Nýi tíminn - 01.04.1934, Qupperneq 7

NÝ I TlMINN
7
Iiaupgj aldsmálin.
Ný klofningstilraun af hendi kratanna.
Eins og skýrt var frá í síð-
asta blaði að til stæði, þá liáðu
blekkingaflokkarnir, Framsókn
og Alþýðufiokkurinn, þing sín
samtímis seint í síðastliðnum
mánuði. Höfuðviðfangsefnið var
að tryggja góða samvinnu um
nýjar blekkingar handa verka-
mönnum og smábændum og
ekki sízt í tilefni af vaxandi
kröfum í kaupgjaldsmálum,
bæði lijá verkamönnum og
smábændum.
Kratarnir »helguðu« sínaráð-
stefnu alveg kaupgjaldsmálum
sveitanna. Og þeir samþykktu
áskorun til ríkisstjórnarinnar
um að hækka kaupgjald í vega-
vinnu í 1 kr. um tímann og
tóku upp í áskorun sína ýmsa
aðra liði, sem verklýðsfélögin
á Eyrarbakka og Stokkseyri
höfðu sett sér að takmarki að
knýja fram til hagsbóta fyrir
vegavinnumenn. Kratar þorðu
ekki annað en að taka undir
þessar kröfur og látast vera
með þeim, en jafnframt með
það fyrir augum, að hindra bar-
áttu verkalýðsins fyrir þeim.
Framsókn minntist aftur á móti
ekkert á þessi kaupgjaldsmál á
sínum fundi að öðru en því,
að lýsa yfir »ósk« sinni um
»samræmingu« kaupgjaldsins,
án þess að minnast á nokkra
kaupupphæð og því síður að
minnast á liækkun. Stórbænd-
ur Framsóknar leyfa ekki slag-
orðameisturum sínum að leika
sér áfrain að þeim eldi.
Jafnhliða því að krataþingið
sló upp þessum áskorunum til
ríkisstjórnarinnar, þá samþykkti
það aðra áskorun, sem ríkis-
stjórninni verður ljúft að verða
við, svo framarlega að verka-
mennirnir bindri það ekki. Það
er áskorun um það, að verka-
menn, sem eru í verklýðsfélög- .
unum innan Alþýðusambands-
ins, séu látnir sitja fyrir vinnu
ogfarið sé eftir tillögum stjórna
verklýðsfélaganna um val á
mönnum í vinnuna. Á þennan
hátt ætla þeir að koma í veg
fyrir kauphækkun og gera hér
með enn eina tilraunina með
að vekja ríg og úlfúð milli
sveita-alþýðunnar annarsvegar
og verkalýðs í bæjum hinsveg-
ar. í vetur gerðu þeir ráðstaf-
anir til að útiloka sveitamenn
frá vinnu á vertíðinni og rök-
studdu það með því, að ef
verkamennirnir í Reykjavík
sætu fyrir allri vinnu í bænum
og hinir útilokaðir, þá mætti
leggja atvinnubótavinnuna nið-
ur, eins og nú hefir líka verið
gert hér í Reykjavík. Þetta er
eitt ljóst dæmi af auðvaldsþjón-
ustu þeirra. Þeir berjast gegn
því, að verkalýður og smábænd-
ur sveitanna, sem margir liverjir
búa við liin hörmulegustu kjör
og síversnandi, geti fengið björg
í bú sín yfir vertíðina. Með
því vilja þeir í fyrsta lagi spara
auðmönnum Reykjavíkur að
leggja fram fé til atvinnubóta
og í öðru lagi æsa alþýðu til
sjávar og sveita hvora gegn ann-
ari. — Og með vordögunum
ætla þeir að taka upp sama
starfið á nýjan leik og færa
það upp í sveitina. Nú á að
útiloka sveitamennina líka frá
vegavinnunni, nema þeir und-
irgangist að greiða skatt tilAl-
þýðusambandsins til þess að
hjálpa krötunum til að reka
sína auðvaldsþjónustu áfram. —
Og í trausti þess, að þeir liafi
völdin í flestum verklýðsfélög-
unum, þá ætla þeir að láta
stjórnir þeirra velja mennina í
vinnuna og þá auðvitað með
það fvrir augum, að það séu
»rólegir« menn, sem sætti sig
við þau kjör, sem ríkisstjórnin
úthlutar af náð sinni.
Ágætt dæmi um árangur
þessarar ráðstefnu er samþykkt,
sem gerð var í Yerklýðsfélagi
Austur-Húnvetninga, þar sem
neitað var að senda fulltrúa á
ársþing Y erklýðssambandsNorð-
urlands með þeirri forsendu,
að Alþýðusambandið hafi tekið
»forustuna« í vegavinnumálinu.
Þótt gert væri ráð fyrir því, að
þeir, er tillöguna samþykktu,
bæru fullt traust til einlægni
Alþýðusainbandsins í þessu
máli, þá sjá allir, hvílík firra
það væri að líta svo á, að ekki
væri þörf héraðs- og fjórðungs-
þinga til framkvæmda á kaup-
hækkunarkröfunni. Hitt er
greinilegt, að þeir, sem tillög-
una hafa samþykkt, eru ýmist
ákveðnir kratar í þeim skiln-
ingi að ganga vitandi vits með
Alþýðusambandsstjórninni að
því að eyðileggja alla baráttu
í þessu máli, eða verkamenn,
sem af ótta við að þeir verði
útilokaðir frá vinnunni, ef þeir
beygi sig ekki fyrir Alþýðu-
sambandinu, þora ekki annað
en að greiða atkvæði á þessa
lund. Þannig verkar þessi krafa
um úthlutun verklýðsfélags-
stjórnanna á vinnunni sem svipa
á verkalýðinn til að knýja
hann til undirgefni.
En það má ekki ske. Verka-
mennirnir við sjóinn og fátæk
sveita-alþýða verða að samein-
ast í baráttu sinni gegn auð-
valdinu og útsendurum þess.
I sameiningu verða þessiraðil-
ar að taka upp baráttuna fyrir