Stundin - 01.04.1941, Side 21

anum. Það er oft litið á klukk-
una, og svo loksins kemur hið
langþráða kall verkstjórans:
Matur! Mennirnir þyrpast að
skúrnum, og leggja síðan af
stað heimleiðis, flestir á reið-
hjólum. En Fúsi gamli sezt að
í skúrnum. Hann á langt heim
og er hjóllaus. —
Klukkan rúmlega hálf eitt
fara fyrstu mennirnir að tínast
að skúrnum aftur. Fúsi gamli
hefir breitt undir sig hrúgu af
sjóklæðum, sem héngu í skúrn-
um, og liggur á miðju gólfi og
hrýtur. Mennirnir setjast þegj-
andalegir. Þá kemur Nikulás
með miklum þjósti og segir í
dyrunum með niðurbældum á-
kafa: — Hafið þið heyrt það?
— Nú, hvað? Heyrt hvað? er
spurt. — Það á að segja upp í
kvöld! Allir eru sem steini
lostnir og Fúsi gamli rís upp við
dogg og spyr: — Ha? Hvað? —
Ég hitti hann Tana. Þið vitið,
hann Jónatan. — Og svo hefst
löng útskýring um heimildar-
menn, með ótal útúrdúrum.
Slíkar fréttir berast hinar ótrú-
legustu krókaleiðir. Menn velta
fréttinni fyrir sér. Sumum
finnst hún sennileg, öðrum ekki.
Klukkan er orðin eitt og verk-
stjórinn, sem staðið hefir fyrir
utan, kallar mennina til vinnu.
Nú er fengið alvarlegt við-
ræðuefni, og annað kemst ekki
að fyrst um sinn. f loftinu ligg-
ur einhver magnþrungin eftir-
vænting. Óvissan er seigdrep-
andi. Vinna eða ekki vinna, það
eru tveir heimar. Líf, að vísu
ekki í allsnægtum, en þó við-
unandi líf annars vegar, og hins
vegar eymd. Upphaf og endir
allra vona. Það slær skugga á
andlit mannanna í skurðinum.
Samtölin hjaðna út, og hver
hugsar sitt. Vinnustúlkan í
númer seytján stendur lengi við
gluggann og reynir að ná sam-
bandi við þá, en engum verður
(Framh. á bls. 22.)
Stutt framhaldssaga eftir Theodor Storm:
VIOLA TRICOLOR
4. dagur.
Um kvöldið hlýddu þau á hljómleikana. — Hinir framliðnu
snillingar, Haydn og Mozart, höfðu vitjað áheyrendanna, og
nú bærðust við þögnina síðustu tónarnir úr c-moll-quartett
Beethovens, en i stað hins hljóða hátíðleika tónanna drundi
mas og troðningur áheyrendanna að eyrum. Rudolf stóð við
sæti ungu konunnar sinnar, hann laut niður til hennar og
sagði: — Því er lokið, eða heyrir þú eitthvað ennþá? — Hún
virtist ennþá hlusta, augum hennar var beint að leiksviðinu,
þar sem nú stóðu einungis auð púltin. Svo rétti hún manni
sínum höndina. — Við skulum fara heim, sagði hún, um leið
og hún stóð upp.
Við dyrnar hittu þau heimilislækninn og konu hans, en það
voru einu manneskjurnar, sem Ines hafði kynnzt nánar, síðan
hún fluttist hingað. — Jæja? — Læknirinn kinkaði kolli til
þeirra. — En þið komið með okkur heim, þetta er rétt í leið-
inni, eftir svona kvöld er gott að sitja saman stundarkorn. —
Rudolf ætlaði að samþykkja fagnandi, en þá fann hann kippt
í ermi sér og sá augu konu sinnar hvíla biðjandi á sér. Hann
skildi hana og svaraði: — Ég fel æðstu dómsvöldunum úr-
skurðinn. Og Ines tókst að fá harðsóttan lækninn til að sætta
sig við fundi einhvern tíma seinna. Og hún varpaði öndinni
léttilega, er þau höfðu kvatt kunningjana við húsdyr þeirra.
— Hvað hefir þú á móti læknishjónunum í kvöld? spurði
Rudolf. — Hún þrýsti sér þétt að honum. —• Ekkert, — ekk-
ert, sagði hún, — en það er svo fagurt í kvöld, að nú verð
ég að vera alein með þér. Þau gengu rösklega heim til sín. —
Sérðu, niðri í dagstofúnni er ljós, Anna gamla er búin að velgja
teketilinn. Þú hafðir alveg rétt fyrir þér, heima er skemmti-
legra. — Hún kinkaði kolli og þrýsti hendi hans. Síðan gengu
þau inn í húsið. Glaðlega opnaði hún stofuhurðina og dró tjöld-
in til hliðar.
Á borðinu, þar sem forðum hafði staðið vasinn með rósunum,
brann ijós á stórum bronslampa og varpaði bjarma á dökk-
hærðan barnskoll, er hafði fallið sofandi fram á hendur sér,
en undir þeim sást á spjöld myndabókar.
Unga konan stanzaði sem stirðnuð í dyrunum. Barninu hafði
hún algerlega gleymt. Um fagrar varir hennar fór dráttur, eins
og yrði hún fyrir sárum vonbrigðum. — Nesí, — hrópaði hún, er
maður hennar hafði leitt hana inn i herbergið. — Hvað ert
þú að gera hér svona seint? — Nesí vaknaði og spratt upp:
Mig langaði til að bíða eftir ykkur. — Og hún brosti og brá
hendinni yfir syfjuð augun. — Þetta er ekki rétt af Önnu, þú
hefðir átt að vera háttuð fyrir löngu.
Ines gekk út að glugganum; hún fann, hvernig tárin brutusl
fram í augu henni. Óskapnaður biturra tilfinninga æddi um
brjóst hennar, heimþrá, meðaumkvun með sjálfri sér, iðrun
STUNDIN
21