Stundin - 01.04.1941, Blaðsíða 20

var kallað hátt og snjallt:
Kaffi!
Mennirnir þustu upp úr
skurðinum, og eftir skamma
stunú voru allir seztir að
drykkju í skúrnum. Og nú hófst
saelustund Jóa nöldra, sem svo
var kallaður. Hann þurfti sem
sé alltaf að hafa einhvern að
rífast við, og gerði það í ein-
kennilega nöldurslegum tón.
Og verkamenn, sem unnið
höfðu með honum, og glöggir
voru að jafnaði á vankanta ann-
arra, hefðu gefið honum viður-
nefnið, og það síðan loðað við
hann. í vinnutímanum tókst
honum sjaldan að mjaka mönn-
um út í rifrildi, en í kaffitím-
anum varð alltaf einhver til að
svara honum, og hinir lögðu þá
einatt orð í belg til að teygja
skemmtunina, og oftast var það
gárunginn, sem lagði í hann,
og var heldur óvæginn í orðum.
Þegar Jói var búinn að renna
niður fyrsta bitanum, tók hann
til með nöldrið. Það var nú
meiri endileysan, þetta erindi
um kvenfólkið í útvarpinu í
gærkvöldi. Ég er alveg hissa á
manni, sem á að heita bæði gáf-
aður og menntaður, að hann
skuli láta annað eins út úr sér.
Og nú var gárunginn í ess-
inu sínu. — Hvað þykist þú svo
sem hafa vit á þeim hlutum,
maður, sem aldrei hefir verið
við kvenmann kenndur, og ég
efast um, að þú vitir, hvernig
kvenmaður er skapaður. Þessi
bölvaður sperðill! ruddi hann
úr sér. Jói svarar í sínum vana
tón: — Jæja; ætli þú vitir nokk-
uð meira um það? En það vant-
ar ekki, að þú þykist hafa vit á
öllum sköpuðum hlutum. — O;
alténd, hvernig kvenmaður er
skapaður, gellur gárunginn
fram í. — Jæja; en ég átti nú
við áðan þetta, sem hann sagði
um sálarlífið. Sko, mér finnst,
.... Enn grípur gárunginn
fram í: — O, fjandann ætli þú
hafir vit á því með þitt eilífa,
sálarlausa nöldur! Það er hleg-
ið dátt. Allir vildu hrakfarir
Jóa nöldra, og áður en hann
fær svarað, bætist nýr maður í
samræðurnar. Það er Nikulás
nokkur, áhugamaður um dul-
ræn og heimspekileg efni. Hann
talar í rykkjum, því honum er
mikið niðri fyrir, eins og jafn-
an. — Ja; mér fannst — erindið
— alveg ágætt. Það var mjög
skarpskyggn athugun. Stóð al-
veg heima — við það, sem ég
— hafði hugsað um þetta mál.
— Hvern fjandann ætli þú hafir
hugsað! Nú er það Siggi litli,
sem blandar sér í samræðurnar.
Og staglið heldur áfram nokkra
stund, þar til skynugri menn
hópsins taka að ræða um það af
alvöru. Og svo er talað um allt
milli himins og jarðar. Og þeg-
ar nokkurt hlé verður á sam-
ræðum, kveður greindur mað-
ur, sem að mestu hefir setið hjá
við samræðurnar, upp þann
dóm: Að það, sem hópurinn
hérna ekki veit um náungann,
þjóðfélagið og svona heiminn al
mennt, það er ekki vert að vita.
— Samræðurnar ganga stirt
eftir það.
En nú tekur gárunginn
aftur til við Stjána. — Leizt
þér ekki vel á hana áðan, þessa
vænu? Nú dillar hláturinn í
Stjána. — O; ætli okkur hafi
ekki báðum litizt vel á hana,
svarar hann. Hann er búinn að
bíta gárungann af sér einu sinni
í dag, og nú bítur ekkert á
hann. Hinn hættir við svo búið.
Það færist værð yfir hópinn.
Menn halla sér fram á borðið,
og Fúsi gamli og annar maður
hrjóta hástöfum.
Brátt er kaffitíminn á enda,
og verkstjórinn kallar klukk-
una. Mennirnir ganga til vinnu
sinnar. Umferðin eykst stöðugt,
ný og ný andlit birtast og
hverfa, og hinir kvenhollari í
hópnum hafa varla við að metta
sig á allri þeirri kvenlegu feg-
urð, sem framhjá fer. Laglega
vinnustúlkan í númer seytján
kemur trítlandi úr mjólkurbúð-
inni. Hún tæpir rétt niður tán-
um, eins og hún væri komin á
háhæluðu ballskóna sína.
Yfir skurðinn heim að húsinu
númer seytján liggur mjó brú
og hún veigrar sér við að leggja
út á hana. En þegar eru tveir
hjálpfúsir menn komnir til að-
stoðar. Það eru Siggi litli og
Nikulás, sem stundum hugsar
um annað en dulræn og heim-
spekileg efni. Þeir rétta henni
báðir hendina. Hún brosir sínu
blíðasta brosi og tekur hendi
Sigga. Nikulás gengur reigings-
lega burt. — Hún um það, taut-
ar hann. — Strákhvolpa, það
vilja þær. — Siggi litli kemur
henni heilu og höldnu yfir
brúna. Þar standa þau kafrjóð
og vandræðaleg, meðan allur
hópurinn horfir á. — Það ætlar
að verða bezta veður í dag, seg-
ir Siggi. — Já, anzi gott! svarar
stúlkan. Ja-há, segir Siggi. —
Ha? spyr stúlkan. — Ég hér —
Siggi ræskir sig, og áður en
hann getur haldið lengra, er
stúlkan hlaupin inn. í dyrunum
snýr hún sér við og brosir enn
einu sinni til Sigga og nú fær
hann alveg óvenjulegan kjark.
Hann kyssir á fingur til henn-
ar og þykist heldur hróðugur.
Hann hefir staðfest kvenna-
manns orðróminn.
Tíminn líður. Mennirnir í
skurðinum vinna verk sitt og
taka fegins hendi hversu ó-
merkilegu atviki, sem dreifir
tilbreytingarleysi verksins. En
hugurinn leitar út fyrir tak-
mörk þessa þrönga umhverfis.
Þeir endurlifa sorg sína og
gleði. En það, sem fyllir hug
þeirra framar öllu, er vonin.
Vonin um ólíkustu hluti, en
samt sameiginleg hjá öllum að
því, að veita þeim einhvern ó-
ljósan fögnuð.
Klukkan er farin að halla í
tólf. Menn eru orðnir svangir
| og óþolinmóðir eftir matartím-
M
8TUNDIN