Morgunn - 01.12.1988, Blaðsíða 86

HEF ALLTAF VERIÐ „NÆM"
MORGUNN
meðfram veggjum, tvö annars vegar en þrjú hins vegar. Eina
nóttina vaknaði ég og sá hvítklædda veru standa við rúmið
mitt, umvafða geislahjúp. Óumræðilega falleg og mikil tign
var yfir persónunni. Hún laut að mér og sagði við mig: „Ég er
Jesús Kristur, frelsarinn.“
Ég horfði hugfangin og aldrei gleymi ég þeim friði sem
fylgdi þessari sýn. Síðan sofnaði ég aftur rólega. Ég gat ekki
um þetta við neinn þorði það ekki, hélt að fólkið myndi telja
mig skrítna.
Reimleikar.
Árið 1943 átti ég heima í lítilli íbúð í austurbænum í
Reykjavík ásamt manni mínum. Við leigðum hjá eldri
hjónum. Dag einn lagði ég mig eftir hádegi. Mér fannst ég
komast í ástand, mitt á milli svefns og vöku. Pá réðst að mér
ungur piltur, á að giska 15 ára gamall. Hann var í mórauðum
fötum, ósköp óásjálegur. Hann greip um hjartað í mér, að
mér fannst, og kreisti það svo fast að hjartavöðvinn kom út á
milli greipanna og alltaf herti hann á takinu og ég gat ekki
hreyft mig neitt. Ég hugsaði, „ætlar hann alveg að drepa
mig.“ Ég komst þó einhvern veginn fram úr rúminu og gat
opnað hurðina og kallað á hjálp.
Systir mín bjó á næstu hæð og kom hún mér til hjálpar. Pá
loks komst ég alveg til sjálfrar mín. Ég var sem lömuð eftir
þessi átök. Mér leið svo illa eftir þetta að ég þorði ekki að
sofa í íbúðinni, ég óttaðist að þetta myndi ráðast á mig aftur.
Ég talaði því við tengdaföður minn. Hann sagðist skyldi vera
hjámér og taka á móti þessum pilti. Maðurinn minn var ekki
heima þegar þetta gerðist.
Næstu nótt sofnaði ég rólega en tengdafaðir minn svaf á
dívan í stofunni. Þegar ég vaknaði um morguninn var hann á
fótum og gekk órólega um gólf. „Hefur þú ekkert sofið,“
sagði ég. ,,Nei,“ sagði hann. — „Ég hef haft annað að gera.
Ég hef staðið í hörkuáflogum í alla nótt við þennan strák og
hér verður þú ekki stundinni lengur.“
84