Íslendingur - Ísafold - 03.04.1971, Síða 7

ÍSLENDINGUR-lSAFOLD - LAUGARDAGUR 3. APRlL 1971. 7
EYRON ÍIAGNOSDÖTTIR:
Hús fyrir unglinga er slórt
vandamál, vegna þess að
margir eru aldursflokkarnir
og hafa ekki sömu áhugamál.
Það þarf helzt að vera hús
með um það bil 8 — 10 her-
bergjum. Eitt þarf að vera
þó nokkuð stórt, til að hægt
sé að dansa þar. Nokkur her-
bergi fyrir klúbba og einnig
leikstofur. Setustofa, þar sem
hægt er að ræða saman eða
horfa á sjónvarp og drekka
gosdrykki. Herbergi, sem má
reykja í, þarf lika að vera.
Innréttingin þarf ekki að
vera svo íburðarmikil, samt
hugguleg, svo að öllum líði
vel. Má skipta niður aldurs-
flokkunum, svo þeir fái hver
sitt kvöld til umráða. Húsið
má vera opið frá 8 — 11.30 á
virkum dögum, en unr helg-
ar klukkutíma lengur. Ungl-
ingar eru víst einhverjir ó-
þarfa hlutir, því að hvergi
mega þeir vera nálægt íbúð-
arhúsum, svo að bezt væri að
hafa húsið í útjaðri bæjar-
ins. En þá þyrftu að vera
ferðir þangað frá miðbænum
einu sinni á lcvöldi og heim
þegar lokað er. Eitt er víst,
að eitthvað verður að gera í
þessu vandamáli, því að ekki
getur ungdómurinn eyit öll-
um tómstundum sínum á göt
unni.
ASKELL ÞÖRISSON:
Spurningunni um, hvcrnig
ég mundi vilja hafa hús fyr-
ir unglinga bæjarins, svara
ég á þann veg, að ég álít að
hús þar sem aðstaða væri
fyrir ýmsa félagslega starf-
semi, svo sem ljósmynda-
klúbb, myndíð og fJeira skylt
og síðan en ekki sízt dans-
leikjahald, myndi henta bezt.
I þessu húsi þyrfti að vera
nægjanlegt rými fyrir um það
bil 100 manns til dansleikja
og þá herbergi, er hin fyrr-
nefnda félagslega starfsemi
gæti haft fast aðsetur.,
Að nu'nu áliti kæmi Brekku
gata 4 vel til greina sem fé-
lagslegt aðsetur unglinga, en
sökum mótmæla íbúa götunn
ar efast ég um að það hús
verði keypt. En eitthvert hús-
næði, sem e. t. v. svipaði til
Brekkugötu 4, væri lang hent
ugast, því þar er t. d. nægj-
Júlíus Snorrason.
Leikfélag Menntaskólans á Akureyri
RÓMEÓ OG JÚLÍA
eftir William Shakespeare
i þýðingu Helga Hálfdánarsonar
Leikstjórn: Þórhildur Þorleifsdóttir og Arnar Jónsson
klúbba, sem gerðir eru út
með tómstundastarfi ungs
fólks í huga.
Það er yfirvöldum bæjar-
ins til vanvirðu, að ekki skuli
vera til neitt viðunandi hús-
næði sem uppfyllir þær kröf-
ur, er nútímaæskan þarfnast,
til að lenda ekki og staðna í
göturápi því er einkennir svo
mikið af æsku bæjarins.
JÚLÍUS SNORRASON:
Ég tel, að í fyrstunni þyrfti
að fá sal til að hakio. dans-
leiki í um helgar. Þann sal
mætti nota önnur Jcvöld und-
ir opið hús, þannig að ungt
fólk geti komið þar saman
og horft á sjónvarp, spilað
og eytt frístundum sínum sam
an, án þess að þurfa að
greiða stórfé fyrir. Einu stað-
irnir, sein unglingar geta kom
ið saman á, eru veitingahús
bæjarins. Þar inn fær eng-
inn að setjast nema fá sér
hressingu, sem er se'd á upp-
sprengdu vcrði.
Svo hneikslast fólk á að
sjá unglingana standa á götu
hornum og í búðarportum.
Þeir dansstaðir, sem ungt
fólk hefur aðgang aö, eru
skólarnir mcð öll sín boð og
bönn.
Lón, húsnæði karlakórsins
Geysis, er loftræstingarlaust
og varla hægt að ka'ia það
huggulegt húsnæði. Alþýðu-
húsið er nokkuð gott sem
danshús, en útilokar, eins og
hinir staðirnir, að hafa opið
hús.
Ég tel þetta mál þess virði,
að eitthvað sé í því gert.
ÓIVJAR EtNARSSON:
Síðan farið var í kröfu-
gönguna 17. nóvember síðast
liðinn, hefur mikið verið rætt
um húsamálin. I bréfinu bent
um við sérstaklega á Val-
bjarkarhúsið, þ. e a. s. búð-
ina, en því miður fékk sú til-
laga ekki hljómgrunn hjá
framámönnum bæjarins, en í
dag, 30. marz, höfum við all-
an veturinn séð þetta hús-
næði standa autt og yfirgcf-
ið. Þar hefði verið hægt að
starta opnu húsi á mjög
skömmum tíma og án mikils
tilkostnaðar, og þar hefði
verið hægt að hat'a allt það
Framhald á bls. 18.
