Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.05.1952, Blaðsíða 8

gotur. Og hún var sælleg í iðjuleysi sínu
og hafði þriflegan líkama. Og engum gat
dulizt að Óli Pá gaf henni auga.
Björg gætti þess að láta vatnið renna
í straumlausa polla í götunum, svo mold-
in rynni ekki frá grösunum, og henni var
annt um að láta verkið fara vel úr hendi.
Og hún hugsaði um hversu betra væri
að vera gift Óla Pá, þá yrði allt auðveld-
ara, því þeir, sem einu sinni voru gefnir
saman fyrir augliti hins almáttka, stóðu
síður í lausbeizluðu trússi við maka sinn.
Þá fengi hún siðferðilegan umdæmisrétt
yfir augnagotum Óla Pá, og þyrfti síður
að volæðast út af einni kvenmannstjásu,
er kæmi til að sleikja sólskinið um há-
sumarið og gengi með alls konar róman-
tískar grillur um yndisleika þess að búa
í sveit og safna rjóðum ávöxtum í gler-
húsi, eins og að gamni sínu.
Björg færði vatnsslönguna til og hún
fann hvernig svitinn streymdi niður
brjóst hennar og maga og niður bak henn
ar innanundir þunnum kjólnum.
Hlaðið var svo þurrt, að þegar lítil
vindgára smeygði sér fyrir norðurhorn
hússins, þaut langur og mjór rykstrókur
niður eftir öllu, allt niður að læknum.
Óli Pá sat í dyrum gróðurhússins, og
fylgdist af athygli með því, hvernig
stróknum reiddi af. En þegar strókurinn
dó út við lækinn, hélt Óli Pá áfram að
þurrka af sér svitann með rauðum vasa-
klútnum.
Og í einni yfirferðinni fann hann aum-
an hnjúsk bak við vinstra eyrað, og hann
þuklaði varlega um hann með gómunum.
Hann hafði ekki tekið eftir þessum hnjúsk
áður og hann var ekki viss um hvort til-
tækilegt væri að sprengja út úr honum.
fyrr en hann hefði fengið sér spegil og
séð hvort hann var hvítur í endann. Óli
Pá var nokkra stund að gamna sér við að
8 ÚTVARPSTÍÐINDI
strjúka yfir hnjúskinn, og svo, án þess að
vita af því, þrengdi hann að honum með
tveimur gómum. Hann gretti sig herfi-
lega og hnykkti lítillega á. Og er hnjúsk-
urinn gaf eftir, og hann fann það koma
út milli gómanna, varð það honum mikill
léttir. Og andlit hans komst í samt lag
og varð tómt og ánægt. Hann tók eftir
því, að hann var hættur að heyra til
Bjargar innan úr gróðurhúsinu, en hann
hirti ekki um það, því það var of erfitt
að snúa sér við í öllum þessum hita.
— Það segi ég satt, að ég fyllist alltaf
viðbjóði, er ég sé menn kreista svona út
á sér, heyrði hann að Björg sagði að baki
hans og hann fann að hún stóð rétt aft-
an við hann og augu hennar hvíldu á
hálsi hans.
— Vertu þá ekki að horfa á það, svar-
aði hann önugur út á hlaðið, og það var
eins og orðin fykju niður að læknum og
dæju þar út, líkt og strókurinn ofan af
hlaðinu. Og þegar hann hafði sleppt orð-
unum, varð hann argur sjálfum sér fyr-
ir að segja þau. Og hann vissi hvernig
þessi orð höfðu skollið á grönnum lík-
ama hennar, er hafði legið upp við hann
um nætur og verið honum hlýr og skiln-
ingsgóður.
Hann minntist þess, er hann vaknaði
og heyrði andardrátt hennar við hlið sér,
hvernig hún var vön að soga að sér myrkt
andrúmsloft stofunnar, og hvernig barm-
ur hennar lyftist undir sænginni.
Og hann hafði oft verið að hugsa um
hve Björg hefði sterk lungu.
— Ekki veit ég hvernig í andskotanum
þessir túmatar fara að því að mygla
svona í innstu röðinni, hvernig sem
sprautað er„ sagði Óli Pá. Hann sagði
þetta til að láta hana heyra að hann væri
ekki argur við hana. Láta hana heldur
heyra að hann væri vondur út af inygl'