Útvarpstíðindi - 24.03.1941, Blaðsíða 6

er lengst í nýbreytni, er að skipta
um fyrirsagnir á föstum erindaflokk-
um útvarpsráðsmanna sjálfra og
virktavina þeirra, sem virðast flutt-
ir til að afla þeim vasapeninga! Er-
indaflokkar þessir hafa heitið ýms-
um nöfnum: Sumarþættir, vetrar-
þættir, um daginn og veginn, séð og
heyrt, sem er gömul fyrirsögn úr Al-
þýðublaðinu, bækur og menn, og einu
sinni var eitthvað um stríðið, en þeg-
ar stríðið byrjaði, féll það niður.
Þenna erindastraum einkennir eink-
um virðingarleysið á sérþekkingu og
fagmenntun. Hér vaða skrafskjóð-
urnar elginn um allt nema það, sem
maður skyldi gera ráð fyrir, að þeir
hefðu helzt vit á, og er þetta mjög
í samræmi við það einkenni íslend-
inga, að tolla aldrei með hugann við
sitt starf, og bera fyrir því minni
virðingu en flestu öðru: Bóndanum
leiðist að yrkja jörðina og byggir af-
komuvonir sínar á blaðagreinum og
pólitískum fundum, sjómaðurinn vill
dvelja árlangt í kartöflugarðinum,
bókbindarinn halda fyrirlestra um
lífið eftir dauðann, og þegar rakar-
inn nennir ekki að raka lengur, geng-
ur hann út á meðal fólksins og gerist
spámaður og skáld.
Viðvíkjandi því, að ekki sé öðru
fólki til að dreifa til þess að auka
og fjölbreyta dagskrá útvarpsins, þá
vitum við fullvel, að þetta er ekki
rétt. — Á hverju ári bætist nýtt
fólk í hóp þeirra, sem eru nýtir til að
ljá útvarpinu starfskrafta sína og
gáfur, einu sinni til tvisvar á ári, og
með hverri dagskrá er gengið fram
hjá mörgu slíku fólki. Það hefur verið
hlutskipti mitt síðustu árin, að vera
einskonar sálusorgari ýmissa, sem
vildu láta „ljós sitt skína“ í útvarpið,
en var vísað þaðan á braut fyrir
margra annmarka sakir, og þó tíð-
ast undir því yfirskini, að dagskráin
væri fullskipuð, og væri alltaf full-
skipuð og myndi alltaf verða full-
skipuð, svo næsta litlar líkur væru
til þess, að viðkomandi kæmist nokk-
urn tíma að. En það, sem flestum
hefur sérstaklega sárnað, skilst mér
vera, að þeir hafi það á tilfinning-
unni, að handritin þeirra hafi aldrei
verið lesin, og það hafi verið fyrir-
fram ákveðið, að þeirra skyldi hvorki
mátturinn né dýrðin. Veit ég, að út-
varpið hefir aflað sér óvinsælda fyrir
skort á lipurð og nærgætni á því,
hvernig það vísar á bug óstuddum
nýgræðingum í orðsins og andans
list, án þess að biðja þá að vanda sig
betur og koma svo, ef ske kynni að
þá yrði skarð í dagskrána! Enda er
útvarpinu áreiðanlega á því full nauð-
syn að gera það, sem því er auðið,
til þess að ala upp útvarpshæft fólk,
og hver veit, hvar perlan leynist?
Hver er kominn til að segja,
að Richardur sé verri ræðumaður en
Ólafur?
Mér er persónulega kunnugt um, að
útvarpið hefir virt að vettugi tilboð
um efni, sem var vægast sagt mjög
líklegt til að vekja mikla eftirtekt og
verða vinsæl nýjung í starfsemi út-
varpsins. Og ekki var kostnaðinum
fyrir að fara. Þannig er afsökun um
efnisskort ekki alltaf á rökum reist.
0g það er ekki fyrir fjárþröng út-
varpsins, að þjóðin fær örsjaldan að
heyra til sinna færustu manna, t. d.
Sig. Nordals, Árna Pálssonar próf.,
Halldórs Laxness, Tómasar Guð-
mundssonar, Gunnl. Claessen, Pálma
Hannessonar, sem þrátt fyrir að eiga
sæti í útvarpsráði, lætur of sjaldan
til sín heyra. Og blaðið mundi ekki
nægja mér til að telja úpp nöfn á
hæfu fólki. Því það er útvarpshæfur
maður eða kona á hverju heimili í
þessu landi, ef rétt er á haldið. Og
það er hið lifandi, tæra og svellandi
342
ÚTVARPSTÍÐINDI