Ómar Einarsson.
Það er alitaf gleðiefni göml-
um hjörtum að sjá og finna, að
á þessum síðustu og verstu
tinium er rómantíkin ekki út-
dauð og hin sígilda ástarsaga
Shakespeares megnar enn að
hrífa unga fólkið, þrátt fyrir
hass og hippa, kjmhfsfTelsi og
geimöld. Það má vera, að frið-
arboðskapurinn, sem felst í
leikritinu hafi fyrst og fremst
kveikt áhugann og tvímæla-
laust á hann alltaf erindi. En
harmsaga hinna heimsfrægu
elskenda hreif vissulega bæði
áhorfendur og leikendur á mið
vikudagskvöldið.
L. M. A. hefur nú enn far-
ið af stað, og í þetta skipti
ckki ráðist á garðinn, þar sem
hann er lægstur, heldur á
sjálfa ,,þjóðsöguna“ Rómeó
og Túlíu. ..Betra er að reisa
sér hurðarás um öxl en mcgna
aldrei að axla neitt,“ segja
leikstjórar í leikskrá. Við get-
um áreiðanlega öll verið sam-
máln þeim. sem sáum sýning-
unn á rri'ðv’kudaqskvöld ð, því
brátt fvrir vmsa eðlilega van-
l<nnta á tn'kun’nni, held ég að
aU’r ha.fi f’”-’ð ánæsðir og jafn
vei nndrandi heim. Eér liggur
árn’'ðan1esa að baki tr.ikill á-
hum os gev’sileg vinna. Það
væri því ekki til of mikils
mælst. að bæjarbúar fórnuðu
e>nu sjónvarpskvöldi til þess
að launa að verðleikum liið
lofsverða framtak.
Fvrir 15 árum skrifaði
Bjarni Guðmundsson um
Herranótt M. R. á þá ieið, að
menntskælingum væri nauð-
synlegt að taka til meðferðar
gamanleiki hinna gömlu meist
1 ara, s. s. Molieres, eðá þá
enska farsa, til þess að kæfa
vankunnáttu sína og óstyrkar
taugar með ærslum og óskapa
gangi. Bjarni hafði að r.okkru
rétt fyrir sér, en íiefði hann
sctið meðal áhorfer.da á þess-
ari sýningu, þá efast ég ekki
um, að hann hefði stýrt penna
sínum á annan veg. Hér var
alvara á ferðum, og Icikarar
börðust við að koma tii skila
16. aldar verki Shakespeares á
áttunda tug tuttugustu aidar.
Leikstjórn hjónanna Þórhild
ar og Arnars er þeim til mik-
ils sóma. Tæknileg vandamál
sviðsetningarinnar eru leyst á
dálítið óvenjulegan hátt, en
frumlegan og skemn-tilegan.
Leikstjórar hafa einnig aðlag-
að sig nútímaskilningi á prakt-
ísku sambandi hins unga
sveins og elskunnar hans.
Leikendur eru yfir 30 að öll
um meðtöldum. Þótt ekki sé
ætlunin að fara að rekja lið
fyrir lið frammistöðu einstakra
lcikenda, en til þess brestur
mig þekkingu, vil ég þó aðeins
drcDa hér á frammistöðu
nokkurra aðalleikenda. Elsk-
endurnir eru leiknir af ING-
ÓLFI STEINSSYNI og GYÐU
BENTSDÓTTUR og komust
þau vel frá sínum erfiðu hlut-
verkum, einkum vann Gyða
hugi og hjörtu áhorfenda, er
hún sér að baki piltinum sín-
um í útlegð eftir eina sælunótt.
ANNA EINARSDÓTTIR í
hlutverki fóstrunnar bókstaf-
lega ,.stal senunni“ á köflum,
enda býður hlutverkið óneit-
anlega upp á skemmtilega per-
sónusköpun. BERGUR ÓL-
AFSSON átti einnig skemmti-
lega'n Icik í hTufvérki Merkú-
tíós, á köflum nokkuð ærsla-
fenginn en framsögn skýr og
góð. ÆVAR KJARTANSSON
í hlutverki munksins og
KRISTJÁN PÉTUR SIGURÐS
SON í hlutverki furstans, voru
báðir ágætir og eiga þakkir
skildar. Ennfremur er rétt að
gcta GUÐMUNDAR ÓLAFS-
SONAR í hlutverki Kapúletts,
JÓNS SIGURJÓNSSONAR í
hlutverki Tíbalts, svo og
TRYGGVA JAKOBSSONAR,
sem leilcur Benvólíó. Þessir
þrír ungu menn voru allir góð-
ir. Svo mætti segja um flesta
aðra, þótt taugaóstyrks gætti
nokkuð í fyrsta þætti. Það sern
vakti þó mesta athygli á þess-
ari sýningu var sériega vel unn
ið skylmingaatriði, svo og hin
stórsnjalla hugmynd (ekki veit
ég, hver á hana) að nýta leik-
endur sem eins konar „þögla
múra“ í nokkrum atriðum.
Það er synd og skömm til
þess að vita, að ekki var hús-
fyllir á þessari frumsýningu.
Þó kom berlega í Ijós, að þeir
sem lögðu léið sina á sýningu
menntaskólanema, kunnu að
meta framtakssemi og leik-
gleði hins unga fólks og fögn-
uðu vel og innilega í leikslok.
P. J.
Áskriftar-
síminn er
21500