Útvarpstíðindi - 01.01.1945, Blaðsíða 7

lCDJ im H ETi rcn Srnásaga eftir William West
Daisy Nelson og ég vorum bæði í
þjónustu aðalskrifstofu talsímafélagsins
i Newton. Hún var á talsímastöðinni,
en ég vann yið lagningu nýrra lína og
aðgerðir á eldri línum. Við höfðum unn-
ið lengi saman, og mér þótti í hreinski'lni
sagt mjög vænt um að við gátum oft
sést.
Kvöld eitt í septembermánuði, þcgar
ég gekk frarn iijá vinnuborðinu hennar,
kallaði hún til mín og sagði:
„Heyrið þér Brenley; síðasta hál'ftím-
ann hef ég ekki getað náð sambandi við
Port Jervis. Línan hlýtur að vera biluð“.
„Það-er ómögulegt“, sagði ég, því lín-
an milli port Jervis og Newton var ný
lögð og hafði aðeins í nokkra daga ver-
ið opin til almenningsþarfa. Þessi lína
var 35 mílna löng og var ennþá aðeins
tveir þræðir. Ég fór strax að rannsaka
línuna, og fann þá að bilunin mundi
vera um 15 mílur frá Newton. Og þar
eð ,ég var eini viðgerðarmaðurinn sem
þessa stundina var á símstöðinni, ákvað
ég að fara samstundis til þess að leita
að biluninni og gera við hana.
Það geta oft verið mjög einkennileg
atvik, sem valda þessum bilunum, og
ég hafði ratað í márgt ævintýrið á slík-
um ferðum. En atburðina ,sem gerðust
á þessu fcrðalagi vildi ég ekki lifa aftur,
hvað sem í bpði yæri. Mér hefur ekki
komið í hug stðán. þegar ég hef hugsað
um þaðyhvernig ég komst úr þessari lífs-
hættu, að kraftaverk gætu gerst ennþá.
Mér reiknaðist svo til að bilunin
mundi vera í fjöllunum hér um bil mitt
á milli Culwervatns og Owassavatns. í-
búarnir á þessu svæði höfðu gert okkur
ýmsar skráveiifur rneðan verið var að
leggja símann, því þeir töldu þetta yfir-
gang og spjöll á landinu, og við urðum
að sýna mikla þolinmæði og umburðar-
lyndi, til þess að ekki yrðu verulegar ó-
eirðir.
Ég bað nú Tom Hardy að ná í bifreið
stöðvarinnar, og við tókum með okkur
öll verkfæri, sem nauðsynleg voru til
viðgerðarinnar. Klukkan tvö eftir há-
degi lögðum við af stað. Tom stýrði bif-
reiðinni, en ég leit eftir símalínunni.
Við fórum fram hjá Culwervatninu
og sumargistihúsunum, sem reist eru
kringum vatnið, og vorum farnir að
nálgast Owassavatnið, sem er við rætur
Normonok fjalls. Víða á þessari leið
huldu trjákrónurnar þráðinn, og varð
ég þá að klifra upp staurana, til þess að
ganga úr skugga um, hvort allt væri í
lagi. En allstaðar var línan óskemmd.
Við ókum fram hjá nokkrum bændabýl-
um, og komu hundarnir þá geltandi og
urrandi á móti okkur. Loks komum við
þar að, sem talsímalínan hætti að fylgja
veginum. Vegurinn liggur í stórum sveig
kringum fjallið, en síminn er lagður
þvert yfir fjallið, gegnum þéttan skóg.
Á þessum stað voru margar torfærur á
leiðinni, svo líklegt var, að einmitt þarna
hefði síminn bilað. Ég tók nauðsynleg-
ustu verkfærin með mér og þar að auki
símatalfæri, svo að ég gæti náð sam-
bahdi við stöðvarnar, sagði Tom að aka
kringum fjallið og bíða mín þar sem
ÖTVARP3TÍÐ1NDI
203