Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.05.1952, Blaðsíða 21

hafði verið að tala við kvenmannstjásuna.
I hvert sinn, sem hann orðaði það við
hana, að hún þyrfti að fitna, vissi h'
að hann hafði verið að tala við hana.
— Ef þessu heldur áfram og ekkert
ætlar að ráðast við mygluna, þá rækta ég
túlipana næsta ár, sagði Óli Pá.
— Tulípana, sagði Björg og missti ann-
an túmat í gólfið. Og nú vissi hún, að
það hafði meir en lítið komið fyrir hann.
Hún skynjaði það á málrómnum. Hún
þekkti það, þegar hann talaði þessari draf
andi röddu. Hún hafði hlýtt á liann svo
marga morgna, þegar hann talaði draf-
andi rómi og var uppfullur með nýjung-
ar og vildi öllu breyta. Og hún vissi að
það var sumargesturinn. Loksins hafði
komið að því. Hún tók túmatinn upp af
gólfinu og Óli Pá, sem hafði verið að
velta þessu fyrir sér með túlípanana, hélt
áfram og sagði:
— Já, stóra rauða túlipana, sem gefnir
eru í afmæli og eru daunmiklir, eins og
fjóshaugur í tuttugu stiga hita.
Björg fann sig neydda til að rökræða
þetta við hann. Henni fannst þögnin ekki
vera annað en skilyrðislaus uppgjöf og
þá myndi ekkert taka við framar. Aldrei
mundi neitt taka við framar, ef hún gæf-
ist upp. En þetta voru kvalir. Guð einn
vissi hve þetta voru miklar kvalir. Og
hún beitti sig valdi til að geta sagt:
— Og hverjir hafa svo sem gagn af
því?
— Þeir, sem eiga afmælin, býst ég við.
— En enginn getur étið túlípana.
Óli Pá leit á hana, með vanþókmm-
ina tendraða á sléttu andlitinu,, og hann
sagði:
— Það er aldrei að vita, nema þú gæt-
h fitnað af þeim.
Hún fann að gráturinn sat í kverkun-
um. Hana sveið alla, eins og hún væri
ekkert nema kvika og hann væri að leika
sér að strá salti yfir hana. Og allt í einu
koniu orðin af vörnm hennar, eins og
gusa:
— Óli Pá, ef þú ekki hættir, þá veit ég
bara ekki hvað ég geri. Ég fer í burtu,
ef þú ekki hættir, segi ég.
Og svo kom gráturinn, óstöðvandi og
með þungum ekka. Og tárhennar hrundu
ofan í rauða túmathrúguna á bekknum.
Og hún fann að þessi kvenmannstjása var
óvinur hennar. Hún kom til að njóta
lífsins og láta drenginn sinn sólbrenna.
Og hún myndi taka það allt af henni.
Hún myndi taka Óla Pá af henni og eyði-
leggja hann, eins og allt hitt. Og þegar
hún væri búin að leika sér að því og eyði-
leggja það, þá myndi hún henda því frá
sér, eins og ránfugl og eftirláta henni að
vaka yfir hræinu.
Gilliaga í marz 1951.
UNGT SKÁLD gekk í nokkrar bókabúðir í
niiðbænum og grenslaðist eftir sölu á bókum
sínuni. Ekkert eintak hafði selzt. Loks kornst
hann upp í Bankastræti í bókaverzlun Kron. Þar
hafði ein bók liorfið.
— Og var hún keypt? spurði hann hikandi.
— Já, og borguð af opinberu fé fyrir Bæjar-
bókasafn Reykjavíkur, svaraði verzlunarmaður-
inn uppörfandi.
— Og það lá að, sagði skáldið.
★
Sama skáld hafði gefið skáldbróður sínum
bók eftir sig með áritun, nokkru síðar rakst hann
á bókina i fornsölu. Þótti honum þetta háðulegt
og hafði í hyggju að kaupa hana sjálfur, svo hún
væri ekki á glámbekk, og bar sig upp undan
þessu við þriðja skáld, er svaraði:
— Ég gaf vini mínum bók eftir mig. Henni
var stolið og sett i fomsölu. Hann frétti af bók-
inni og ætlaði að kaupa hana aftur, en þá var
búið að selja hana.
Ljóðaskáldið horfði hugsandi á vin sinn og
mælti:
— Já, fyrst stolin og svo seld. Ja, skyldi það
ekki vera munur að vera skáldsagnahöfundur.
ÚTVARPSTTÐINDI 21