Faxi - 01.12.1980, Qupperneq 52

Frú Anna og séra Oddur V. Gíslason
meö börnum sínum og tengdasyni.
Taliö frá vinstri: fremst: Ragnheiður,
f. '87, Ágúst f. ’89, Anna f. ’91. Aö baki
þeim sitja prestshjónin. Standandi:
Jakobína f. '80, Rósa f. '74, Ólafur
Ketilsson, Steinunn kona Ólafsf. '76,
Vilhjálmína f. '72, Sigríður f. '77 og
Gísli f. '83. Alls áttu þau sr. Oddur og
Anna 13 börn. Þrjú dóu ung. Vil-
hjálmur Kristinn, sem varð bóndi i
Höfnum, er ekki með á myndinní.
Sr. Oddur Vigfús Gíslason TsTAa™
Séra Oddur V. Gislason varð
þjóðsagnapersóna, jafnvel í lif-
andalífi. Fyrir því liggjaærin rök.
Hann var einn af athyglisverð-
ustu persónuleikum sinnar tíð-
ar og langt á undan samtíðinni
um marga hluti. Frumkvæði
hans og forysta í slysavarnamál-
um mun þó væntanlega halda
nafni hans lengst á lofti. í þeim
málum var hann brautryöjandi
og ötull baráttumaður. Gaf m.a.
út mánaöarblaðið Sæbjörgu,
sem helgaö var sjómannastétt-
inni og slysavarnamálum. Sjálf-
ur var hann talinn afburða sjó-
maður. Hann fann upp og
kenndi mönnum að nota báru-
fleyga og kjölfestupoka og gerði
tillögu um að sundkennsla yrði
lögboðin námsgrein í barna-
skólum.
Hugsjónaauður hans, hæfi-
leikar og afköst voru slík, að enn
hrífast menn af þeim eldmóði er
hann bjó yfir. Margar greinar og
heilar bækur hafa verið skrifað-
ar um hann og hugfangin skáld-
in yrkja um hann Ijóö. Eitt þeirra
er hér frumbirt á næstu blað-
síðu, eftir Kristin Reyr. Æsku-
spor Kristins lágu um Staðar-
hverfið. Blómsturvellir voru í ná-
býli viðStað þarsemséraOddur
þjónaði í 16 ár. Þeir höfðu báðir
hlýtt á sömu hljómkviðu brim-
hljóðsins frá Gerðistöngum og
Malarenda, séð hafrótið æðayfir
sker og flúöir og ógna lífi sæfar-
enda, horft á þá lútaí lægrahaldi
fyrir hamstola Ægisdætrum.
Hvar, ef ekki þar, fæðast hug-
myndir til úrbóta?
Ljóö Kristins er gætt djúpum
skilningi á stórmenninu hugum-
stóra og athafnadjarfa, sem gætt
hafði Staðarhverfið minninga-
Ijóma og lifði í fersku minni kyn-
slóðarinnar, sem skáldið tengd-
ist í bernsku.
VORUM TALDIR AF
Framh. af bls. 238
Þú og skipshöfn þin lentuð
einu sinni i lifsháska. Þú vildir
kannske segja okkur frá þvi?
- Sunnudaginn 1. marz 1942
vorum við á Ægi GK 263, að
draga lóð 16 sjóm. VNV f rá Garð-
skaga. Kom þá skyndilega leki
að bátnum. Var hann það mikill
að eftir 6-10 mínútur var sjór
það hátt í vélarrúmi að vélin
stöðvaðist, þá var og orðinn
hnésjór í lestinni.
Bátinn rak undan sjó og vindi.
Allir skipverjar stóðu stanslaust
við austur í vonskuveðri SA 10
vindstigum, í tvo sólarhringa, en
þá hægði veðrið, var þá hægt að
létta á bátnum með því að henda
allri kjölfestunni og austur gekk
betur. Tókst þá loks að minnka
sjóinn í bátnum það mikið, að
hægt var að gangsetja vélina.
Vorum við þá orðnir mjög illa á
okkur komnir af vosbúð og
matarbirgðir þrotnar.
Af og til allan tímann var á
hlaupum reynt að kalla á hjálp í
gegnum talstöðina. Allt án
árangurs.
Þegar leið á kvöldið 3. marz og
ekkert sást til skipaferöa, tókum
við það ráð að keyra á hægri ferð
áfram, þrátt fyrir áhættuna.
Um miðnættið sáum við Ijós á
skipi sem reyndist vera BV Óli
Garða. Skutum við upp neyðar-
blysum og kom hann okkurþátil
hjálpar og dró til Akraness.
Þangað komum við síðdegis 4.
marz. Var okkur ákaflega vel
tekið og vel að okkur hlúð,
upplýstist þá, að búið hafði verið
að telja okkur af.
Við sjópróf kom í Ijós, að þang
hafði rekið i hið stóra gat sem
orsakaði lekann, var þar komin
skýring á því hvers vegna okkur
tókst loks að ráða við hann.
Þetta var mín mesta
lífsreynsla, sem m.a. varð þess
valdandi aö eftir þessar
hrakningar lét ég smíða læstan
matarkassa, sem fylgdi mér öll
skipstjórnarár mín eftir þetta.
Kassinn var alltaf fullur af niður-
suðumat og því um líku og til
þess að tryggja að svo væri alltaf
haföi enginn að honum lykil
nema ég.
M & P
FAXI - 216