Jazzblaðið - 01.05.1949, Síða 5

ir, að hljómsveitin, sem skipuð var sjö
mönnum, hafi, á sínum tíma, verið
„stærsta og versta hljómsveit landsins“.
Árið eftir lék Jón á skóladansleikjum
og víðar með Óskari Osberg saxafón-
leikara, Geir Sigurðssyni trompet, Jóel
Ingimarssyni píanó, Móses Aðalsteinsson
trommur, og Jón með trompet og tenór-
saxafón, sem liann fékk lánaðan, því út-
setningar voru ekki alltaf sem heppileg-
astar fyrir tvo trompeta. Næstu tvö árin
hætti Jón alveg að leika, en byrjaði aftur
snemma á árinu 1947. Með honum voru þá
Magnús Pétursson píanó, Sverrir Jóhann-
esson klarinet og altó-sax og Einar Jóns-
son trommur. Það var frekar lítið að
gera um veturinn, en að Hótel Norður-
landi léku þá danskir hljóðfæraleikarar,
og frétti Félag íslenzkra hljóðfæraleik-
ara af þessu og gekkst fyrir því, að út-
lendingarnir hættu, þar sem vitað var,
að á Akureyri voru hljóðfæraleikarar,
sem vel gátu tekið starfið að sér. Síðan
hefur Jón leikið þarna með hljómsveit
sinni, en nokkrar breytingar hafa þó
verið gerðar á henni. Sumarið 1948 var
Helgi Ingimundarson tenór-saxafónleik-
ari frá Reykjavík ráðinn í hljómsveitina.
Um haustiö hættu þeir Helgi, Sverrir og
Magnús og fóru allir til Reykjavíkur.
Helgi til að ljúka menntaskólanámi,
Sverrir settist í Háskólann og Magnús í
Tónlistarskólann. Eftir það lék Jón ekki
reglulega, en Héðinn Friðriksson ásamt
fleirum léku á hótelinu þangað til 1.
marz í ár, að tveir reykvískir hljóðfæra-
leikarar voru ráðnir þangað, þeir Stein-
þór Steingrímsson píanóleikari og Grett-
ir Björnsson harmonikuleikari. En Grétt-
ir er nú einnig farinn að leika á klarinet
og altó-saxafón, og Steinþór á það til að
taka í trompetinn, sem hann leikur all-
vel á. Einar Jónsson hefur verið með
þeim á trommur og svo auðvitað Jón með
trompetinn.
Jón dvaldi í Reykjavík um síðustu
páska og lék hann með reykvískum hljóð-
færaleikurum, sem flestallir töldu hann
einhvern mesta trompetleikara hérlendis,
að öðrum ólöstuðum. Uppáhalds trompet-
leikari Jóns í hópi Bandaríkjamanna er
Charlie Shavers, einnig finnst honum
Bunny Berigan, sem nú er látinn, sér-
staklega góður, en hann hefur hlustað á
nokkrar plötur leiknar af Bunny. Satt
að segja, þá held ég að Jón líkist hinum
fallna meistara nokkuð. Hann hefur
þennan hreina, tæra tón, sem var svo
einkennandi fyrir Bunny, og impróviser-
ingar hans í sólóum eru mjög fág-
aðar og um leið sálrænar, ef orða má það
svo, en þetta var einnig einkennandi fyr-
ir Bunny. Að kalla Jón Sigurðsson, Bunny
Berigan íslendinga væri það sannasta,
og er þá ekki leiðum að líkjast.
H. S.
5