Útvarpstíðindi - 09.04.1945, Síða 7

ÚTVARPSTIÐINDI
7
Jón H. Guðmundsson:
Gunnar. kunni að græða . . ...
Pabbi sagði, að Gunnar hefði þeg-
ar í æsku kunnað að græða, fæðst með
þessari náttúru, hlúð að henni og
þroskað hana alla ævi. Þeir ólust upp
í sama kaupstað austur á landi. Pabbi
hafði unnið samvizkusamlega öll sín
störf frá því hann var barn og sjaldan
fallið verk úr hendi, en hann græddi
aldrei neitt, hann fékk bara borgað
fyrir það, sem hann vann. Hann átti
ákaflega örðugt með að skilja, af
hverju Gunnar græddi. Ég heyrði hann
oft segja það og hann dó, án þess að
komast að því í hverju galdurinn lá.
Þetta varð líka umhugsunarefni mitt
á æsku- og unglingsárunum. Ég trúði
því lengi vel, að Gunnar gæti ekki
tapað peningum.
Gunnar átti tvo báta, en var sjálfur
Iöngu hættur að róa. Hann seldi fisk.
Hann átti hús, ekki aðeins eitt, hann
átti mörg hús, keypti þau og leigði
fbúðirnar. Og hann keypti líka lóðir
og lét byggja á þeim lítil hús, því að
þá var ekki siður að byggja stór hús
í Reykjavík. Sumar lóðirnar geymdi
hann og ég skildi ekki fyrr en löngu
jf seinna af hverju hann gerði það.
En sjálfur bjó Gunnar í fiskskúrn-,
um niðri við sjó mörg fyrstu árin, sem
ég man eftir honum. Hann bjó þar
með henni Tótu sinni, eins og hann
orðaði það, þvf að hann sagði alltaf,
þegar hann talaði um hana: „Hún
Tóta mín . . .“ En þau voru ekki gift,
Jón IJ. Guðmundsson.
það skref hafði hún aldrei fengið hann
til að taka, þó slungin væri á sína
vísu.
Tóta talaði nokkuð mikið, en Gunn-
ar var þögull maður að eðlisfari. Það
var vegna þess, hve hún var skraf-
hreyfin, að fólk vissi ýmislegt um
Gunnar, þó að hann segði ekki sjálfur
frá því. Og Tóta varð geðstirð með
aldrinum, af því að hann vildi ekki
giftast henni og lét hana ekkert njóta
peninganna, sem hann aflaði, nema til
brýnustu lífsnauðsynja. Og henni varð
fróun í að baknaga hann, og þá var
orðtak hennar alltaf: „helvítið hann
Gunnar“, og stundum bætti hún við:
„peningarnir sækja á hann einsog lýsn-