikönnur
Katlar.
Verzlun
Eyjaf jörður h.f.
Súgþurrkun
og raímagnssala
Framh. af 4. bls.
hvert kílówatt. Hefir faslagjaldið
numið frá kr. 505.00 og upp í kr.
1650.00 meðal 12 bænda, er allir
nota rafmagnshreyfla. Þegar
fastagjaldinu er dreift á kws'., þá
kostar hver frá 22 aurum og upp
í 42 aura. Á sama tíma er raf-
magn til hitunar húsa að nætur-
lagi selt á 9V2 eyri hver kwst.
Það mundu nú flestir svara því
til, að þetta væri eðlilegt, þar sem
afgangsrafmagn væri svo mikið á
næturnar. Þetta er líka rétt, en
þess ber og að gæta, að yfir hey-
skapartímann er líka til rafmagn,
sem ekkert er með að gera og
fundið fé fyrir virkjanirnar að
selja, þó við mjög lágu verði
væri.
Þessu til staðfestingar vil ég
geta um, að ekki þurfti að láta
nema aðra vélasamstæðuna ganga
í sumar í Laxárveitu, þó báðar
liafi ekki getað varnað spennu-
falli á öðrum árstíma.
Þetta sannar það, að veiturnar
geta og eiga að selja rafmagn til
heyþurrkunar líku verði og til
nælurkyndingar vegna þess að í
báðum tilfellum er um afgangs
rafmagn að ræða. Svo má líka
ekki gleyma því, að það er þjóð-
arhagur að sem ílestir bændur
súgþurrki hey sín.
En svo að lokum verð ég ögn
að víkja að aðalósómanum, þ. e.
fastagjaldinu. Það mætti ætla að
þetta væri leiga eftir hreyflana.
Veiturnar legðu þá til. Ekki er nú
svo vel. Bóndlnn ber þar allan
kostnað, sem er ekki svo lítill, því
rafvirkjarnir vilja hafa sitt.
Á hverju byggist þá þessi þungi
skattur, sem nemur samkvæmt
framansögðu á bændur á Sval-
barðsströnd frá kr. 505.00 og upp
í kr. 1650.00 eftir stærð hreyfla?
Ælli hann byggist ekki á tómri
viileysu? Því er þá ekki heimtað-
ur fastur skatlur af öllum tækj-
um, sem nota rafmagn, í sama
hlutfalli, þar með hitunartæþj um
húsa, ef slíkt væri eðlilegt og
sanngjarnt. Allt bendir til þess,
að okkar góðu stjórnendum hafi
orðið vits vant, er þessi skattur
var á okkur lagður.
Sameinumst allir bændur í kröf-
um um, að þetta verði lagfært hið
bráðasta.
Það er réttlætiskrafa.
Tungu, 10. nóvember 1953.
Jóhannes Laxdal.

Gacsodúnn
I. fl. yfirsængurdúnn
Dúnhelt léreft
Fiðurhelt léreft
Damask.
Verzlun
Evjaf jörður h.f.
með spegli,
ódýrar, kr. 48.50 og 68.50
hentugar í baðherbergi.
Verzlun
Eyjaf jörður h.f.
Bræður
m y r k u r s i n s
— Það er nú ekkert furðulegt, þegar maður er á glóðum um að
verða gripinn, sagði Ivan Disna og lagði eyrað við hurðina. Jafn-
framt reyndi hann í þriðja sinn, hvort hún væri læst.
— Ilér þurfið þér ekkert að óttast, sagði Ploch með daufu
brosi. — Ilingað kemur aðeins fólk, sem ég þekki. Ég átti yður að
segja von á nokkrum kunningjuin mínum til að spila, en þegar þér
bönkuðuð á dyrnar, hélt ég, að það væru þeir, — annars hefði ég
ekki opnað.
— Ég hef þá verið heppinn, að kunningjar yðar voru ekki
komnir, sagði Ivan Disna.
