Bræðrabandið - 01.11.1930, Blaðsíða 2

82
BRÆÐRABANDIÐ
KRISTILEGT SAMTAL
Sú list, ef vjer getum komist þannig
að orði, að halda uppi kristilegu
saintali, er lítið rækt og sjaldan iðkuð.
Satt að segja virðist það vera regla
jafnvel meðal hinna kristnu, að iðka alls
ekki trúarlegt samtal, að minsta kosti
ekki nema við og við og aðeins við
sjerstök tækifæri.
Vjer höfum oft veitt því eftirtekt, að
þegar samtalið snýst um Quð, Biblíuna
og trúarlifið — sjerstaklega, ef uin er að
ræða persónulegt mál — þá er það
meira eða minna þvingað; en byrji mað-
ur þar á móti að tala um einhverja
nýja bók, síðustu frjettir frá fjelagslífinu,
eða yfirleitt hverja heimslega hluti sem
eru, þá verður talið strax ljett og liðugt.
Að sjálfsögðu eru undantekningar frá
þessari reglu. Til eru einstakar mann-
eskjur og heilar fjölskyldur, sem ánægju-
legt er að tala við um trúmál. Hin dýr-
mætu sannindi Guðs orðs, persónuleg
reynsla 1 andlegu Iífi, jörð og himinn
athuguð I hinu guðdómlega ljósi, eru
þau efni, sem þær æskja að dvelja við.
Hvers vegna er þetta þannig? Er það
satt, sem sumir fullyröa, að trúarbrögð
og andlegir hlutir sjeu alt of heilagir
til að hafa þá fyrir umtalsefni? Ber
að líta svo á, að trúarbrögðin tilheyri
eingöngu hjartanu - liinu innra lifi —
og ekki tungunni og inálinu. Vjer vitum
að þetta er skoðun sumra. Án efa er
þetta trú og tilfinning sumra heiðarlegra
sálna og einlægra; en í slíkum tilfellum
fer jafnan fram óviðeigandi samtal, þegar
svipaðar manneskjur eru viðstaddar. Þeir
menn, sem lifa djúpu andlegu lífi, hafa
eitthvað það við sig, sern talar án þess
að viöhafa orð. Venjulega er þó sú af-
sökun, að þetta sje of heilagt til að
gjöra það að umtalsefni, fremur viðbára
en ástæða til þagnarinnar, sem alment
ríkir hvað þessu viðvíkur.
Þó lesum vjer eftirfarandi I Guðs orði:
„Slíkt mæla þeir hver við annan, sem
óttast Drottin, og Drottinn gefur gætur
að því og heyrir það.“ Hjer kemur tvent
fram, sem eru dýrmæt sannindi. Guðs
fólk, sem er I kærleika hans, og hver
elskar annan, talar oft hver til annars
og hver við annan um himnesk og
andleg mál; og það sem er enn þá
meira, Drottinn gefur gætur að því. Og
hver getur sagt, að hann með anda sín-
um sje ekki raunverulegur þátttakandi
1 öllu verulegu trúar-samtali? Aftur sjá-
um vjer, að „af gnægð hjartans mælir
munnurinn." Hljótum vjer nú ekki að
fallast á, að þegar kristnar manneskjur
koina saman, þá muni streyma af vör-
um þeirra ánægjulegt trúarsamtal,
óþvingað, ef hjörtu þeirra liafa yfirfljót-
anlegt af kærleika og andlegu lífi?
Hvað sjáum vjer fegurra I Biblíunni
en það, sem átti sjer stað rjett eftir upp-
risu Drottins vors, þegar liinir tveir
sorgmæddu lærisveinar voru á leið frá
Jerúsalem til Emaus, og hinn upprisni
Drottinn kom sjálfur og slóst i för með
þeim? Þeir töluðu saman um þá undur-
samlegu hluti, sem skeð höfðu á þess-
um hræðilegu dögum, um vonbrigði
sín og mæðu út af öllu þessu. Þá var
það, að Drottinn kom sjálfur og tók
þátt í samtali þeirra. Þeir hjeldu að
hann væri einhver ókunnugur; samt
hikuðu þeir ekki við að skýra honum
frá öllum ástæðunum fyrir raunum sln-
um og hryggu hugsunum, er hann
svaraði með þvi að ljúka upp Ritning-
unum fyrir þeim, og útskýra alt það,
er var ritað um hann.
Hversu brann ekki hjarta þeirra, er