Stundin - 01.04.1941, Síða 19

f
stirður af rúmlega þrjátíu ára
erfiði á sjó og landi. Hann var
orðfár og dagfarsgóður maður,
sem vann verk sitt samvizku-
samlega, en kringum augu og
munn voru drættir, sem sögðu
æfisögu um áhyggjur og þrot-
lausa baráttu fyrir brauðinu
handa hinum stóra barnahóp
hans.
Fúsi staldraði við rétt sem
snöggvast, tók ofan húfuna, og
þerraði svitann af andlitinu
með fóðrinu, svo starði hann í
gaupnir sér, og ofurlítið bros
færðist yfir andlitið. Fúsi gamli
var að hugsa um ánægjulega
hluti þessa stundina. Elzti son-
ur hans, sem var rúmt tvítugur,
var búinn að fá pláss á togara,
eftir langt atvinnuleysi og stop-
ula vinnu þar áður. Nú mundi
léttast töluvert hjá honum, þeg-
ar strákurinn gæti farið að
leggja eitthvað að mörkum
heim, og Palli litli, sendisveinn-
inn, átti von á kauphækkun
bráðlega. Hann hafði nú alltaf
verið svo bókhneigður eins og
mamma hans, svo það var hreint
ekki ómögulegt, að hann gæti
komizt að innanbúðar, áður en
lyki. Ef hann nú aðeins gæti
látið hann Palla ganga á verzl-
unarskóla. Fúsi gamli tókst all-
ur á loft við tilhugsunina. Já,
það væri ekki amalegt að geta
látið hann Palla ganga á skóla,
og verða mektarmann. En svo
sljákkaði í honum. Átta börn í
ómegð. Það veitti ekki af öllu
því, sem inn vannst, til að halda
lífinu í þeim. Hrukkurnar við
augu og munn féllu í sínar
gömlu skorður. Fúsi gamli tók
hakann og hjó þétt og fast í
moldina.
Stjáni, Stjáni! er kallað með
áfergju. Það er gárunginn,
sem er á ferðinni. Stjáni lítur
upp milli vonar og ótta. Er
hann nú kominn enn, hugsar
hann. Hvað skyldi hann nú ætla
að skaprauna mér? —■ Ha, já,
hvað er það? — Sjáðu þessa,
segir gárunginn og ber ört
á, um leið og hann bendir á tví-
breiðan boldangslegan kven-
mann, sem eins og veltur eftir
götunni. —■ Heldurðu að þú
vildir skipta á henni og henni
Möngu þinni? Mennirnir kíma.
En nú er það Stjáni, sem borgar
fyrir sig. — Ætli þú tímdir að
missa hana. Þú virðist eiga eitt-
hvað með hana! Mennirnir
skellihlæja, og er gárunginn
ætlar að segja eitthvað, er það
kæft í nýjum- hláturhviðum.
Þetta gat þó Stjáni. Gárung-
inn verður kindarlegur á svip-
inn og lyppast í burt.
Nær miðjum hópnum vann
ungur og knálegur maður.
Hann var bjartur yfirlitum og
festulegur í andliti. Hann lagði
lítið til málanna að jafnaði og
rétt brosti að glensi gárungans
og reyndi heldur að draga úr,
er hann var að angra Stjána.
En nú hló hann dátt. Honum
fannst Stjáni eiga það skilið, að
fá þó einu sinni að ná sér niðri
á kvalaranum, þótt ekki mælti
hann nein spakmæli. Svo sneri
hann sér aftur að vinnunni og
tók hressilega á. Honm fannst
heimurinn bjartur og fagur.
Allt umhverfið blasti við hon-
um með töfrablæy-og mennirnir
í kring birtust honum líka í
þessum ljóma, sem viðfelldnir
og góðgjarnir náungar. Það var
dásamlegt að lifa og finna lífs-
fjörið streyma um allan líkam-
ann. Hann var sem sé nýtrúlof-
aður. Eftir nokkra stund rétti
hann úr sér, hagræddi hringn-
um, sem hann var ekki farinn
að venjast, og brosti við. Hvað
skyldi Sigga vera að gera núna?
hugsaði hann. í óða önn að af-
greiða mjólk og brauð, hún
vann nefnilega í brauðsölubúð.
Hann sá hana fyrir sér. Ljósir
lokkarnir, sem féllu niður á
herðarnar, augun skærblá, litla
nefið, sem hann stríddi henni
stundum með, og munnurinn,
sem aldrei þurfti varalit. Hún
var kvik í hreyfingum og bros-
mild, svo hann gat ekki annað
en komizt í gott skap, þegar
þau voru saman, hvernig sem
hafði legið á honum, áður en
þau hittust.
Og í vor ætluðu þau að gift-
ast, ef hann hefði stöðuga vinnu.
Hann átti von á vinnu í verk-
smiðju eftir áramótin, þar sem
hann hafði unnið áður, en orðið
að hætta í bili vegna samdrátt-
ar á framleiðslunni. Ef það
yrði, var framtíð hans nokkurn
veginn örugg. Sigga gæti unnið
áfram, að minnsta kosti fyrst um
sinn, og þá gætu þau sparað til
síðari tíma. Og nú var um að
gera að spara hvern eyri til að
þau gætu byrjað skuldlaust í
vor, með þokkalegt heimili.
Hann rankaði fyrst við sér, er
Siggi litli vatt sér að honum og
sagði kankvíslega: — Nú, nú,
kannske að hugsa um hana, og
hló við um leið. — Já, því ekki
það. Ekki er ég að hugsa um
þær allar eins og þú. — Siggi
litli brosti ánægjulega. Hann
hafði ekkert á móti því að vera
álitinn kvennamaður. — Nú,
maður verður að skemmta sér,
meðan maður er ungur, sagði
hann drýgindalega, og síðan á-
fjáður: — Þú hefðir átt að vera
á ballinu í Iðnó í gær. Þar var
nú líf í tuskunum. Og ekki dóna
leg hnáka, sem ég fylgdi heim.
Ég skal segja þér, hún blátt á-
fram heimtaði, að ég kæmi inn
með henni. Og svo segir maður
nú ekki meir. — Hann brosti
drýgindalega. Svo hélt hann á-
fram: — Og slagsmálin, maður.
Húsið gekk eins og harmoniku-
belgur. Einn borinn út í yfirliði,
og lögreglunni þrengt út í horn.
Hún réði bókstaflega ekki við
neitt, fyrr en búið var að kalla
á meira lið. Ja, þar var nú líf í
tuskunum. — Og hann brosti á-
nægjulega við tilhugsunina. Áð-
ur en trúlofaði maðurinn gat
svarað eða leitað frekari frétta,
STUNDIN
10