Íslendingur - 01.04.1976, Qupperneq 7

IKIR-
ILEGA
9 VIÐ
varðstjóri
Kjartan Sigurðsson.
ii áfengisdrykkju, sem er orðin
miklu meiri hjá konum nú en
s fyrir nokkrum árum. Áfengis-
drykkja unglinga hefur líka
færst í vöxt, það er ald-
t urinn farið lækkandi, og
i þá um leið hafa vaxið
n afskipti okkar af þeim, sagði
Kjartan. — En það sem mér
ð finnst kannske vera stærsta
breytingin, sem gerst hefur á
i þessum árum er hve almenn-
r ingur hlýðir lögreglunni miklu
a betur nú en áður. Þegar ég
n byrjaði minn starfsferil var
algengt að við þyrftum að
beita valdi til þess að fá menn
til að hlýða, en slíkt er óal-
r gengt í dag. Menn hafa lært
4 að virða vald lögreglunnar. Ég
r£ álít að reynslan á Akureyri á
r þessu sviði sé hliðstæð því
sem gerst hefur á öðrum stöð-
e um. Það sýnir sig alls staðar
að í byrjun þarf hreinlega að
kenna mönnum að hlýða lög-
n reglumönnum.
ð Áfengi í spilinu
* Að sögn Kjartans, er áfengi,
o
a nú sem fyrr, algengasta or-
sök þess að lögreglumenn
þurfa að hafa afskipti af al-
menningi, og ölvun er algeng-
asta orsökin fyrir innisetum
fólks í fangaklefum lögreglu-
stöðvarinnar.
— Oft eru það sömu menn-
irnir sem koma og gista hjá
okkur, sagði Kjartan. — I
mörgum tilfellum hafa þessir
menn og konur ekki gerst
neitt brotleg, en hafa drukk-
ið of mikið og hafa bara
ekki aðstöðu til þess að kom-
ast neins staðar inn og þá
skjótum við skjólshúsi yfir
það. Einn getur farið ölvaður
heim til sín, en annar ekki og
það er því alls ekki alltaf
áfengismagnið í blóði viðkom-
andi sem ræður hverjir gista
hjá okkur og hverjir ekki.
Lögregluembættið á Akur-
eyri er í dag vel sett með hús-
næði í nýlegri stöð við Þórunn
arstræti, en Kjartan man vel
þá tíð, þegar óþægilega þröngt
var bæði um lögreglumennina
og þá ef til vill ekki síður um
þá sem settir voru „inn“.
— Á meðan lögreglan hafði
aðsetur í litla húsinu við
Smáragötu 1, var það býsna
algengt að maður þyrfti að
taka einn fanga út til þess að
koma öðrum inn. í gömlu stöð
inni voru aðeins 3 klefar og
þá mátti ekki mikið vera um
að vera til þess að þeir fyllt-
ust. En í ágúst 1968 fluttum
við í nýju stöðina og hafði það
í för með sér gjörbyltingu í
sambandi við alla starfsað-
stöðu og aðbúnað fyrir fanga.
Við höfum nú 16 fangaklefa
sem geta hýst 18 manns í einu
og kemur sjaldan fyrir að þeir
séu allir uppteknir í einu, en
á hinn bóginn kemur það ekki
heldur oft fyrir að allir klef-
arnir séu tómir samtímis.
Síðan vék Kjartan að því
að nýja stöðin væri ekki enn
fullfrágengin, og enn væri
ekki hægt að nýta hana til af-
plánunar fyrir fanga, og þyrfti
að senda refsifanga frá Akur-
eyri til Reykjavíkur til að
sitja af sér lengri dóma. Að
vísu er hægt að láta fanga
sitja af sér styttri tíma, en
vegna skorts m. a. á fanga-
garði er ekki hægt að láta
refsifanga sitja lengi inni í
stöðinni. Væri þetta mjög
bagalegt, þar sem mikill skort
ur væri á fangahúsum í land-
inu.
Eins og áður segir er Kjart-
an varðstjóri á lögreglustöð-
inni, en að hans sögn er það
mjög fjölbreytt starf. Varð-
stjórinn tekur skýrslur af
fólki, sem kemur á stöðina,
annast símavörslu, fanga-
gæslu og yfirheyrslur og ótal
margt fleira. Og þar sem Kjart
an er búinn að starfa í 26 ár
hjá lögreglunni mætti ætla að
honum líkaði starfið vel. Um
það atriði hafði Kjartan þetta
að segja:
— Að vera í lögreglunni er
bæði gott og illt. En heilt yfir
er það þroskandi, þar sem lög-
reglumaðurinn sér sitt af
hverju í starfi sínu. Sumt er
slítandi, en öðru venst maður,
en annars fer þetta allt eftir
manngerð hvers einstaks lög-
reglumanns. En undirstaðan
fyrir því að lögreglumaður
haldist í starfinu er að hann
sé rólegur og ákveðinn. Og ég
held jafnvel að ég myndi velja
þetta starf á ný ef ég væri í
aðstöðu til að byrja starfsæfi
mína upp á nýtt.