Ploch hellti nú drjúgum af brennivíninu út í teið.
— Spilið þér? spurði hann og kveikti í vindlingsstúf.
Ivan Disna kinkaði kolli og saup á glasinu.
— Eigum við að taka nokkur spil? spurði Ploch, sem var svo
sólginn í að spila, að hann lét aldrei tækifærið ganga sér úr greip-
um, ef möguleikar á því að grípa í spil voru fyrir hendi.
— En slígvélin? spurði Ivan Disna.
— Verið þér rólegur. Nokkrum smábótum skelli ég á á tæpum
klukkuthna. Það er nógur tími. Klukkan ekki orðin tólf, svaraði
Ploch um leið og hann stóð upp og gekk yfir að skápnum til að
sækja spilin.
Ivan Disna hafði litið vel í kringum sig, meðan á þessum orða-
skiptum stóð Sjakalaaugu hans voru fljót að greina smámun-
ina, og þá geymdi hann vel í minni.
Herbergi Plochs, sem var allt í senn: svefnherbergi hans, borð-
stofa og vinnustofa, var búið fátæklegum húsmunum. Hin hvössu
augu Ivans Disna sáu ekkert, er styddi að grun þeim, er Sarkas
fursti hafði á þessum manni.
Ploch var nú kominn með spilin, og spilamennskan hafin.
Ploch vann nálega hvert spil, og heppnin jók áhuga hans. I hvert
skipti, er Ivan Disna minnti á stígvélln, endurtók hann:
— Aðeins þrjú spil ennþá.
Hann var ekki í vafa um, að Ploch hefði rangt við, en lét sem
hann yrði þess ekki var. Hugur hans var bundinn við allt annað, og
meðan gljáandi rottuaugu Plochs störðu á spilin, hafði Ivan Disna
gott tækifæri til að virða fyrir sér sólgna persónu hans.
Ivan Disna var mannþekkjari. Þekkingar á manninum og hneigð-
uin hans hafði hann aflað sér með ástundun í starfi sínu sem lög-
reglumaður, og augu Plochs, grannir fingur hans, sem líktust klóm,
nef hans, sem var bogið og hvasst eins og goggur, — í stuttu máli
öll hin óhreinlega persóna litla Pólverjans var talandi votlur þess,
að Ploch væri maður, sem gerði hvað sem væri fyrir peninga.
Meðan þeir spiluðu og Ploch vann hverja rúbluna á fætur ann-
arri, notaði Ivan Disna tækifærið til að gera sinar athuganir, unz
spilamennskan var skyndilega trufluð m^ð höggum á útihurðina.
Ivan Disna tók aftur til við leikhlutverk sitt, stökk á fætur og
svipaðist um með flóttalegu augnaráði.
— Þér þurfið ekkert að óttast, sagði Ploch og hló við um leið og
hann sópaði spilunum saman. — Þetta eru bara kunningjar mínir,
sem ég er vanur að spila við.
Ivan Disna virtist ekki treysta orðum hans, því að hann hélt
áfram að svipast um eftir einhverju fylgsni.
Ploch hélt áfram að fullvissa hann um, að engin hætta væri á
ferðum, og gekk síðan til dyra.
Hann dró lokuna frá, og tveir hávaxnir, kraftalegir menn, íklædd-
ir síðum úlpum, kornu inn.
Þegar þeir komu auga á Ivan Disna, sem stóð við borðið, stönz-
uðu þeir, og annar maðurinn benti á hann og spurði:
— Hver er þetta, Ploch?
— Ég ábyrgist hann, félagar, sagði Ploch.
Ábyrgð Plochs virtist friða mennina, því að þeir gengu nú innar,
en Ploch lokaði hurðinni og skaut slagbrandi fyrir.
Ivan Disna virti nú þessa tvo menn fyrir sér, og hárfín skynjun,
6