Stundin - 01.04.1941, Qupperneq 22

vegna kaldrana hennar við barn elskaðs manns. Hún vissi
ekki sjálf, hverjar ógnir dundu yfir hana, en — og með unaði
og ósanngirni þjáningarinnar mælti hún það við sjálfa sig —
já, þetta var það: Hana skorti æskuna, og samt var hún sjálf
ennþá svo ung!
Er hún snéri sér við, var herbergið tómt. Hvar var þessi
fagra stund, er hún hafði hlakkað svo mjög til? Hún hugsaði
alls ekki um það, að hún hafði sjálf hrakið hana á brott.
Faðirinn hafði farið út með barnið, sem með næstum skelfd-
um augum hafði horft á þetta atvik, sem var því óskiljanlegt.
— Vertu þolinmóður — hafði hann sagt við sjálfan sig, er
hann lagði handlegginn um herðar barnsins í stiganum, og hann
bætti við: — Hún er enn svo ung.
Margar ákvarðanir þutu um hug hans, og í leiðslu opnaði
hann herbergið, þar sem Nesí svaf hjá Önnu gömlu. Hann kyssti
barnið og sagði: Ég býð mömmu góða nótt fyrir þig. Því næst
ætlaði hann niður til konu sinnar, en hann snéri við og gekk
inn í vinnustofuna. ,
Á skrifborðinu stóð bronslampi frá Pompeij, er hann hafði
eignazt fyrir skemmstu. Hann hafði látið olíu á hann til
reynslu. Nú kveikti hann á honum og setti hann ásamt blóma-
vasa undir mynd framliðnu konunnar. Hann gerði þetta sem í
leiðslu, eins og yrði hann að fá höndum sínum einhvern starfa,
meðan hjarta hans og heili unnu í ákafa. Svo gekk hann
að glugganum og opnaði hann.
Himininn var hulinn þungum skýjum. Tunglskinsbjarminn
barst ekki í gegn. Niðri í garðinum lágu þéttir runnarnir,
pýramídalaga grenirunnar, og milli þeirra glytti í mölina á
stígnum, sem lá til reyrkofans.
Og í vitund þessa manns, sem horfði út í einveruna, kom
fögur vera, sem ekki var lengur í tölu lifenda. Hann sá hana
ganga um stíginn, og honum fannst hann sjálfur ganga við
hlið hennar.
— Láttu minninguna um þig treysta ást mína, sagði hann
— en hún svaraði honum ekki. Hún drúpti fögru, fölu höfði,
en hún þagði.
Og þá áttaði hann sig, að hann var aleinn. Hann skildi fulla
alvöru dauðans; þeir tímar voru liðnir, að hún var við hlið
hans. En fyrir augum hans lá enn, eins og forðum, garður for-
eldra hennar. Er hann sjálfur leit upp úr skræðum sínum,
hafði hann fyrst séð hana út um gluggann, fimmtán ára stúlk-
una. Barnið með ljósu flétturnar hafði unnið hug þessa al-
vörugefna manns, unnið hann rækilegar og rækilegar unz hann
leiddi hana yfir þröskuld húss síns. — Ár hamingju og starfa
komu með henni. Þegar foreldrar hennar dóu og hús þeirra
var selt, höfðu þau haldið eftir garðinum og tengt hann garði
þeirra með því að gera lítið hlið í múrinn, sem lá í milli. Litla
hliðið var þegar næstum hulið frjálsum'runnum, er þau leyfðu
að vaxa að vild, því að um þetta hlið gengu þau til mesta
trúnaðarstaðar sumarlífs síns, þar sém jafnvél viiiir heimilis-
ins fengu sjaldan að koma. í reyrkofanum, þár sem hann með
leynd hafði séð og athugað unglinginn, sem hann elskaði, þar
sem hún var að verkefnum sínum, sat nú við fætur ljóshærðu
móðurinnar barn með dökkum, hugsandi augum, og ef hann
(Framh.)
litið í þá áttina. Hún gengur frá
glugganum, móðguð á svip.
Og svo líður dagurinn í á-
hyggjum, sem jafnvel vonirnar
geta ekki dreift. í kaffitíman-
um eru menn óvenju þöglir,
ekki einu sinni Jói nöldri fæst
til að opna munninn.
Verkstjórinn kallar kvöld.
Mennirnir taka saman verkfær-
in og bera þau að verkfærakist-
unni. Verkstjórinn tekur upp
blað hjá sér og ræskir sig. Hann
er vandræðalegur á svipinn. —
Hérna piltar —. Hann hættir í
miðju kafi og lítur á blaðið.
Svo heldur hann áfram í afsak-
andi róm. — Mér var tilkynní
að segja upp átta mönnum
Verkið er langt komið, og — ja,
sem sagt, þeir tilkynntu mér
þetta á skrifstofunni. Ég ætla
að lesa upp nöfnin. — Menn-
irnir líta hver á annan og bíða
með eftirvæntingu. Verkstjór-
inn les. — Sigurður Pálsson! —
Það er Siggi litli. Hann hlær
við, tekur hjólið og kallar. —
Sælir piltar! Verkstjórinn held-
ur áfram. — Jóhann Guðnason!
— Jói nöldri tautar. — Það var
svo sem auðvitað. Hvers vegna
þurfti endilega að segja mér
upp? — Verkstjórinn brosir
vandræðalega. — Það urðu ein-
hverjir að fara. —• Jói heldur
áfram að nöldra meðan verk-
stjórinn les. Mennirnir tínast
burt, einn og einn, um leið og
nöfn þeirra eru lesin. Svo er
því lokið. Hinir, sem eftir urðu,
éru glaðir í bragði, en láta þó
ekki bera á því um of, vegna
félaganna, sem urðu að fara.
Svo leggja þeir einnig af stað
heim, og siðastur verkstjórinn.
Vinnustaðurinn er mannlaus og
eýðilegur.
Síminn er
3715
STUNDIN
22
STUNDIN