Bæði gott og illt
pfærslu húsvíkinga á Pétri Gaut:
eiklistarlífi norðanlands
isvíkingar gert og ekki ein-
ta það. Með þessum sýning-
n og öðrum hefir þeim tek-
; að efla svo leiklistaráhuga
I leiklistina sjálfa að varla
unu slíks dæmi í svo litlu
mfélagi — auk heldur verða
imir stærri bæir harla smáir
í slíkum samanburði.
Verk Ibsens um Pétur Gaut
hefir löngum verið talið til
meiriháttar verka af þvílíku
tagi. Þótt það sé nú komið yfir
tírætt eru furðu lítil ellimörk
á anda þess og efni. Pétur
Gautur á enn marga frændur
hér og annars staðar og þeir
sverja sig í ættina. Lífshættir
þessa manns hafa orðið mörg-
um — ef ekki fyrirmynd —
tiltæk úrræði.
Einar Benediktsson þýddi
Pétur Gaut og var lengi að
Framhald á bls. 10.
ýmsum starfsgreinum
Hvað
viStu
verða?
Björn Eiríksson kynnir
Starf prentara
4. ÞÁTTUR
Starf prentara er mjög fjöl-
breytt, en það skiptist í tvo
meginþætti, þ. e. setningu og
prentun.
Þróimin hefur verið mjög
ör nú síðustu árin og ný prent
tækni að ryðja sér til rúms,
þ. e. svokallað offsett. Þessi
nýja prenttækni hefur það í
för með sér að blýið sem áður
var notað við setningu hverf-
ur en í þess stað koma filmur.
Enn sem komið er sjá setj-
arar um uppsetningu allra
prentverkefna og því er nauð-
synlegt að hafa auga fyrir
fallegri uppsetningu svo og
góða íslenskukunnáttu. Þegar
setjararnir hafa lokið sínu
verki tekur prentarinn við og
prentar verkið. Getur prent-
unin verið hið vandasamasta
verk, sérstaklega ef um lit-
prentun er að ræða.
Nám í prentsmiðju tekur 4
ár og iðnskólamenntun er til-
skilin, en kröfur um menntun
til inntöku í iðnskóla fara vax
andi. Það er hægt að ljúka
prentnámi hérlendis en síð-
ustu árin hefur það mjög
færst í vöxt að prentarar
leiti út fyrir landsteinana til
frekara náms. Margir fara til
Norðurlanda, Þýskalands og
Bandaríkjanna.
Um starfsmöguleika hér-
lendis er það að segja að þeir
virðast vera allgóðir, en þó
virðist örla á samdrætti nú
sem stendur eins og víða í
öðrum þáttum þjóðlífsins.
Laun prentara eru allgóð
miðað við aðra iðnaðarmenn,
enda hefur stéttarfélag þeirra,
Hið íslenska prentarafélag,
staðið í fremstu víglínu verka
lýðsmálanna um áratuga-
skeið.
Sjálfsagt eru gallar á þessu
starfi eins og öðrum, mætti
þar helst nefna inniveruna, en
kostina tel ég fleiri. Starfið er
fjölbreytt, lifandi og fræðandi
að minnsta kosti á köflum.
Almenna Bókafélagið hefur
sent frá sér nýja skáldsögu
eftir Guðmund Daníelsson og
ber hún heitið Bróðir minn
Húni. Bókin er fyrst og fremst
saga tveggja bræðra, Húna og
Sigurðar, og segir frá upp-
runa þeirra, bernskuheimili,
foreldrum og öðru heimafólki,
gestum, nágrönnum, uppvexti
og þroska þeirra sjálfra; bróð-
erni þeirra — eða að hinu leyt
inu baráttu og samkeppni,
sem og lífsbaráttu þeirri sem
þeir heyja hvor í sínu lagi. Að
forminu til er sagan byggð
þannig upp að bræðurnir
segja hana til skiptis, Húni er
aðalsöguþulur en innskot og
nánari útlistanir eru Sigurð-
ar.
Þá hefur AB einnig sent frá
sér bók nr. 5 í flokki fjölfræði
bóka Bókafélagsins. Titill bók
arinnar er Jörðin og er bókin
skráð af Idrisyn Oliver Evans,
en er skreytt myndum eftir
John Smith. Þýðandi er Árni
Böðvarsson. Við þýðingu bók-
arinnar hefur verið reynt að
búa efnið sem best í hendur
íslenskum lesendum, svo sem
að bæta við íslensku efni eftir
því sem tök voru á. Bókin
Jörðin er 160 blaðsíður að
stærð og prentuð í mörgum
litum eins og fyrri bækurnar
í þessum flokki.