Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.05.1952, Blaðsíða 23

„Já, eftir að ég kom til vits og ára.“
„Heyrðist nokkuð til lians, þegar hann var
að yrkja?“
„Já, ég heyrði til hans oft og tíðum. Stund-
Uin tautaði hann hendingarnar fyrir munni sér.
En þess á milli þagði hann. Stundum hló hann
lágt upp úr þögninni."
„Einmitt það! Þá liefur hann verið að hlæja
að hugmyndunum, sem liáru fvrir hann.“
„Já, það hefur víst verið svo,“ sagði hún.
„Já, og þú heyrðir til hans, þegar hann var
að glíma við hendingarnar. Komu ekki hálfar og
heilar vísur á skammri stund?"
>Jú.“
„Stundum hefur hann aftur velt við setning-
unum og rímað öðruvísi, til þess að geta betur
fellt á móti?“
„Já, það kom oft fyrir, og þá hló hann líka
stundum, meðan hann var að velta við og ríma
á móti.“
„Svo hefur hann skrifað upp kvæðin á morgn-
ana, þegar hann var risinn úr rekkju?“
„Já, það var hans fyrsta verk, ævinlega."
„Skildi hann þá ekki eftir eyður stundum i
kvaeðunum, til þess að fylla í síðar?"
„Jú,“ það sagðist liún hafa séð stundum.
Eg gat nokkurn veginn rétt til aðferðarinnar.
Eg hef ætlað, að skáldin færu þannig að. En ef
til vill yrkir hver með sínu lagi, eins og ræðar-
inn og sláttumaðurinn róa og slá með sínu.
Guðrún var afargröm -Við Hannes Hafstein
fvrir fráganginn á „úrvalinu", þótti hann draga
fram verri hlið föður síns og sleppa beztu kvæcf-
unum (!!). Henni þótti hann hafa lýst föður
sínum rangt — andliti og skapferli. Og ennfrem-
Ur fullyrti hún, að í kvæðunum væru 4 vísur
prentaðar, sem faðir sinni ætti engan hlut í, og
'iefndi til þessar vísur:
„Ríkur búri ef einhver er“, o. s. frv.
„Aufis Jió beinan akir veg“, og
„Grállarábrjótur gæðaspar.“
Hún nefndi höf. að vísunum, og hef ég nú ekki
uöfn þeiira við hendina. G. F.
[Hræddur er ég um, að varlega sé treyst-
andi svörum, sem eru lögð svo að kalla upp í
hendur svarandans með spurningunum, eins og
uér að framan. I-Iætt við líka, að ljóðasmiðir
kafi sitt lagið hver við ljóðasmíð; hef ég þekkt
þess nokkur dæmi. Ritstj.]
BRÉF
AÐ VESTAN
ÉG HEF saknað Útvarpstíðindanna, þann
tíma sem þau hafa ekki komið út, og vona að
þessi nýja tilraun heppnist.
En í nvja forminu finnst mér að þau þvrftu
ekki síður en áður að vera tengiliður milli
hlustenda og þeirra, er málum útvarpsins stjórna.
Þar sem fram kæmi Iof um það, sem mönnum
finnst lofsvert, og gagnrýni á það, sem miður
fer. En með gagnrýni á ég við heilbrigða; og
helst jákvæða gagnrýni, en ekki hnútuköst og
skammir, þótt einhverjum þyki þar málum mið-
ur vel stjórnað. Útvarpsráð er skipað mönnum,
eins og gengur og gerist, sem auðvitað eru ekki
meiri guði í himnaríki, og hann gerir þó ekki
svo öllum líki.
Þar sem ég hef talað við menn um útvarps-
efni v.irðast mér svo til allir sammála um að
þrír þættir beri af um vinsældir, Sitt af hverju
tagi, Óskalög sjúklinga og Óskastundin. Af þeim
virðist þó Sitt af hverju tagi vinsælastur, og er
því mörgum undrunarefni að hann virðist hálf-
gerð hornreka og fellur oft niður. Hvað veldur?
Skortir efni, eða eru aðrir aðgangsfrekari?
En hvað veldur svo vinsældunum? Líklega
fyrst og fremst það að þarna er oftast um frek-
ar létt og skemmtilegt efni að ræða. En þó
liygg ég að þarna sé einnig um annað að ræða.
Allir þeir, sem stjórna þessum þáttum kunna
að rabba við hlustendur, ekki með neinu orð-
skrúði eða í viðhafnarmálróm, heldur eins og
maður talar við mann.
Þessi athugasemd fylgdi frá Jóni Ólafssyni.
Hún segir sitt. En gaman er að þessum spurn-
ingum og fróðleikur í þeim um spyrjandan.
Gjarna vildum við fá upplýsingar frá þeim er
gefið gætu, varðandi ranglega feðraðar vísur,
eignaðar Bólu-Hjálmari. Ritstj. Útvt.
útvarpstíðindi 23